ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Πολύ μικρόσωμος
31 Ιανουαρίου 1997
Την ημερομηνία της πρώτης επίσκεψης ο γιατρός Ντιέγκο
Σβαρτζστάιν τη θυμάται με λεπτομέρεια, 31 του Ιανουαρίου, η ημέρα των γενεθλίων
του.
Ήταν λοιπόν η ημέρα που γνώρισε τον Λιονέλ, ήταν εννιά
χρονών και οι γονείς του, προβληματισμένοι για την ελλιπή ανάπτυξη του τρίτου
γιου τους, τον πήγαν στα ιατρεία της κλινικής Αδένων και Εσωτερικής Ιατρικής,
στο 1.764 της οδού Κόρδοβα, στο κέντρο του Ροζάριο.
«Μια εξέταση λόγω μικρού ύψους όπως κάνω πολλές
καθημερινά», θυμάται ο γιατρός. Ο Λίο με 1,27 δεν ήταν και αστέρι, δεν ήταν
ένας γνωστός ποδοσφαιριστής ούτε ένας επαγγελματίας, έπαιζε απλά ποδόσφαιρο
στους μικρούς με τους Νιούελς. «Και εγώ από πάντα, ήμουν υποστηρικτής των
"λεπρών" (οπαδός των "κοκκινόμαυρων" και ο γιος του είχε
κάνει ένα σχέδιο που ήταν τοποθετημένο κάτω από το κρύσταλλο του γραφείου του
στο οποίο παρουσίαζε τους "κοκκινόμαυρους" να βάζουν ένα γκολ ενάντια
στην Μπόκα Τζούνιορς)».
Το ότι ήταν οπαδός των Νιούελς βοήθησε στο να υπάρξει
μια καλή σχέση με τον ασθενή. «Μιλούσαμε για το ποδόσφαιρο, το μοναδικό θέμα
συζήτησης που νίκησε τον ντροπαλό χαρακτήρα του μικρού».
Πολλές επισκέψεις και περισσότερο από ένας χρόνος
μελέτης, εξετάσεων, αναλύσεων βιοχημικών και κλινικών παρακολουθήσεων. «Επειδή
μόνο οι εξετάσεις μπορούν να καθορίσουν εάν πρόκειται για πρόβλημα ορμονικό ή
εάν, απλώς, πρόκειται για μια όπως λέγεται "αργή ανάπτυξη". Ένα παιδί
με ρυθμό ανάπτυξης διαφορετικό από τους συνομηλίκους του, το οποίο θα
αναπτυχθεί αργότερα»
Για να γίνει πιο κατανοητός ο γιατρός δείχνει τις
ημερομηνίες και τα διαστήματα του κλινικού ιστορικού, παρουσιάζοντας τους
κανονικούς χρόνους αναγκαίους γι’ αυτήν την περίπτωση, προκειμένου να φτάσει
κανείς σε μία διάγνωση «έλλειψης ορμόνης ανάπτυξης».
Η αιτία; «Οι αδένες δεν παράγουν αρκετή ορμόνη
ανάπτυξης», αναφέρει ο γιατρός Ντιέγκο Σβαρτζστάιν. «Για να γίνει η διάγνωση
πιο κατανοητή, είναι μια περίπτωση ανάλογη με αυτήν των διαβητικών, όπου το
πάγκρεας δεν παράγει ινσουλίνη. Στην περίπτωσή μας μιλάμε για την αναγκαία
ορμόνη της ανάπτυξης. Η διαφορά είναι ότι οι διαβητικοί αποτελούν το 7% του
παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ η περίπτωση του Μέσι δεν είναι πολύ συχνή, μία
περίπτωση για κάθε 20.000 γεννήσεις, σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες. Και
προσοχή, γιατί δεν είναι κληρονομικό. Φτάνει να δει κανείς τα αδέρφια του Λίο ή
τη Μαρία Σολ, την αδερφή του, που είναι ψηλή».
-Πώς αντέδρασε σε αυτήν την είδηση ο Λίο, ένα παιδί εννέα
χρόνων;
«Θυμάμαι, λέει ο γιατρός, «ότι είχε μια πολύ υγιή σχέση
με την αρρώστια του, ξεπέρασε χωρίς πρόβλημα τις εξετάσεις του, ακόμα και τις
πιο δύσκολες, και τη θεραπεία. Σε αυτό του συμπαραστάθηκε πολύ η οικογένειά
του, μια οικογένεια εξαιρετική».
Μόλις προσδιορίσθηκε το πρόβλημα, ο ενδοκρινολόγος από το
Ροζάριο άρχισε τη θεραπεία με ορμόνη ανάπτυξης. Μία ένεση υποδόρια καθημερινώς
για τρία, τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια όλες τις μέρες, μέχρι που ο ασθενής έφτανε
την κανονική του ανάπτυξη.
-Πώς αξιολογείται αυτή η ανάπτυξη; Πώς μπορεί κανείς να
γνωρίζει το όριο αυτής;
«Με μία
ραδιογραφία του χεριού».
Ο γιατρός παρουσιάζει μια από τις διαφορετικές περιόδους της
ανάπτυξης: 9-10-11 ετών, μέχρι τα 18. Δείχνει τα λευκά σημεία μεταξύ
του ενός
οστού και του άλλου και εξηγεί ότι όταν εξαφανίζονται σημαίνει ότι ο ασθενής
έχει φτάσει στο όριο της ανάπτυξης του, δεν μπορεί να αναπτυχθεί άλλο, Μετά
προσθέτει: «τίποτα δεν μας επιτρέπει να ξεπεράσουμε τη γενετική, αλλά όταν
εμφανίζονται προβλήματα μπορούμε να βοηθήσουμε. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε
ότι αυτός που έχει πρόβλημα με την αυξητική του ορμόνη το έχει για όλη του τη
ζωή. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να επέμβουμε».
Εν τέλει» στην περίπτωση του Μέσι
δεν επρόκειτο για ένα πείραμα, δεν ήταν, όπως έχει ακουστεί, «ένα ποντίκι του
εργαστηρίου». Ο γιατρός χάνει την υπομονή του και λέει κατηγορηματικά: «Ποτέ
δεν ήταν ένα πείραμα του εργαστηρίου. Είναι πολλά χρόνια -περισσότερα από
τριάντα- που χρησιμοποιείται η αυξητική ορμόνη σε παρόμοια περιστατικά. Αρχικά
την έπαιρναν από τα λείψανα αλλά υπήρχε το ρίσκο της εγκεφαλοπάθειας. Από τα
μέσα της δεκαετίας του '80 παράγεται με την επιστήμη της γενετικής. Τα αρνητικά
αποτελέσματα δεν έχουν ακόμα πιστοποιηθεί σε μεγάλη κλίμακα, αλλά δεν έχουν
παρουσιαστεί προβλήματα μέχρι τώρα σε περιπτώσεις όπως αυτή του Μέσι, όπου
είναι αναγκαίο να συμπληρωθεί ό,τι λείπει από αυτήν την ορμόνη».
- Λοιπόν γιατί υπάρχει τόσος φόβος για αυτήν την αυξητική
ορμόνη, εφόσον είναι από τις πιο διαδεδομένες στο χώρο του ντόπινγκ;
«Η αυξητική ορμόνη, όταν χορηγείται σε ενήλικα που δεν
του λείπει, σε ένα άτομο που εκκρίνεται σε φυσιολογικές ποσότητες, βοηθάει στο
να μεγαλώσει η μάζα των μυών και να μειωθεί ο ιστός του λίπους. Αυξάνεται η
φυσική απόδοση και τα φυσικά αποτελέσματα», προσθέτει ο γιατρός. «Αλλά οι
κίνδυνοι στην υγεία είναι πάρα πολύ μεγάλοι, μπορεί να δημιουργήσει κατακράτηση
υγρών μέχρι υπερθυρεοειδισμό, από υπεργλυκαιμία και υπέρταση μέχρι που μπορεί
να δημιουργήσει καρκίνους».
Ξεκαθαρίζοντας όλο αυτό με τις υποψίες και τους φόβους,
παραμένει ανοιχτό ένα θέμα το οποίο, τόσο στην Αργεντινή όσο και στην Ισπανία,
συζητήθηκε πολύ χωρίς άλλο: το κόστος της θεραπείας που έφτανε τις εξακόσιες
χιλιάδες πεσος ετησίως, και τα οποία ισοδυναμούν με περισσότερο από δώδεκα
χιλιάδες ευρώ. Το ποσό ήταν μεγάλο τόσο ώστε να συναινέσει η οικογένεια Μέσι να
μεταναστεύσει ο Λίο στην Ισπανία, αφού στη Βαρκελώνη υπήρχε η μοναδική ομάδα, η
Μπαρτσελονα, που δέθηκε να επωμισθεί τα έξοδα.
«Μου κίνησαν την προσοχή αυτά που δημοσιεύτηκαν κατά
καιρούς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτή η ιστορία ότι ο πατέρας πήγε τον
παίκτη εκεί γιατί εδώ δεν του πλήρωναν τη θεραπεία, Δεν είναι αλήθεια ότι εδώ
δεν ήθελαν να την πληρώσουν. Τη θεραπεία την είχαν αναλάβει οι παροχές της
ασφάλειας του πατέρα, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Κοινωνικής Πολιτικής. Δεν
είναι λοιπόν αλήθεια ότι έπρεπε να φύγει από την πατρίδα του γι’ αυτό τον λόγο.
Γιατί εδώ, εάν οι γονείς έχουν ασφαλιστικό ταμείο ή ιατρική ιδιωτική ασφάλεια,
η θεραπεία καλύπτεται από το υποχρεωτικό ιατρικό πρόγραμμα και εάν δεν έχουν
ασφαλιστικό ταμείο και κοινωνική κάλυψη, από το 1991 υπάρχει το Εθνικό
Συμβούλιο Βοήθειας για τα παιδιά με προβλήματα στην ανάπτυξη το οποίο προσφέρει
την υποστήριξή του δωρεάν».
Μια άλλη εκδοχή είναι ότι σύμφωνα με τον Χόρχε, τον
πατέρα του Μέσι, η ασφάλεια αποχώρησε από τη δωρεάν θεραπεία, μετά από δύο
χρόνια. Αρχικά οι υπεύθυνοι των Νιούελς βλέποντας ότι το αγόρι είχε μέλλον
υποσχέθηκαν να καλύψουν τα έξοδα κατά ένα ποσοστό (μία στις δύο ενέσεις). Αλλά
σταδιακά τα χρήματα καθυστερούσαν.
«Τα ζητούσαμε τόσες πολλές φορές που η μητέρα του είπε,
δεν ξαναπάω να τα ζητήσω, και αυτό κάναμε», είπε ο Χόρχε που άρχισε να ψάχνει
για λύση.
«Η Ρίβερ είχε μια
θυγατρική στο Ροζάριο. Μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για τον μικρό και μια
ευκαιρία για να ασκηθεί πίεση στους Νιούελς. Πήγαμε στο Μπουένος Άιρες για να
κάνουμε μια δοκιμή. Ο Λίο προπονήθηκε στο Μπελγκράνο και στον πρώτο αγώνα, όταν
τον έβαλαν στο παιχνίδι, κατάλαβαν τι άξιζε και ότι δεν ήταν απλά ένας
μικρόσωμος παίκτης.
«Τον θέλουμε», μου είπαν, «αλλά εάν μας φέρεις τα χαρτιά
του, εάν εσύ ξεκαθαρίσεις την υπόθεση με τους Νιούελς». Με μια λέξη οι ίδιοι
δεν ήθελαν να μπουν σε διαπραγματεύσεις με τους Νιουελς. Έτσι λοιπόν δεν έγινε
τίποτα. Στη Νιούελς "θάφτηκε" το ζήτημα, και μου ζήτησαν να μην τον
πάρω από εκεί. Έδιναν και άλλες υποσχέσεις και μετά ήρθε η Μπαρτσελόνα...».
Πάνω κάτω το θέμα διαλευκάνθηκε, και υπάρχει ένα γεγονός
πάνω στο οποίο ο Μέσι και ο γιατρός Ντιέγκο Σβαρτζστάιν είναι σύμφωνοι: «Η
ορμονική έλλειψη και η θεραπεία δεν είναι τίποτα, είναι μια υπεκφυγή, η
πραγματική αλήθεια είναι η ικανότητα του μικρού στο ποδόσφαιρο». Και σε αυτό το
σημείο σηκώνεται από την καρέκλα του και γυρίζοντας γύρω από το γραφείο του, ο
γιατρός έκανε μερικές διαπιστώσεις δικές του που χαρακτηρίζουν κάποιον που
είναι παθιασμένος με το ποδόσφαιρο. Μιλάει με ενθουσιασμό για τον έλεγχο της
μπάλας, την κυριαρχία στην μπάλα, και για την ταχύτητα, για το ανώτερο σημείο
που μπορούσε να φτάσει ο Λίο και που κανείς δεν ξέρει πού είναι, για τους
κατοίκους του Μπουένος Άιρες που ζηλεύουν έναν παίκτη που ποτέ δεν είδε την
πρωτεύουσα, γιατί για να έχει κανείς επιτυχία εδώ πρέπει οπωσδήποτε να παίξει
σε μία από τις μεγάλες ομάδες του Μπουένος Άιρες. «Κοίτα ο Μπατιστούτα, ήταν
των Νιούελς αλλά έγινε διάσημος στην Αργεντινή μόνο όταν πήγε στην Μπόκα».
Ας αφήσουμε μια στιγμή το ποδόσφαιρο και ας πάμε για λίγο
πίσω. Δεν θα ήταν γνωστό το θέμα για τη θεραπεία με αυξητική ορμόνη, αλλά
τελευταία εμφανίστηκε ένα άρθρο στη «Λα Καπιτάλ» με τίτλο «Ζητούν για τα παιδιά
τους το φάρμακο που χρησιμοποίησε ο Μέσι». Στο κείμενο κανείς διαβάζει: «Από
τότε που έγινε γνωστή η θεραπεία που έκανε ο παίκτης από το Ροζάριο, η αυξητική
ορμόνη μεταμορφώνεται για πολλούς στο μαγικό φάρμακο που κάνει να ψηλώνουν τα
κοντά παιδιά. Η κοντή σωματική διάπλαση είναι μια ανησυχία για πολλούς γονείς,,
κυρίως όταν τα παιδιά αρχίζουν το νηπιαγωγείο και τα συγκρίνουν με τα άλλα
παιδιά. Η σύγκριση ποτέ δεν είναι υγιής γιατί, κυρίως η φυσική καμπύλη της
ανάπτυξης διαφέρει. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο κοντός σωματότυπος υπάρχει
κυρίως για λόγους γενετικους, είτε από κακή διατροφή κατά τα δύο πρώτα χρόνια
της ζωής των παιδιών ή από καθυστέρηση της εξέλιξής τους ή της ανάπτυξής τους
για την οποία υπάρχει και η ειδική θεραπεία, αλλά πολλοί γονείς ζητούν από τους
παιδίατρους ακριβώς την ίδια θεραπεία του Λίο Μέσι σε κάθε περίπτωση».
«Είναι οι αρνητικές συνέπειες της ενημέρωσης από την
πλευρά των ΜΜΕ και στην περίτπωσή μας σε μία θεραπεία συνδεδεμένη με έναν
διάσημο ποδοσφαιριστή και η λανθασμένη εξήγηση που έχουν δώσει σε αυτό οι
γονείς και γενικότερα ο κόσμος», σημειώνει ο γιατρός.
«Όλα αυτά δεν θα υπήρχαν σαν συνέπειες εάν το γεγονός
είχε μείνει μεταξύ γιατρού - ασθενούς και οικογένειας. Εμένα το χρέος μου είναι
να λέω ότι αυτή η θεραπεία είναι αναγκαία μόνο όταν υπάρχει μια έλλειψη της
αυξητικής ορμόνης, και κυρίως υπολογίζοντας πάντα τους κινδύνους. Είναι
απαραίτητο για όσους υποφέρουν από αυτό που υπέφερε ο Λιονέλ. Γι’ αυτό άρχισε
τη θεραπεία το 1998, με ύψος 1,27 και μετά αφού συνέχισε τη θεραπεία στη
Βαρκελώνη σήμερα είναι 1,69. Χωρίς αυτήν τη θεραπεία δεν θα ψήλωνε όπως έπρεπε
σύμφωνα με τον γενετικό του κώδικα».
πηγή: barcelonismo.gr
Μετάφραση: Αργυρώ Ζαχαρίου
Επιμέλεια: Απόστολος Βαβαρίνης
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Ημερ. Έκδοσης: 07/05/2012
Σελίδες: 306
ISBN: 978-960-484-328-2
Βιβλιοδεσία: Soft Cover
Σχήμα: 14.5x20.5
Τιμή: 13,99€
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου