Δικό σας (Ντιντιέ και Πετρ)!

ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ_

Δεν τα κατάφερε με τον Μουρίνιο στον πάγκο και με δύο σερί πρωταθλήματα στις αποσκευές της. Δεν τα κατάφερε όταν η σπουδαία τετράδα Τέρι – Λαμπάρντ – Εσιέν – Ντρογκμπά βρισκόταν στα ποδοσφαιρικά της ντουζένια. Δεν τα κατάφερε όταν φόρτωσε τους αντιπάλους της με 102 γκολ στην Πρέμιερ και πήρε το πρωτάθλημα επί Αντσελότι. Δεν τα κατάφερε για ένα γαμ… γλίστρημα του Τέρι στο συνθετικό χορτάρι του «Λουζνίκι» της Μόσχας, στο τελευταίο πέναλτι κόντρα στην Μάντσεστερ το 2008. Δεν τα κατάφερε όταν ο Ορεμπρο της αρνιόταν τρία πέναλτι σε ένα ματς, στο οποίο η πρόκριση χάθηκε στο 91^ο λεπτό απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Και τα κατάφερε φέτος! Against all odds, σε μία σεζόν που ολοκλήρωσε με υπηρεσιακό προπονητή στον πάγκο, τη σεζόν που τερμάτισε 25 πόντους πίσω από την κορυφή στην Πρέμιερ, την πρώτη σεζόν εδώ και 9 χρόνια που δεν θα εξασφάλισε συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ εάν δεν κατακτούσε το τρόπαιο!

Η Τσέλσι είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης πρώτα απ όλα γιατί το θέλησε η θεά Τύχη. Γιατί η Νάπολι της έβγαλε τα συκώτια στους «16» πριν πέσει στην παράταση, όντας καλύτερη στα δύο νοκ άουτ παιχνίδια. Γιατί η Μπενφίκα έπαιξε τα ρέστα της στο Λονδίνο και έφτασε κοντά στην ανατροπή στα προημιτελικά. Γιατί ο Μέσι και η παρέα του είχαν 4 δοκάρια, ένα χαμένο πέναλτι και 10+ «άχαστες» ευκαιρίες στα δύο ματς των ημιτελικών για να προκριθούν, σε δύο ματς που η Τσέλσι σκόραρε τρία γκολ στα «χασομέρια» ημιχρόνων. Γιατί και η Μπάγερν στην έδρα της στον τελικό είχε πολλές χαμένες ευκαιρίες, δοκάρι, χαμένο πέναλτι, προβάδισμα τρία λεπτά πριν τελειώσει το ματς, προβάδισμα στα πέναλτι. Κι όμως, από όλες αυτές τις Συμπληγάδες, οι «μπλε» του Λονδίνου καμαρώνουν στην κορυφή της Ευρώπης, για πρώτη φορά στην ιστορία τους…

Πέρα από τη μεταφυσική επίδραση της τύχης, τις αιτίες της επιτυχίας ας της αναζητήσουμε σε θνητούς. Οσο θνητοί –κι όχι ημίθεοι σαν τον Ηρακλή και τον Προμηθέα της ελληνικής μυθολογίας- μπορούν να θεωρηθούν ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και ο Πετρ Τσεχ. Οι δύο απόλυτοι πρωταγωνιστές του θριάμβου. Ο 34άρης αντιμετωπίστηκε ως τελειωμένος από τον Βίλας Μπόας και σκούπιζε τον πάγκο όλο το 2011. Μέχρι να τελειώσει το 2011, ο Ντιντιέ είχε όλα κι όλα τέσσερα 90λεπτα στα πρώτα 25 ματς της Τσέλσι. Κάποιος Στάριτζ, ένα παιδάκι που παίζει ποδόσφαιρο αλάνας και κάποιος Τόρες –που δεν είχε καμία σχέση με αυτόν που αγόραζε 50 εκατομμύρια λίρες η Τσέλσι από τη Λίβερπουλ- ήταν μπροστά του. Μπροστά από τον τεράστιο αυτό παικταρά! Αν είναι δυνατόν…

Ο Τσεχ δεν είχε κανέναν μπροστά του. Μόνο που εδώ και ενάμιση χρόνο μόνο η… κάσκα στο κεφάλι θύμιζε τον άλλοτε ανίκητο τερματοφύλακα. Γκάφες, γκάφες, γκάφες…

Αυτοί οι δύο, δεν ήταν μόνο το Σάββατο, αλλά σε όλη τη διαδρομή των νοκ άουτ αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και της κατάκτησης του Κυπέλλου Αγγλίας, οι δύο άγγελοι της Τσέλσι. Ο Ιβοριανός, πριν από τις δύο συγκλονιστικές παραστάσεις με τη Μπαρτσελόνα (και το γκολ με το οποίο νίκησε η Τσέλσι με 1-0 στο Λονδίνο), είχε στο ενεργητικό του και την εκπληκτική εμφάνιση με τη Νάπολι, σε εκείνη την ανατροπή του 4-1 το Μάρτιο. Και πριν τον τελικό, είχε τις δύο εκπληκτικές παραστάσεις στο Ουέμπλεϊ, σε ημιτελικό και τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Σε ένα γήπεδο που έχει σκοράρει και τις 9 φορές που έχει αγωνιστεί εκεί, σε ημιτελικούς ή τελικούς! Ο Τσέχος από την άλλη, από ένα σημείο και μετά απλά δεν νικιόταν. Κόντρα στην Μπαρτσελόνα είχε τουλάχιστον 10 σωτήριες αποκρούσεις στα δύο ματς, το Σάββατο έπιασε δύο πέναλτι κι αυτή τη στιγμή ουδείς διερωτάται ποιος είναι ο νούμερο ένα γκολκίπερ στην υφήλιο…

Αυτοί οι δύο, μαζί με τις υπόλοιπες «παλιοσειρές» της ομάδας. Τον υπαρχηγό Φρανκ Λάμπαρντ, που τρέχει πλέον σαν βετεράνος, τον Ασλεϊ Κόουλ, που δεν μετέχει στις επιθέσεις της Τσέλσι, πολύ απλά γιατί δεν έχει το κουράγιο να επιστρέψει, τον απόντα από τον τελικό –λόγω της απίστευτης ανοησίας του- αρχηγό Τζον Τέρι. Τον παροπλισμένο Μίκαελ Εσιέν, τα «αιώνια ταλέντα» Καλού και Μίκελ, τον «τουρίστα» από πέρυσι Μαλουντά.

Μία γερασμένη και χωρίς τρεξίματα ομάδα, που αναγκάστηκε να πουλήσει τη ψυχή της στο διάβολο και να παίξει κατενάτσιο κόντρα σε ομάδες που θα της έβγαζαν τα πνευμόνια στο τρέξιμο, έτσι και αποφάσιζε να ανοιχτεί. Μία ομάδα, που απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, όχι της Μπάγερν, της Μπαρτσελόνα, της Γιουνάιτεντ ή της Αρσεναλ, αλλά απέναντι σε διάφορες Γουίγκαν και Μπόλτον, δεν μπορούσε να κάνει φάση! Κι όμως αυτή η ομάδα, είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!

Όχι μόνο γιατί είχε άστρο το… Πόκεμον που έχουμε στον πάγκο (ο συμπαθής κατά τα άλλα Ντι Ματέο), αλλά και γιατί το ίδιο το σπορ χρωστούσε σε αυτές τις τεράστιες προσωπικότητες, που δεν είναι διάττοντες αστέρες, παρά 8-10 χρόνια τώρα στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Τη χρωστούσε κυρίως σε αυτόν τον τεράστιο παικταρά από το Αμπιτζάν, που ετοίμαζε λέει βαλίτσες για την… Κίνα το προσεχές καλοκαίρι. Στην Κίνα ας πάει ο Αμπράμοβιτς (εκεί κοντά άλλωστε έχτισε την αυτοκρατορία του), έτσι και δεν κρατήσει τον Ντιντιέ στο Λονδίνο μέχρι τα βαθιά ποδοσφαιρικά του γεράματα...