ΓΙΩΡΓΟΣ β. ΜΑΝΕΤΑΚΗΣ_
Σε μια μαύρη χρονιά, από τις πιο μαύρες στη ζωή του
σύγχρονου Ελληνα, είχαμε τη μεγάλη ικανοποίηση να δούμε τελικούς μπάσκετ παγκοσμίου
επιπέδου.
Είδαμε το δυνάστη Παναθηναϊκό να στέκεται όρθιος και να
απειλεί το όνειρο του πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού.
Απολαύσαμε την κορυφαία αδελφική μονομαχία των «δικών μας»
Ζέλικο Ομπράντοβις και Ντούσαν Ιβκοβιτς.
Θαυμάσαμε τον Βασίλη Σπανούλη εναντίον του Δημήτρη
Διαμαντίδη.
Είδαμε δυο τεράστιες ΟΜΑΔΕΣ να τα δίνουν ΟΛΑ στα παρκέ
του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ.
Απολαύσαμε τους δικούς μας «αιώνιους» σε μια σειρά
τελικών που ζήλεψε η μπασκετική υφήλιος (το ΝΒΑ είναι «άλλο φρούτο»).
Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε στα ηνία των δύο συλλόγων τα «πράσινα»
και «κόκκινα» αδέλφια που τους κρατάνε (τους συλλόγους) εδώ και χρόνια στο
κορυφαίο επίπεδο. Πιο κορυφαίο δεν γίνεται…
Μέσα σ’ αυτή την καταχνιά, το ελληνικό μπάσκετ που
αντιπροσωπεύουν αυτοί οι δύο Κολοσσοί, ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, ο
Παναθηναϊκός κι ο Ολυμπιακός, είναι ένα σήμα ελπίδας.
Για τους πράσινους η Ελλάδα που αντιστέκεται. «Χαμένος
από χέρι» στη σειρά αυτή, ύστερα από την οδυνηρή ήττα στην Πόλη, δεν τα
παράτησε ούτε στιγμή. Ο εγωισμός του πρωταθλητή, αυτό το σπάνιο μέταλλο, αρνήθηκε
να συμβιβαστεί με την ήττα.
Για τους κόκκινους η επιβεβαίωση ότι με τα λεφτά (όσο
πολλά κι αν είναι) δεν αγοράζονται οι τίτλοι.
Μόνο με δουλειά. Με πίστη. Με οργάνωση. Με ομαδικότητα. Προτάσσοντας το κοινό
συμφέρον. Παραμερίζοντας το ατομικό. Για το καλό όλων. Και μέσω του κοινού
καλού θα ικανοποιηθεί και το ατομικό.
Ας ξεπεράσουμε, λοιπόν, τα οπαδικά μας «προβλήματα» και ας
πάρουμε το μήνυμα το καλό. Το έχουμε ανάγκη. Όταν κοπάσουν τα πανηγυρισμοί και
επιστρέψουμε ξανά στη Γη. Στη σκληρή, καθημερινή, ελληνική πραγματικότητα μας…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου