Θυμίζει κάτι Αμερικάνικες ταινίες που όλοι έχουμε χαζέψει κατά καιρούς. Μια ομάδα που αρχίζει... ξεχασμένη από τον Θεό, ταλαιπωρείται, χλευάζεται και στην πορεία μεταμορφώνεται. Με τον επίμονο κόουτς, με έναν ηγέτη που “τραβάει” και τους άλλους, τους κάνει συμπρωταγωνιστές και όλοι μαζί ζουν το όνειρο. Αυτό θυμίζει ο φετινός μπασκετικός Ολυμπιακός και μένει να δούμε το φινάλε της, έτσι κι αλλιώς θριαμβευτικής χρονιάς. Η οποία είναι πανθομολογούμενο ότι αποτελεί την αρχή μια μακρόχρονης εποχής, αφού η ομάδα είναι στην ανατολή της.
Τα όσα έχουν συμβεί από τον περασμένο Σεπτέμβριο και γνωστά είναι και δεν έχει ουσία να τα αναλύσουμε απόψε. Στην βραδιά που η ομάδα του στρατάρχη Ιβκοβιτς έκανε αλοιφή την Μπαρτσελόνα, στην βραδιά που ο μεγάλος ηγέτης Βασίλης Σπανούλης επιβεβαίωσε ότι είναι τεράστιος παίκτης και τεράστιος... αναίσθητος. Ούτε τα όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί γι' αυτόν έχει νόημα να τα ξαναπούμε. Τα μεγάλα ματς είναι για τους μεγάλους παίκτες και από την ώρα που ο Ντούντα είχε κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να δέσει κόμπο τον φουκαρά τον Πασκουάλ που θα ακούει ελληνική ομάδα με Σέρβο προπονητή και θα λιποθυμάει, ο Βασίλης ανέλαβε τα υπόλοιπα. Εννοείται ότι δεν υποτιμάται στο ελάχιστο η συνεισφορά καθενός από τους υπόλοιπους... κομάντο που έχει αυτή η ομάδα, πιο υγιής και θελκτική από κάθε προηγούμενη της εποχής Αγγελόπουλων.
Για τον ημιτελικό του Παναθηναϊκού, δεν θα σταθώ στα οφθαλμοφανή. Δηλαδή στο ότι η διαιτησία αδίκησε σε καίριες φάσεις την ελληνική ομάδα, ότι ο Ομπράντοβιτς “χάζεψε” τον Καζλάουσκας και ότι ο Παναθηναϊκός την είχε την πολυδιαφημισμένη ΤΣΣΚΑ και έχασε στις λεπτομέρειες. Θα σταθώ σε κάτι... μεταφυσικό. Αυτό ήταν πιθανότατα το τελευταίο μεγάλο ευρωπαϊκό ματς της σύγχρονης μπασκετικής αυτοκρατορίας της Ευρώπης, αφού το ματς της Κυριακής είναι δυσάρεστη ρουτίνα. Το φινάλε, ήθελε τον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη να μπλοκάρει και να χάνει την τελευταία ευκαιρία. Μπασκετικά, κι εγώ εκτιμώ ότι η μπάλα έπρεπε να είναι στα χέρια του “καυτού” Γιασικεβίτσιους.
Δική μου γνώμη, είναι ότι η μπάλα πήγε στα σωστά χέρια. Το πιθανότατο κλείσιμο ενός πολύχρονου θριαμβευτικού κύκλου γι' αυτή την ομάδα, έπρεπε να κριθεί από τα χέρια που συντέλεσαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα σε αυτόν. Είτε το σούταρε ο Μήτσος και το έχανε, είτε αυτό που έκανε, αφού ήταν γραφτό να χαθεί το ματς, στα δικά του χέρια έπρεπε να γίνει αυτό. Κάποια πράγματα δεν εξηγούνται με την λογική, είναι έξω από συστήματα και τακτικές, αλλά γίνονται όπως οφείλουν να γίνουν, ανεξάρτητα από την κατάληξη.
Αυτά σαν πρώτες, αυθόρμητες σκέψεις για την βραδιά των ημιτελικών και αύριο τα λέμε πιο ήρεμα και αναλυτικά για τον μεγάλο τελικό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου