ΠΑΝΟΣΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ_
Λίγεςώρες πριν τον τελικό του Κυπέλλου ετοιμάζομαι με τον υιό μου, ετών 13, ναανηφορίσω στο ΟΑΚΑ. Για τη γιορτή που μας προανήγγειλαν στην επίσημη συνέντευξηΤύπου οι κ.κ. Πιλάβιος, Μαρινάκης, Σπανός, την ίδια που εγγυάται δια τηςπαρουσίας χιλιάδων αστυνομικών στο γήπεδο η ελληνική πολιτεία (χα!). Και τηνοποία θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει με το τεράστιο κενό στις εξέδρες ανάμεσαστους οπαδούς των δύο ομάδων (λες και πρόκειται να κουβαλούν κόκκινοι ή μπλεκάποια μεταδοτική αρρώστια…), αλλά και με εξονυχιστικούς ελέγχους στην είσοδοτων θεατών στο γήπεδο.
Ταερυθρόλευκα κασκόλ θα τα πάρουμε μαζί μας, αλλά για καλό και για κακό, θα ταφορέσουμε μόλις μπούμε στο γήπεδο και σιγουρευτούμε ότι δεν πρόκειται ναπροκύψει κάποιο απρόοπτο. Τη μπλούζα του Ολυμπιακού που ήθελε να φορέσει οπιτσιρικάς, θα την αφήσουμε σπίτι. Μα καλά, θα πείτε, 35.000 Ολυμπιακοί από τημία, 10.000 του Ατρόμητου από την άλλη, ένα ματς ανάμεσα σε δύο σωματεία χωρίςεμφανή αντιπαλότητα, τι έπαθες και δεν είσαι… ατρόμητος;
Όχι,δεν είμαι ατρόμητος, Ολυμπιακός είμαι και με κατάντησαν να ανησυχώ πουαποφάσισα να πάω με το γιό μου στο γήπεδο, ακόμη και σε ένα παιχνίδι θεωρητικάμικρής επικινδυνότητας. Ο πεθερός μου με κοίταξε με απορία όταν του είπα ότι θαπάμε γήπεδο και –αν και Παναθηναϊκός- προθυμοποιήθηκε να πάμε παρέα στο ΟΑΚΑ,στην αγωνία του να προστατεύσει τον εγγονό του!
Οιεφημερίδες που πρόσκεινται στον Ολυμπιακό έχουν –και οι τρεις- στην πρώτη τουςσελίδα την «πιθανότητα προβοκάτσιας από 500 οργανωμένους του Παναθηναϊκού». Εγώστο μυαλό μου έχω άλλα πράγματα. Την πιθανότητα να βρουν στην είσοδο τοναναπτήρα στην τσέπη μου και αν και φανατικός καπνιστής, να υποχρεωθώ να δω«ατσίγαρος» τον τελικό. Και την ίδια στιγμή, να βλέπω χιλιάδες φωτιές ναανάβουν δίπλα μου, παραδίπλα μου, απέναντι μου. Όχι από αναπτήρες, αλλά απόεκατοντάδες φωτοβολίδες –που προφανώς είναι μικρότερες από αναπτήρες, άρα πιοδύσκολα ανιχνεύσιμες στους ελέγχους.
Έχωστο μυαλό μου ότι αγόρασα εισιτήριο –σύμφωνα με το βαλάντιό μου- στο πάνωδιάζωμα και βρίσκομαι δίπλα στη «νεκρή» ζώνη. Τι θα γίνει έτσι και… ζωντανέψειξαφνικά; Ε, μία μικρή δόση ανησυχίας υπάρχει και γι αυτό.
Εκτόςαπό θέματα ασφάλειας, σκέφτομαι φυσικά και αγωνιστικά θέματα. Σίγουρα, είναιγιορτή ο τελικός, αλλά έτσι που διαπαιδαγωγηθήκαμε, πόσο θα την ευχαριστηθούμεαν (ο μη γένοιτο) πάρει το Κύπελλο ο Ατρόμητος; Γιατί έτσι έχουμε μάθει, τιςποδοσφαιρικές γιορτές να τις χαιρόμαστε μόνο με τη λογική μικρών παιδιών στηνπρωτοχρονιάτικη τούρτα: κέρδισα το φλουρί; Όλα καλά! Δεν το κέρδισα; Δεν βάζωτα κλάματα;
Ναι,αλλά ακόμη και αν κερδίσει ο Ολυμπιακός, πώς θα το χαρώ εγώ τη Δευτέρα στηδουλειά μου, όταν ο πρώτος Παναθηναϊκός που θα συναντήσω θα μου μιλήσει για τημειωμένη απόδοση των Τάτου – Μήτρογλου, που ανήκουν στην ομάδα μου; Το μόνοπαρήγορο είναι ότι και Ατρόμητος να ήμουν, έτσι και κέρδιζα θα άκουγα ακόμηχειρότερα: σαν παράρτημα του Ολυμπιακού, μου χάρισαν κι ένα κυπελλάκι, εδώέφαγες πέρυσι 3 από την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό βρήκες και κέρδισες;
Σκέφτομαιόμως και διαδικαστικά. Τελειώνει ο τελικός. Θα γίνει γύρος θριάμβου; Εδώ πέρυσιδεν τελείωσε καν το παιχνίδι, γύρους θριάμβου ονειρεύεσαι;
Θαγίνει και απονομή. Ποιοι θα τη δουν; Έτσι και έχει κερδίσει ο Ολυμπιακός,εντάξει το γήπεδο θα είναι μισογεμάτο. Σκεφτείτε να κερδίσει ο Ατρόμητος και νασηκώνει το Κύπελλο ο Σφακιανάκης –ή δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος- μπροστά σε 55.000κενά καθίσματα και 10.000 κόσμο που (τηλεοπτικά) δεν θα φαίνεται και πολύ!
Όλααυτά είναι σκέψεις ενός ερασιτέχνη φιλάθλου (η ιδιότητα του τελευταίου χρόνου)και όχι ενός επαγγελματία δημοσιογράφου (όπως ήμουν επί δύο δεκαετίες). Καιξέρετε κάτι; Τώρα, με τη νέα μου ιδιότητα, μπορώ πιο εύκολα να απαντήσω στοερώτημα που βάζω στον τίτλο: δεν υπάρχει καμία γιορτή κύριοι, έτσι που καταντήσαμε.Κολοσσαίο υπάρχει, Κολοσσαίο με χριστιανούς και λιοντάρια…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου