ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗΣ_
Αντε να προσπαθήσεις να το συγκρίνεις ως
μέγεθος θριάμβου με οποιαδήποτε άλλη
κατάκτηση στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σαν πορεία, όχι σαν ένα ματς.
Αντε να προσπαθήσεις να μην... ρίξεις κάποιον παίκτη στην “μοιρασιά” του
ονείρου. Αντε να προσπαθήσεις να θυμηθείς τέτοια ανατροπή μέσα σε τελικό και,
μάλιστα, από το αουτσάιντερ. Αντε μετά να μην πιστέψεις ότι το άφησαν να πάει
στο -19 για να βοηθήσουν την... τηλεθέαση.
Είναι αμέτρητα όσα σε κάνει να σκεφτείς αυτός
ο Ολυμπιακός, ένα σύγχρονο μπασκετικό παραμύθι, αλλά με σάρκα, οστά και πλέον
και μια ευρωπαϊκή κούπα. Τόσα πολλά που μπλοκάρει η σκέψη, αν αυτή λειτουργεί
με την λογική. Ο Ολυμπιακός την κατέρριψε αυτή, την... κατακρεούργησε, τους
τρεις τελευταίους μήνες. Μία ομάδα που όχι απλά έπιασε το ταβάνι της σεζόν της,
όχι βγήκε στην ταράτσα, αλλά έχει χαθεί κάπου στο διάστημα.
Τέτοια ώρα, λίγο μετά την ενθρόνιση του νέου
ευρωπαίου... σουλτάνου του μπάσκετ, προφανώς και
δεν έχει κανένα νόημα να ανατρέξουμε στο τι έγινε μπασκετικά, τακτικά, στα 40
λεπτά. Δυο – τρία πράγματα κρατάμε από όλη αυτή την μαγεία. Οτι στηρίχτηκε σε
όλη την πορεία σε ελληνικά χέρια και, μάλιστα, παιδιών που τώρα... βγαίνουν από
το αβγό και όχι από “μπαρουτοκαπνισμένους” παίκτες. Η μεγάλη ανατροπή στο
χθεσινό ματς έγινε με Μάντζαρη – Σλούκα και τον τεράστιο Παπανικολάου
πρωταγωνιστές. Και το μεγάλο φινάλε γράφτηκε από “πάσα Σπανούλης – καλάθι
Πρίντεζης”. Ο τελευταίος λυτρώθηκε, γιατί αν δεν έμπαινε, θα έβαζε στο μυαλό
του και το γλίστρημα στην προηγούμενη επίθεση και θα... τρελαινόταν. Οτι κανείς
δεν θεωρεί επιτυχία – πυροτέχνημα αυτήν, αλλά όλοι βλέπουν ότι έχουν
δημιουργηθεί στον Ολυμπιακό οι συνθήκες για μια ομάδα που θα πρωταγωνιστεί σε
όλα τα επίπεδα για πολλά χρόνια. Οτι ο επιμένων δικαιώνεται κι αυτό έχει διπλή
ανάγνωση. Και τους αδελφούς Αγγελόπουλος και για την ομάδα τους μέσα στο
χθεσινό παιχνίδι.
Μέχρι να περάσουν οι ώρες και να επανέλθουν
οι χτύποι της καρδιάς, μέχρι να συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τι
ακριβώς πέτυχαν στην Πόλη, να κλείσω με μια αναφορά στον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ο
τεράστιος προπονητής δεν φαίνεται μόνο από τα αποτελέσματα. Φαίνεται όταν για
να φτάσει σε αυτά, έχει ξεπεράσει τον... ίδιο τον Ιβκοβιτς. Σκληρός άνθρωπος,
πεισματάρης και εγωιστής, δεν δίστασε μέσα στη χρονιά να παραδεχτεί με πράξεις
λάθη του στον αρχικό σχεδιασμό, αλλά και στην αρχική εκτίμηση για παίκτες του.
Κι όταν το έβαλε το νερό στο αυλάκι, φαινόταν από το ύφος του σε πολλές
εκδηλώσεις ότι το πίστευε. Και όταν έφτασε στον τελικό, άφησε τον Καζλάουσκας
να κοιτάζει ντι βι ντι και ο ίδιος έτρεχε να κλείσει καραβάκι για να τους πάει
βόλτα στον Βόσπορο. Οπως στην Ρώμη τους είχε πάει να πετάνε βότσαλα στην
θάλασσα. Και τώρα που θα σκέφτεται το μεγάλο και λαμπρό μέλλον αυτού του
δημιουργήματός του, μην είναι και το μεγαλύτερο στην 40χρονη καριέρα του,
μπορεί ήδη να σκέφτεται το Λονδίνο. Θάλασσα δεν έχει εκεί, αλλά κάπου θα βρει
κανό να τους πάει βόλτα στον Τάμεση...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου