ΦΩΝΤΑΣ ΧΗΤΑΣ_
Οι πλέον ενδιαφέρουσες – και όχι
κρίσιμες όπως κατά κόρον μας έλεγαν – εκλογές, της μεταπολίτευσης, αποτελούν
παρελθόν, μα τα συμπεράσματα τους είναι εδώ παρόντα και καθοριστικά για τον
τρόπο με τον οποίο ο καθένας από εμάς τους πολίτες, συλλαμβάνει τα μηνύματα
τους.
Σ’ αυτές λοιπόν τις εκλογές, όπως
συμβαίνει και με όλες άλλωστε, υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
Στους πρώτους συγκαταλέγονται
ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ που είδε τα ποσοστά του να τετραπλασιάζονται – σε σχέση με το
2009 – και να φτάνουν στο 16,78% ποσοστό που το φέρνει στην 2η θέση,
οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που στην παρθενική τους εμφάνιση έφτασαν στο 10,60%, η
Δημοκρατική Αριστερά η οποία επίσης στην πρώτη εμφάνιση μπήκε στη Βουλή με
αξιοπρεπές ποσοστό (6,11%) και φυσικά η Χρυσή Αυγή με το εμφατικό 6,97% …
Δηλαδή, σ’ αυτή τη χώρα όπου ανθεί
φαιδρά πορτοκαλέα εκτός των άλλων, σχεδόν 350.000 συμπολίτες μας βρέθηκαν να
ρίχνουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο των νοσταλγών του Ναζισμού που πριν δυόμιση
χρόνια ήταν στο 0,19%!
Τόποι θυσίας και όχι ο … Άγιος
Παντελεήμονας της Αχαρνών, όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και η Κάνδανος, έγιναν
το καθαρτήριο του αλόγιστου θυμού των συμπατριωτών μας…
Στους ηττημένους, ασφαλώς το ΠΑΣΟΚ
που καταβαραθρώθηκε και έφτασε από το 44% του 2009 στο ποσοστό εκκίνησης της
θριαμβευτικής του πορείας από το 1974 και μετά (13,2%), η Νέα Δημοκρατία που αν
και αξιωματική αντιπολίτευση πέρασε κάτω από τον πήχη και κατρακύλησε στο
18,85% και φυσικά το ΛΑΟΣ που έμεινε εκτός Βουλής (2,90%), χωρίς να σημαίνει
ότι εκεί στον Περισσό μπορούν να χαίρονται για το βήμα σημειωτόν του ΚΚΕ
(8,48%).
Ο εκλογικός νόμος – έκτρωμα του
Παυλόπουλου με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, συνέχεια του
πρωτογενούς τερατουργήματος Σκανδαλίδη που πρόβλεπε 10 έδρες λιγότερες,
διαμόρφωσε ένα αλλόκοτο πεδίο εκπροσώπησης στη νέα Βουλή.
Βάσει αυτού, το πρώτο κόμμα που δεν
άγγιξε καν το 20%, βρέθηκε με … 108 έδρες και περισσότερες έδρες στο
Λεκανοπέδιο Αττικής από το ΣΥΡΙΖΑ που ήταν πρώτος και στις 5 επί μέρους
περιφέρειες, ενώ σε άλλες εκλογικές περιφέρειες βρέθηκε με περισσότερες έδρες
από αυτές που του αναλογούσαν έστω και αν ήταν 4ο ή και 5ο
στη σειρά…
Και αν δεχτούμε την αναγκαιότητα
σχηματισμού κυβέρνησης από ένα κόμμα που ξεπερνά για παράδειγμα το 40% του
εκλογικού σώματος, δεν μπορεί να συμβαίνει το ίδιο στην περίπτωση που το
ποσοστό του βρίσκεται κάτω και από το 1/5 των εγκύρων ψηφοδελτίων …
Το παράδοξο του εκλογικού συστήματος
γίνεται ακόμη εξωφρενικότερο από το γεγονός και μόνον ότι στην περίπτωση μας,
των εκλογών της 6ης Μαίου, το ποσοστό (19.03%) των κομμάτων που
έμειναν μακριά από το όριο του 3% που έδινε είσοδο στη Βουλή, είναι κατά τι
μεγαλύτερο από εκείνο του πρώτου κόμματος!
Στα αξιοσημείωτα και η αύξηση της
αποχής κατά σχεδόν 5 μονάδες (34,90% συνολικά) στις εκλογές που υποτίθεται
έκριναν πολλά για τη χώρα και το μέλλον της.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και τα
πολιτικά συμπεράσματα.
Η αυτοδυναμία του Σαμαρά και η
αυτοδύναμη Ελλάδα του Βενιζέλου πήγαν περίπατο στα τάρταρα, αλλά – ω του
θαύματος – ακόμη δεν έχουν κλονιστεί τα θεμέλια των πολιτικών σχηματισμών που
εξακολουθούν να ηγούνται…
Η κυβερνώσα Αριστερά του εκ των
νικητών των εκλογών Αλέξη Τσίπρα, μαθηματικά δεν βγαίνει όχι μόνον λόγω του
εκλογικού νόμου, αλλά επειδή και η ίδια μεταξύ της δεν έχει αποφασίσει τι
ακριβώς θέλει και επιδιώκει.
Επί πλέον, ο συγκεχυμένος λόγος που
υπήρξε και εξακολουθεί και μετεκλογικά να υπάρχει μεταξύ «Μνημονιακών» και
«Αντιμνημονιακών», σε αντιδιαστολή με τα κοινώς και παγίως κρατούντα της
πολιτικής επιστήμης περί των πόλων της Αριστεράς και Δεξιάς με την απόχρωση του
Κέντρου ενδιάμεσα, μπερδεύει τα πράγματα.
Στο δια ταύτα, όντως η 7η
Μαϊου βρίσκει τα πολιτικά μας πράγματα με νέα δεδομένα.
Έστω και παράδοξα, η Νέα Δημοκρατία
του σχεδόν 19% είναι το πρώτο κόμμα που οφείλει να επιλέξει αν θα μετάσχει σε
κυβερνητικό σχήμα ή θα οδηγήσει – και με δική της ευθύνη - τη χώρα σε νέες
εκλογές, κάτι που πλέον ισχύει και για τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ που πέρα από την
ιδεατή σκέψη και στόχευση για κυβέρνηση της Αριστεράς, οφείλει να τοποθετηθεί επί
της πραγματικότητας που διαμορφώνεται.
Για το τρίτο και καταϊδρωμένο ΠΑΣΟΚ,
όσο νωρίτερα καταλάβει ότι δεν είναι εκείνο που δρομολογεί το κάρο της Ελλάδας,
τόσο πιο εύκολα θα συνειδητοποιήσει ότι άλλαξαν και οι συσχετισμοί δυνάμεων και
ρόλων. Η … αγρανάπαυση δεν θα του κάνει κακό.
Αμέτοχες όμως στο νέο σκηνικό δεν
είναι και άλλες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα νέες. Ο Πάνος Καμένος και οι
Ανεξάρτητοι Έλληνες του – Γιάννη Δημαρά συμπράττοντας – οφείλει να μετουσιώσει
σε κάτι περισσότερο χειροπιαστό το αυθόρμητο και … αθυρόστομο του πολιτικού του
λόγου.
Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη τέλος,
απαιτεί ουσιαστική πολιτική πρόταση, αν όπως λέει μετέχει της ανασύνθεσης του σοσιαλδημοκρατικού
χώρου και όχι φοβικά σύνδρομα κατάλοιπα προϊούσης καταγωγής της.
Εν τέλει, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί
η κατάσταση, ο καθ’ εις καλείται να αποφασίσει ότι δεν είναι και με τον
αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.
Γιατί ωραία, μάθαμε και είδαμε τι
ΔΕΝ ήθελε ο κόσμος που ψήφισε με οργή και θυμό, αλλά βρε παλικάρια πρέπει να
δούμε τώρα και τι ακριβώς θέλουμε. Καθαρά και σταράτα …
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου