Βαρύ ζεϊμπέκικο

ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ_

Δεν μου αρέσουν οι φιέστες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ποτέ δεν μου άρεσαν. Με εξαίρεση την φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου την περίοδο 1996-97, την πρώτη μετά τα «πέτρινα χρόνια», καμία δεν διασκέδασα με τη ψυχή μου. Πίεζα τον εαυτό μου να χαρεί με το event, αλλά δεν τα κατάφερνα. Μόνο την ώρα της απονομής, όταν κάποιος «ερυθρόλευκος» αρχηγός –αρχικά ο Καραταϊδης, μετά ο Καραπιάλης, εν συνεχεία και για πολλές σεζόν ο μέγας Τζόρτζεβιτς, εσχάτως ο Τοροσίδης- σήκωναν την κούπα, ένιωθα για κάποια δευτερόλεπτα «κάπως».

Κάλυψα δημοσιογραφικά τις πρώτες φιέστες (από το 1997 μέχρι και το 2000), έκανα το λάθος να πάω ως θεατής σε εκείνη την περίφημη επίσκεψη Μαραντόνα στο Καραϊσκάκη –για να δω το Μαραντόνα στα ερυθρόλευκα, όχι για τη φιέστα- και όλες τις υπόλοιπες τις είδα (αν τις είδα κι όλες…) από την τηλεόραση. Τις περισσότερες, γράφοντας διαδικαστικά για την εφημερίδα που δούλευα για το παιχνίδι που τις συνόδευε (φιλικό ή επίσημο). Όπως είδα –αποσπασματικά- και την προχθεσινή.

Για την οποία σας γράφω δύο ημέρες μετά, απλώς και μόνο γιατί ένιωθα ότι η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής (που κράτησε περισσότερο από ένα 24ωρο) θα με οδηγούσε σε γραφικές υπερβολές. Η στιγμή της «Ρόζας», με το ζεϊμπέκικο επί σκηνής και το Μητροπάνο στις οθόνες του Καραϊσκάκης, ήταν για μένα ότι πιο συγκλονιστικό μου έχει γεννήσει ο Ολυμπιακός, μαζί με το σύνθημα «αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε».

Ένα παραπλήσιο σύνθημα που αφορά τα θύματα της Θύρας 7 ακούστηκε και για το μεγάλο Μητροπάνο («Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμη και οι νεκροί σου») όταν τελείωσε το βαρύ ζεϊμπέκικο. Ωδή σε έναν άνθρωπο που ελπίζω ότι δεν χαλάει οποιονδήποτε… Παναθηναϊκό, ΑΕΚτζή ή ΠΑΟΚτζή, απλά και μόνο γιατί ήταν Ολυμπιακός…

Όπως επίσης ελπίζω ότι η συγκεκριμένη ιδιότητα, αυτή του Ολυμπιακού, δεν ήταν απλά η αφορμή για να μνημονευτεί στη φιέστα της Τετάρτης η τελευταία τεράστια «φωνή» στην Ελλάδα. Γιατί ο Μητροπάνος δεν ήταν Τρικαλινός στην καταγωγή, Θεσσαλονικιός στην καρδιά, Ολυμπιακός στη ψυχή. Πάνω απ όλα ήταν δημόσια περιουσία κάθε Έλληνα.

Σκεπτόμενος ότι έχω δει ακόμη και φιέστα με… ξέκωλα από καμπαρέ (στην μπασκετική φιέστα του 93), αλλά και πολλές ακόμη κιτς καταστάσεις σε αντίστοιχες γιορτές, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στους εμπνευστές της τελευταίας φιέστας. Και να θυμίσω, ότι πέρα από το γκλάμουρ του σύγχρονου Καραϊσκάκη, των παικταράδων «που θα φέρει –ή έφερε- ο πρόεδρος», των πρωταθλημάτων και των Κυπέλλων, της χλιδής του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός είναι και κάτι άλλο. Είναι το βαρύ ζεϊμπέκικο που ακούστηκε στη φιέστα της Τετάρτης. Τι κρίμα, που ο μεγάλος Μητροπάνος δεν είχε ερμηνεύσει αυτός το «Περαία μου, Περαία μου με το Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου…». Κι ας είναι ένα πιο light χασάπικο, κι όχι ένα βαρύ ζεϊμπέκικο σαν την μεγάλη «Ρόζα»…