Πόσο διαρκεί το «για πάντα»;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΑΡΑΚΗΣ.

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες εβδομάδες από τη μέρα που έκανα μία... υποχρεωτική μετακόμιση σε ανώτερα ιδιωτικά δωμάτια στο σπίτι μου προκειμένου ο πρώην χώρος του γραφείου μου να περάσει στα χέρια της κόρης μου. Ως συνηθίζεται κάθε μετακόμιση έχει και τις απώλειές της μόνο που οι δικές μου δεν ήταν «ατυχείς» αλλά επιβεβλημένες και προαποφασισμένες. Δέκα μεγάλες σακούλες σκουπιδιών γέμισαν με διαφόρων ειδών αρχεία και από εκεί στην ανακύκλωση. «Πετάς ένα κομμάτι της ζωής σου», μου είπε ακόμη και η γυναίκα μου που μπορεί να μην άντεχε το χαρτομάνι, αλλά γνώριζε τι σήμαιναν όλα αυτά για μια καριέρα περίπου τριών δεκαετιών στη μπασκετική δημοσιογραφία.

Πέταξα πολλά, είναι αλήθεια. Και ορισμένα από αυτά που υπό άλλες συνθήκες θα τα κρατούσα για πάντα. Για πάντα... Μεγάλη κουβέντα, για σκεφτείτε. Ξεκίνησα να γράφω μαθητής λυκείου το 1986 και νόμιζα ότι το χόμπι που ευτύχησα να γίνει επάγγελμα θα κρατήσει για πάντα. Ταξίδεψα σε όλη την Ευρώπη σε μέρη που δεν υπήρχε περίπτωση να πάω ως τουρίστας και νόμιζα ότι θα γυρίζω τον κόσμο για πάντα. Πέρασα από δουλειές που τις γούσταρα, που τις μίσησα, που τις λάτρεψα, που τις σιχάθηκα. Ήλπιζα να κρατήσει για πάντα παρότι το στομάχι είχε γίνει σαν πλαστελίνη. Έφτασα μέχρι και στη μικρή οθόνη όπου ανακάλυψα το πόσο ψεύτικη και διαφορετική από την πραγματική δημοσιογραφία είναι. Ζήτησα από τους φίλους μου να με κράξουν ανελέητα αν καταλάβουν ότι η «μαγεία» του «κουτιού» με συνεπαίρνει αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να επέμβουν. Βρέθηκα ένα «ωραίο» πρωί, λίγες μέρες μετά από τα επίσημα συχαρίκια της εταιρείας στην οποία εργαζόμουν (ονομαστικώς, βεβαίως-βεβαίως) απολυμένος «στο πλαίσιο περικοπών» αφού προτιμήθηκαν ένας δουλευταράς μεν αλλά απίστευτα ανασφαλής συνάδελφος ο οποίος λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε (!!!) και μία καλλίπυγος συνάδελφος «επειδή είχε χωρίσει πρόσφατα και δεν θέλαμε να τη στεναχωρήσουμε περισσότερο με μια απόλυση». Για πάντα είπατε; Μια στιγμή αρκεί για να αντιστρέψει και να ανατρέψει τα πάντα.

Δεν ξέρω αν ήταν όλα τα τελευταία γεγονότα ή και η εν γνώση μου εμπλοκή στη σύνταξη μιας εφημερίδας ενός επαγγελματία απατεώνα αλλά κάτι μέσα μου έσπασε για τα καλά και μαζί «χώρισα» με ένα μεγάλο μέρος του περιβόητου αρχείου μου. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκα (και δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό) σε ξένα χωράφια να παριστάνω τον «ιδιωτικό υπάλληλο» μιας μικρής πλην τίμιας οικογενειακής επιχείρησης αφού περιθώρια και χρόνος για «να βρεθεί κάτι άλλο, καλύτερο από το προηγούμενο» δεν υπήρχαν. Η δημοσιογραφία έτσι όπως την είχα μάθει από μεγάλους δασκάλους στη δεκαετία του ’80 και του ’90 και την ανέπτυξα μέσα από τη δική μου οπτική είχε πεθάνει. Τίποτα πια δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο. Γέμισε ο χώρος μυαλοπώληδες, ειδικούς, κατευθυνόμενα τσιράκια στην πολιτική, τον αθλητισμό, τη δημοσιογραφία. Διαβάζεις κάτι και ψάχνεις να βρεις τι ή ποιος κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Τα Μέσα, ή τέλος πάντων όσα έχουν απομείνει και θα... περισσέψουν από το τσουνάμι της κρίσης βρήκαν την ευκαιρία να διαλύσουν ό,τι τα ίδια δημιούργησαν, μια ψεύτικη πραγματικότητα. Συνεχίζοντας να «πουλάνε» τα ίδια ψέματα, τα ίδια φούμαρα, τους δήθεν πρωταγωνιστές. Ειδικά στον αθλητικό Τύπο όσο πιο «λερωμένος», «τρύπιος», «απατεώνας» είναι κάποιος, τόσο περισσότερο προβάλλεται και μαζί και όσα αντιπροσωπεύει. Ο δήθεν βασιλιάς των σπορ (οπουδήποτε αλλού εκτός από το Ελλαδιστάν όπου είναι ο «βασιλιάς της απατεωνιάς») αντί να έχει διαλυθεί και φτιαχτεί από το μηδέν συνεχίζει να προβάλλεται με οκτάστηλους τίτλους και να χρηματοδοτείται (μαζί και οι συνεχιζόμενες απατεωνιές των παραγόντων του) από ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο και μάλιστα αδρά. Άραγε αυτός ο «ειδικός» που έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο των 130 εκατομμυρίων ευρώ για αυτό το αποκρουστικό θέαμα (;) που προσφέρει η Σούπερ(τρομάρα της)Λίγκα κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος;

Καλά, καλά, ξέρω. Είμαι φανατικός μπασκετικός και αντι-ποδοσφαιρικός. «Για δε μας λες για τα χαίρια του μπάσκετ» φωνάζουν τώρα κάποιοι. Scripta manent όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι και όποιος δεν βαριέται ας αναζητήσει στο ανενεργό πλέον blog μου (greekbball.blogspot.com) τα όσα έχω σούρει κατ... εξακολούθηση στην πορτοκαλί «μασονία». Σε τελική ανάλυση όμως, θέμα σύγκρισης των δύο αθλημάτων ειδικά στην Ελλάδα όχι απλά δεν τίθεται αλλά δεν μπορεί καν να μπει στην ίδια ζυγαριά αφού το ένα υπάρχει (ή έστω... υπήρχε μέχρι και την επικείμενη διάλυση Παναθηναϊκού και ΑΕΚ) επειδή το θέλουν κάποιοι... ζωντανό με τη βοήθεια μηχανημάτων και το άλλο ήταν, είναι και θα είναι το μοναδικό που ακόμη και στα χρόνια της κρίσης συνεχίζει να μας κάνει να χαμογελάμε για τις εκτός συνόρων επιτυχίες των συλλόγων και των Εθνικών ομάδων σε όλα τα επίπεδα.

Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το μπάσκετ είναι το μοναδικό πράγμα που συνεχίζει να αντέχει και να πηγαίνει κόντρα στις εξελίξεις κρατώντας πεισματικά το ενδιαφέρον στο υψηλότατο επίπεδο. Και κατά πως φαίνεται είναι το μόνο που θα αντέξει για πάντα...

Υ.Γ. Καλή μας αρχή Γιώργο, Μένιο, Πάνο, Γιάννη, Χάρη, Νικόδημε, Κώστα, Φώντα, Βασίλη, Σπύρο, Δημήτρη...