Δευτέρα, μετά τις εκλογές…

ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ_

Ο μέγας «κομμουνιστοφάγος» Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει ότι «αλίμονο στον άνθρωπο που στα νιάτα του δεν υπήρξε κομμουνιστής». Δεν το συνέχισε, αλλά άφησε να εννοηθεί «…και όταν ενηλικιώθηκε δεν άλλαξε πολιτική θέση». Δεν συμφωνώ απόλυτα με τη θέση του, αλλά δεν μπορώ –αν και όχι «κομμουνιστοφάγος»- και να διαφωνήσω ριζικά με την άποψή του.
Ο Τσόρτσιλ διείδε –ως εχέφρων πολιτικός- ότι υπάρχουν δύο ανθρώπινα όντα (ως προς την πολιτική τους τοποθέτηση) στη συσκευασία του ενός. Ο ρηξικέλευθος νέος, έτοιμος να κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί τα οράματά του, και ο συντηρητικός ενήλικας, έτοιμος να υποστεί τα πάντα για να υπερασπιστεί το επίπεδο διαβίωσης που πέτυχε στην επαγγελματική του διαδρομή και στις προσωπικές επιλογές, με κυρίαρχη τη δημιουργία οικογένειας –και απογόνων.

Εκεί επεμβαίνει το σύστημα: αφήνουμε τον πρώτο –τον νέο- να εκτονώσει την επαναστατικότητα του με διαδηλώσεις, πορείες, ενδεχομένως βανδαλισμούς και εκτροπές, όσο παραμένει νέος, και περιμένουμε τη στιγμή που η καθημερινότητά του μας επιτρέπει την ωμή παρέμβαση στη μετάλλαξη του στο δεύτερο είδος, στο συντηρητικό ενήλικα. Θα απορρίψει όσα πίστευε «μικρός και άφρων», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επί τούτου.

Μέρος του συστήματος είμαι κι εγώ. Υπήρξα ρηξικέλευθος νέος, από αυτούς που θεωρητικά –και όχι πρακτικά- δημιουργούσαν προβλήματα στο σύστημα στο μακρινό παρελθόν, αλλά εξελίχθηκα σε έναν συντηρητικό ενήλικα, όπου το πρωτεύον στη ζωή μου δεν είναι η κοινωνική πάλη και η πολιτική θέση, αλλά η εξεύρεση χρημάτων για να πληρώσω τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών του γιού μου ή τα μαθήματα χορού της κόρης μου. Και πολλά τινά…

Υπήρξε μία «απολιτίκ» νοοτροπία διάρκειας δύο δεκαετιών. Χρονικό διάστημα όπου το αντίτιμο ήταν επαγγελματική καταξίωση, οικονομική ανέλιξη, όλο και μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη. Η μόνη πολιτική θέση, ήταν να εμφανίζομαι κάθε τέσσερα ή τρία ή δύο χρόνια στις εκλογές, να ψηφίζω ένα «περιθωριακό» ακροαριστερό κόμμα –ωδή στην επανάσταση που πίστευα ότι έκανα ως νέος- και να επιστρέφω σπίτι μου.

Διακωμωδώντας ο ίδιος την πολιτική μου επιλογή, με τη αυτοσαρκαστική ατάκα «τουλάχιστον βλέπω τη ψήφο που παραχώρησα. Μόλις μία ψήφο πήρε το κόμμα που ψήφισα στο εκλογικό κέντρο που ανήκω»!
Το παράδειγμά μου είμαι σίγουρος ότι αφορά δεκάδες, ενδεχομένως και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μου. Κι ας μην έχω καμία εταιρεία δημοσκοπήσεων στη διάθεσή μου, προκειμένου να στηρίξω «με την επιστήμη της στατιστικής» αυτή τη σιγουριά. Ένας ρηξικέλευθος νέος, ένας βολεμένος ενήλικας. Ανεξάρτητα από την αφετηρία και την άφιξη του καθενός…

Εγώ κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να ξυπνήσω. Βοήθησαν πολλά πράγματα που με «ξεβόλεψαν» και φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει για μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Διαπίστωσα ότι δεν αρκεί μόνο η επίσκεψη ανά τετραετία στο εκλογικό τμήμα που ανήκω και η «γραφική - ανεδαφική - εξεζητημένη» ψήφος σε κάποιο ακροαριστερό μόρφωμα, για να συνεχίσω να ζω με την αυταπάτη του –προ 20ετίας- επαναστάτη νέου.
Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να βγούμε από αυτή την αυταπάτη. Η ψήφος διαμαρτυρίας και ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου –η επιλογή της μόδας- δεν μπορεί παρά να είναι η απαρχή μίας νέας λογικής της νεοελληνικής κοινωνίας. Εγώ ψηφίζω –εκ συνειδήσεως- ακροαριστερό κόμμα (δεν έχω πρόβλημα να πω ότι είναι αυτό που ψήφισα και στις προηγούμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ), κάποιοι άλλοι γοητεύονται από νεόκοπα κόμματα που υπόσχονται θαύματα, τύπου «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ΔΗΜΑΡ, αρκετοί αποφάσισαν να καταφύγουν στο ακριβώς αντίθετο «ακραίο άκρο» (Χρυσή Αυγή) και όλοι σκέφτονται περισσότερο να αποδοκιμάσουν με τη ψήφο τους, και λιγότερο να προτείνουν.

Η δική μου ταπεινή άποψη, είναι ότι τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε εύκολα να προτείνουμε, όλοι εμείς τα εκατομμύρια «απολιτίκ» πολίτες της χώρας μας. Προλαβαίνουμε μόνο να αποδοκιμάσουμε. Αλλά αμέσως μετά θα πρέπει μέσα από δράσεις, μέσα από τη ενεργό συμμετοχή μας στο πολιτικό γίγνεσθαι, να ξαναγίνουμε πολίτες έτοιμοι να προτείνουμε. Γιατί διαφορετικά θα δικαιωθεί ο Τσόρτσιλ. Ο οποίος μιλούσε για τους αριστερούς, αλλά εννοούσε και τους κεντρώους, και τους σοσιαλιστές και τους δεξιούς και τους ακροδεξιούς. Φυσικά και τους ακροαριστερούς –πάλαι ποτέ ανάμεσα τους και η αφεντιά μου.

Ψηφίζουμε ότι κατεβάσει η… γκλάβα μας. Αλλά αμέσως μετά τις εκλογές, αποφασίζουμε ότι ο ρόλος μας δεν εξαντλήθηκε με την επίσκεψη στην κάλπη. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα η ψήφος μας. Θα τη διαχειριστούν άλλοι για μας, χωρίς εμάς...