ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Ήταν ένας Γκαρδέλ
Συζήτηση με τον Αντριάν Κορία
Η τηλεόραση είναι αναμμένη. Στην οθόνη, εικόνες του αγώνα
Σαχτάρ - Μπενφίκα. 0 υπολογιστής, επάνω στο τραπέζι είναι ανοιγμένος. Ο Αντριάν
Κορία, πρώην παίκτης των Νιούελς, πρώην προπονητής των μικρών ομάδων των
«λεπρών», πήγε διακοπές, αλλά πήρε μαζί του και τη δουλειά του από το σπίτι.
Είναι ο τεχνικός βοηθός του Χεράρντο «Τατά» Μαρτίνο, προπονητή της εθνικής
ομάδας της Παραγουάης, και πρέπει να έχει υπό τον έλεγχό του τους διεθνείς
Παραγουανούς όπως τον Όσκαρ Καρντόζο. Αλλά πάντοτε ήταν μια ευχαρίστηση γι’
αυτόν να αναπολεί τους παλιούς του παίκτες.
-Ας ξεκινήσουμε με τις πρώτες εντυπώσεις σου όταν τον
είδες να παίζει.
«Σε αυτήν την εποχή μιλούσαν πολύ για τον Λεάντρο
Ντεπέτρις, ένα παιδί ξανθούλικο που στα 11 του πήγε για τη Μίλαν. Όλοι έλεγαν
τα καλύτερα γι’ αυτόν. Εγώ δεν ήμουν σύμφωνος. Το συζητούσα με κάποιον φίλο και
έλεγα πάντα ότι ο Λίο θα είναι δέκα φορές καλύτερος από τον Ντεπέτρις. Αυτός
όταν θα μεγαλώσει θα γίνει καλύτερος και από τον Μαραντόνα, και κοίτα εγώ τον
Ντιέγκο τον λατρεύω».
-Πώς προκύπτει αυτή η σιγουριά στο να προβλέπετε το
μέλλον ενός 12χρονου αγοριού;
«Όταν τον έβλεπες έλεγες αυτός δεν πρόκειται να παίξει
μπάλα. Είναι πάρα πολύ εύθραυστος, πάρα πολύ μικρός. Αλλά αμέσως καταλάβαινες
ότι γεννήθηκε πάρα πολύ ξεχωριστός, και ότι ήταν ένα φαινόμενο, ήταν ένα
καταπληκτικό πράγμα. Γιατί; Γιατί ήταν εκρηκτικός, είχε ένα ξεκίνημα που ποτέ
δεν είχα δει στο γήπεδο. Είναι μία Φόρμουλα I, μια Φεράρι. Σε προλάβαινε, είχε
προσποίηση και στο ένας εναντίον ενός σε… σκότωνε. Κυριαρχούσε επάνω στην μπάλα,
πάντα χαμηλά στο γήπεδο, πάντα κολλημένη στο πόδι του. Άφηνε πίσω όλους τους
μεγαλόσωμους που δεν είχαν καλό έλεγχο στην κίνηση και στον συντονισμό. Έπαιρνε
κεφαλιές με το 1.20 του ύψους του. Έλαμψε κόντρα σε κεντρικούς αμυντικούς του
1.80 ύψους. Έκανε μια τρομερή διαφορά και είχε ταμπεραμέντο, ήταν
ανταγωνιστικός, του άρεσε να κερδίζει. Ποτέ δεν τον είδα να συμβιβάζεται με ένα
αποτέλεσμα. Αυτός ήθελε να κερδίσει όλους τους αγώνες».
-Σε ποια θέση έπαιζε;
«Πίσω από τους επιθετικούς. Εγώ χρησιμοποιούσα το σύστημα
4-3-1-2, με εμένα ο Λιονέλ έπαιζε ελεύθερος ή σαν δεκάρι. Στο γήπεδο ήταν
καταπληκτικό να βλέπεις πώς πέρναγε τους αντιπάλους που έρχονταν δίπλα του να
τον μαρκάρουν. Οι άλλοι ήθελαν να τον... φάνε, ήξεραν την ικανότητά του και
προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Ένα σωρό κλωτσιές και τίποτα... Δεν
παραπονιόταν. Το αντίθετο, έμοιαζε να έπαιρνε περισσότερο... φωτιά. Έπαιρνε την
μπάλα και με δυο στροφές, δυο κινήσεις ήδη βρισκόταν πίσω από τον
τερματοφύλακα. Κέρδιζε τους αγώνες μόνος του. Τόσο που μου έλεγαν "εσείς
δεν οδηγείτε την ομάδα, ο Λίο το κάνει"».
-Ένα γκολ, έναν αγώνα που ξεχώρισε;
«Έκανε γκολ όλων των κατηγοριών. Αγώνες; Με αυτόν
κερδίζαμε όλους τους αγώνες. Ήταν ένας Γκαρδέλ» (σ.σ. Ένας μύθος όπως ο
τραγουδιστής του τανγκό Κάρλος Γκαρδέλ).
-Άκουγε τις συμβουλές του προπονητή;
«Ναι, άκουγε. Έκανε εντύπωση, ποτέ δεν έλεγε παίζω εγώ,
ποτέ δεν έλεγε είμαι ο καλύτερος. Οι συμπαίκτες του τον λάτρευαν. Το μόνο...
δεν του άρεσαν οι ασκήσεις. Τον γοήτευε η μπάλα. Γι’ αυτό, μια μέρα τον άφησα
έξω από την προπόνηση. Δεν είμαι ένα τέρας ή ένας λοχίας αλλά μου αρέσει η
σοβαρότητα. Κάναμε ασκήσεις όταν αυτός άρχισε να πειράζει τους υπόλοιπους και.
να παίζει με την μπάλα. Του φώναξα μια φορά, δυο φορές αλλά έκανε σαν να μην άκουσε... Στο τέλος του
είπα; "δώσε μου την μπάλα, άλλαξε και πήγαινε σπίτι σου". Δέκα λεπτά
μετά τον είδα με την τσάντα στην πλάτη να. Ακουμπά τον συρματοφράχτη και να
κοιτά προς το γήπεδο. Με λύπησε πολύ το γεγονός τον βλέπω έτσι. "Έφυγες
χωρίς να με φιλήσεις", του φώναξα. Ξαναμπήκε, με χαιρέτησε και τον έστειλα
στα αποδυτήρια να ντυθεί για να ξαναρχίσει την προπόνηση. Ήταν ένα παιδί
ντροπαλό και σκληρό σε χαρακτήρα, αλλά αυτή ήταν η μοναδική φορά που χρειάστηκε
να του πω κάτι».
-Τι σκεφτήκατε όταν έφυγε για την Ισπανία;
«Σκέφτηκα ότι οι Νιούελς δεν πόνταραν σε αυτόν, δεν
έκαναν την παραμικρή οικονομική επένδυση, δεν θέλησαν να κερδίσουν χρυσό από
ένα παιδί που ήταν 13 χρονών. Νομίζω ότι δεν κατάλαβαν την αξία που είχαν μέσα
στα χέρια τους».
-Τώρα πώς τον βλέπεις;
«Μου φαίνεται ότι στην Ευρώπη, από την άποψη της
ποδοσφαιρικής του κατάρτισης, έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ αλλά ακόμα δεν έχει
αγγίξει το μάξιμουμ. Τα επόμενα χρόνια εάν δεν συμβεί κάτι άσχημο, θα το
αποδείξει».
-Η φήμη, η δημοσιότητα και τα χρήματα; Μπορούν να του
αποσπάσουν την προσοχή του από την μπάλα;
«Νομίζω ότι η φήμη τον έχει ωριμάσει γιατί ξέρει να
χρησιμοποιεί το μυαλό του, δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθεί να είναι ο ίδιος
ταπεινός μικρός. Τον συνάντησα στο Κόπα Αμέρικα. Εμείς τελειώναμε την
προπόνηση, αυτοί άρχιζαν. Με είδε. Άφησε την προπόνηση, ήρθε να με χαιρετήσει
και μου χάρισε τη φανέλα του. Οι παίκτες μου έμειναν με ανοιχτό το στόμα και με
ρωτούσαν εάν μπορούν να τον γνωρίσουν, εάν υπήρχε η δυνατότητα να ζητήσω καμιά
φανέλα επιπλέον».
«Αυτό είναι ένα παράδειγμα. Ήταν πολύς ο καιρός που δεν
τον έβλεπα... αλλά μου φάνηκε ότι παραμένει ο ίδιος μικρός που προπονούσα στην
Μπέγια Βίστα».
πηγή: barcelonismo.gr
Μετάφραση: Αργυρώ Ζαχαρίου
Επιμέλεια: Απόστολος Βαβαρίνης
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Ημερ. Έκδοσης: 07/05/2012
Σελίδες: 306
ISBN: 978-960-484-328-2
Βιβλιοδεσία: Soft Cover
Σχήμα: 14.5x20.5
Τιμή: 13,99€
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου