To διδακτικό παράδειγμα του Ολυμπιακού

ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ_

Ο Ολυμπιακός πριν από δυο μόλις χρόνια είχε φτάσει ξανά στον τελικό της Ευρωλίγκας. Τι κέρδισαν οι Ερυθρόλευκοι από εκείνη την πορεία; Απολύτως τίποτα. Για την ακρίβεια μάλλον έχασαν κιόλας. Σύμφωνα με τις περιγραφές των συναδέλφων που βρέθηκαν στο φάιναλ – φορ του Παρισιού το 2010 η ομάδα ήταν ένα απέραντο σκορποχώρι, η εικόνα στα τάιμ – άουτ αποκαρδιωτική, οι περισσότεροι παίκτες έπαιζαν  ξεκάθαρα για τον εαυτό τους και κανείς για τον κόουτς Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ο φετινός Ολυμπιακός διαφέρει από τον προπέρσινο όσο ο Γιώργος Καρατζαφέρης από την Νάντια Κομανέτσι (που αν το καλοσκεφτείς δεν διαφέρουν και πολύ αλλά εν πάση περιπτώσει...).  Στο ρόστερ του δεν υπάρχει Κλέιζα, Τσίλντρες, Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς κ.α. αλλά Ντόρσεϊ, Πρίντεζης, Σλούκας, και φυσικά ο Βασίλης Σπανούλης. Κι ωστόσο αν αύριο οι Πειραιώτες χάσουν με κάτω τα χέρια από την  ΤΣΣΚΑ (δεν το πιστεύω πάντως...) όπως είχαν χάσει προ διετίας με κάτω τα χέρια και από την Μπαρτσελόνα, ο κόσμος τους θα τους χειροκροτήσει θερμά. Γιατί ξέρει ότι τα έδωσαν όλα και με σε μια σεζόν όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα φτάσουν τόσο ψηλά, εκείνοι έκαναν την υπέρβαση και με σκληρή, ατελείωτη  ομαδική προσπάθεια υπερκάλυψαν τις ατομικές τους αδυναμίες.

Εκτός όλων των άλλων (χαρά στον κόσμο, θετική διαφήμιση στη χώρα κ.α.) η πορεία του Ολυμπιακού μπορεί να χρησιμεύσει και ως χρήσιμο παράδειγμα προς μίμηση στη σημερινή εξαιρετικά στριμόκωλη συγκυρία που περνάει η Ελλάδα.  Η έλλειψη χρημάτων αντιμετωπίζεται με επιτυχία μόνο αν υπάρχει πάθος, διάθεση,  εφευρετικότητα, συντροφικότητα, πίστη, και κυρίως σωστή ηγεσία και καθοδήγηση για να εμπνεύσει όλα τα παραπάνω.  Φαντάζομαι θα συμφωνείτε ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς αποδείχθηκε -για πολλοστή φορά στην καριέρα του- ιδανικός ηγέτης.

Αυτό που δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα βεβαίως είναι η έλλειψη χρημάτων σε συνδυασμό με την έλλειψη ηγετών. Κι ευτυχώς που δεν μας έτυχε τίποτα τέτοιο, ε;