«Γράψε ρε κάτι και στείλε στο Isportime», μου είπε πρόσφατα με το δικό του μοναδικό τρόπο ο καλός φίλος και πρώην διευθυντής μου, Γιώργος Μανετάκης. Η αλήθεια είναι ότι δε μου το είπε και τόσο ευγενικά, (καταλαβαίνετε τι εννοώ όσοι τον γνωρίζετε), αλλά αυτός είναι ο Γιώργος, ο οποίος με τη «διαστροφή» του, μπορεί να κάνει θαύματα.
Αν γράψω κάτι τώρα, του λέω, θα αρχίσω να τα χώνω στο πολιτικό σύστημα.. Γιατί, καλώς ή κακώς, αυτές τις μέρες οι εξελίξεις -ο Θεός να τις κάνει εξελίξεις, τέλος πάντων- μου έχουν απορροφήσει όλο μου το είναι. Να το κοιτάξω ε; Τι να κάνω όμως, ψέματα να πω; Προσπαθώ να απέχω, αλλά δε γίνεται. «Γράψε ότι θες», μου απαντάει, πάλι με το γνωστό του ύφος. Πολύ ωραία λέω από μέσα μου, θα βγάλω τα απωθημένα μου.
Όχι ότι θα χάσει η Βενετιά βελόνι, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, αν δεν φιλοξενηθεί η άποψή μου στο μπλογκ, αλλά και μόνο λόγω όλων εκείνων που ζήσαμε στην ιστορική εφημερίδα «Sportime», είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούμε…
Η δεύτερη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να γράψω, μα για τι άλλο, το μπάσκετ. Μπασκετική άλλωστε ήμουν και είμαι, φάιναλ φορ έχουμε με τη συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων, τι άλλο θέλω;
Τελικά, το ερέθισμα μου το έδωσε ο γιος μου, κατά τη διάρκεια του ημιτελικού Ολυμπιακού-Μπαρτσελόνα και με αφορμή τη σημερινή γιορτή της μητέρας, ως μητέρα, θα ήθελα να καταθέσω τα εξής:
Ένιωσα πολύ άβολα όταν τον είδα να πανηγυρίζει το προβάδισμα των Ισπανών. Κάτι δεν έχω κάνει καλά, λέω από μέσα μου… Και για να προλάβω τους φανατικούς υποστηρικτές του «αιωνίου» αντιπάλου - και μου έρχονται στο νου πάρα πολλοί αγαπημένοι μου φίλοι - που θα έλεγαν με καμάρι «το παιδί είναι υγιέστατο, μπράβο του», να ξεκαθαρίσω κάτι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Ο γιος μου δεν είναι υποστηρικτής ούτε του Παναθηναϊκού, ούτε του Ολυμπιακού. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει!
Η ουσία είναι ότι με τη συμπεριφορά μας, θέλοντας και μη, φανατίζουμε τα παιδιά μας και δεν είναι δύσκολο να μετατραπούν στο μέλλον, από υγιείς φίλαθλοι σε κάφρους. Όλοι αποδοκιμάζουμε και καταδικάζουμε τη συμπεριφορά των ανεγκέφαλων. Παρ’ όλα αυτά, από την κούνια ακόμη, τα χρωματίζουμε και τα φανατίζουμε οι ίδιοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Οι περισσότεροι θα σκεφτείτε: τώρα κάτι μας είπες! Δεν ισχυρίζομαι ότι, με τη διαπίστωσή μου, ανακάλυψα την Αμερική, αλλά δε μπορώ να πω ότι με αφήνει αδιάφορη αυτό το γεγονός, το οποίο είναι σύνηθες. Το θέμα είναι τι κάνουμε!
Γι αυτό λοιπόν, μανούλες, με τη δύναμη και το ρόλο που έχουμε, καλό θα ήταν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι πρέπει να υποστηρίζουν την ομάδα τους θερμά, αλλά να μη ξεφεύγουν. Και τα πειράγματα με τους φίλους, αναπόφευκτα είναι, αλλά να ξέρουν ότι και η πλάκα έχει τα όριά της.
Να τα κάνουμε να έχουν τη μαγκιά να χειροκροτήσουν και τον αντίπαλο, ακόμη και αν είναι ο «αιώνιος», ειδικά όταν διεκδικεί έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Ακόμη και αν έχει χάσει η ομάδα του την ευκαιρία να παλέψει εκείνη για το τρόπαιο στον τελικό.
Που θέλω να καταλήξω:
Αν είχαμε άλλα μυαλά, στον αποψινό τελικό, όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως χρωματικών προτιμήσεων, θα έπρεπε να υποστηρίξουμε τον Ολυμπιακό για να παραμείνει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ελλάδα.
Αν είχαμε άλλα μυαλά, θα έπρεπε όλοι να αφήσουμε στην άκρη τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και να αντιμετωπίσουμε από κοινού τα τεράστια προβλήματα της χώρας μας.
Επειδή, όμως, η παιδεία μας δεν «επιτρέπει» τέτοιου είδους συμπεριφορές, στον αποψινό τελικό θα ζήσουμε ξανά το ίδιο φαινόμενο: οπαδούς του Παναθηναϊκού να υποστηρίζουν την ΤΣΣΚΑ, οπαδούς του Ολυμπιακού να υποστηρίζουν την Μπαρτσελόνα και να χλευάζουν τους «πράσινους» με τους έξι ευρωπαϊκούς τίτλους - για να μη ξεχνιόμαστε - και τους πολιτικούς μας να τρώγονται σαν τα κοκόρια.
Γι αυτό λοιπόν μανούλες, επειδή μεγάλο βάρος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των παιδιών μας πέφτει πάνω μας, εν όψει και της σημερινής μας εορτής, εύχομαι χρόνια πολλά σε όλες μας και καλά μυαλά!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου