Το EURO ως φίλαθλος

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΛΟΘΑΝΟ_

Από την φύση μου είμαι ένας άνθρωπος αισιόδοξος, θετικός. Η ζωή με έχει. σφαλιάρισει επανειλημμένα, αλλά πάντα προσπαθώ να ψάχνω την θετική πλευρά των πραγμάτων. Και το ίδιο έκανα με την έλλειψη δουλειάς (ανεργίας γαρ), εδώ και δύο μήνες. «Δεν βαριέσαι, θα έχω την ευκαιρία να δω μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση ως φίλαθλος για πρώτη φορά, ύστερα από το 1996» σκέφτηκα. Και κρατάω αυτή την σκέψη, αν και δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω τους καλούς συναδέλφους που θα ζήσουν από σήμερα (από κοντά και από μακριά) το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα Ουκρανίας και Πολωνίας.

Και αυτό, γιατί μου έρχονται θύμισες απ’ όσα έζησα σε δύο Euro και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ως απεσταλμένος, αφού είχαν προηγηθεί και τέσσερις διοργανώσεις ως… γραφιάς, καρφωμένος μπροστά σε έναν υπολογιστή και με μια τηλεόραση στο βάθος.

Η πρώτη ιδιότητα, λογικό, μου χάρισε εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Τη νίκη επί της Πορτογαλίας στην πρεμιέρα του 2004 (στην άλλη, την πιο ιστορική, δυστυχώς είχα γυρίσει στα πάτρια εδάφη), την. διχασμένη προσωπικότητα στο Ισπανία – Ελλάδα (Ισπανός εκ γενετής και… πεποιθήσεως, Ελληνας λόγω μητέρας και μόνιμος κάτοικος εδώ και… μόλις 24 χρόνια), αλλά και τα ευτράπελα σε αναζήτηση φαγητού σχεδόν κάθε βράδυ.

Μια ημέρα… ξανά ανοίξαμε (μαζί με καμιά δεκαριά Ελληνες απεσταλμένους, δεν ήμουν μόνος μου, ε;) ένα φαγάδικο που έκλεινε σε εμπορικό κέντρο της Μπράγκα, πόλη όπου έκλεψε την παράσταση φέτος ο Λεονάρντο Ζαρντίμ πριν έρθει στα μέρη μας. Μια άλλη, την βγάλαμε σε φαστφουντάδικο γνωστής αλυσίδας γιατί 10.30 το βράδυ ΟΛΑ τα υπόλοιπα είχαν κλείσει (Ελλάδα και πάλι Ελλάδα!).

Διαφορετικές εμπειρίες που δεν περιλάμβαναν μόνο… μαμ, αφού παραβρέθηκα σε συνέντευξη Τύπου του (μετά συγχωρήσεως. καράβλαχο!) Λουίζ Φελίπε Σκολάρι, σχεδόν όλη στα πορτογαλικά, ενώ περίμενα μέχρι αργά το βράδυ τον Ντέμη και τον Φύσσα να κάνουν… πιπί τους στον έλεγχο αντιντόπινγκ μετά το ματς με την Πορτογαλία για να πάρω τις εντυπώσεις τους για έναν θρίαμβο που εκείνη την στιγμή ήταν πρωτόγνωρος.

Ας τα αφήσουμε αυτά, όμως, γιατί ανήκουν στο παρελθόν (τα του Euro2008 και του Μουντιάλ 2010, σε άλλη αναφορά, πιο μπροστά στην διοργάνωση). Πρώτο Euro, από αυτό του 1996, ως φίλαθλος. Τι θα δω, τι θα δούμε στην διοργάνωση; Καταρχήν, μια Ελλάδα με την σφραγίδα του Φερνάντο Σάντος που, λογικά, δεν θα διαφέρει δραματικά από αυτή του Οτο Ρεχάγκελ.

Και, πιστέψτε με, αυτό δεν με χαλάει καθόλου. Ο καθένας κατεβαίνει στον πόλεμο με τα όπλα που διαθέτει και η Εθνική μας πρέπει να διεκδικήσει τις πιθανότητές της, στηριζόμενη στην εξαιρετική αμυντική της γραμμή και την αποτελεσματικότητα που καλείται να επιδείξει στις λίγες ευκαιρίες που λογικά θα έχει, μπροστά στο αντίπαλο τέρμα.

Πέραν της Ελλάδας, κουκιά μετρημένα. Ισπανία, Γερμανία και Ολλανδία έχουν τον πρώτο λόγο για την κούπα (η πρώτη θα συναντήσει μια από τις άλλες δύο στα ημιτελικά, εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά) και, ως έκπληξη του τουρνουά (πάντα κάνει την εμφάνισή της μια τέτοια), επιλέγω την Ρωσία.

Φτάνουν τα λόγια, όμως. Οι μπύρες περιμένουν ήδη στην κατάψυξη, τα τηλέφωνα πιτσαριών και σουβλακεριών (!) έχουν περαστεί στη μνήμη και από τις εφτά το απόγευμα, το κινητό κλείνει. Αφού δεν μπορώ να το ζήσω (και πάλι) ως δημοσιογράφος, αφήστε με να το απολαύσω ως φίλαθλος. Το ίδιο σας προτείνω να κάνετε και εσείς, αν και ξέρετε καλά πώς να το κάνετε!

Υ.Γ. Ακόμα να συνέλθω από την είδηση του πρόωρου χαμού του Μανουέλ Πρεθιάδο. Ενός χαρισματικού προπονητή και ανθρώπου, ο οποίος μέσα σε λίγα χρόνια έχασε την γυναίκα του από καρκίνο του δέρματος, τον 15χρονο υιό του από δυστύχημα με μοτοσικλέτα και τον πατέρα του επειδή τον χτύπησε αυτοκίνητο ενώ περπατούσε κοντά στο σπίτι του. Η ζωή υπήρξε απίστευτα άδικη για τον 54χρονο πρώην τεχνικό της Σπόρτινγκ Χιχόν, ο οποίος επρόκειτο σήμερα Παρασκευή (8/6) να παρουσιαστεί από την Βιγιαρεάλ. Και άλλη ειρωνεία της τύχης (ή μάλλον της απίστευτης ατυχίας). Don Manolo, descanse en paz.

πηγή: http://matigarrida.gr/