ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ_
Παραμονή ενός
Euro, αυτού της
μπάλας, την ώρα που αναζητούμε τα ευρώ με το…κιάλι! Η αναμνήσεις του 2004 και
του «Rehakles
άθλου» της Πορτογαλίας ζωντανεύουν μέρες πανηγυριού, σε στιγμές που στη χώρα
μάλλον κυριαρχεί ατμόσφαιρα κηδείας!
Τότε τα λεφτά
(τι τα θέλεις τα λεφτά, δανεικά ήταν κι αυτά… Κάπως έτσι δεν λέει ένα
τραγούδι;) κυκλοφορούσαν ολούθε, καθώς μάλιστα προετοιμάζαμε και το…θαύμα των
Ολυμπιακών, ενώ τώρα τα ψάχνουμε σε σεντούκια και σε Τράπεζες του εξωτερικού!
Τότε ο Άκης
ήταν σπουδαίος και τρανός (μάλλον και υπουργός…) κι έπινε στην υγειά των
κορόιδων, τώρα είναι εξευτελισμένος στη φυλακή κι όλοι τον φτύνουν (να μην
βασκαθεί)!
Τότε το
πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ είχε πανηγυρίσει ο Παναθηναϊκός, τώρα αγκομαχάει να
πάρει την άδεια να παίξει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ κι ο Ολυμπιακός
έχει πάρει νταμπλ στο ποδόσφαιρο, είναι πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας στο
μπάσκετ!
Τότε σχεδόν
όλοι οι Έλληνες δούλευαν (πολλοί μας … δούλευαν βέβαια), τώρα κανά δυο εκατομμύρια
ψάχνουν δουλειά ακόμη και στην Παταγονία!
Τότε το
«ισχυρό ΠΑΣΟΚ» του Κ. Σημίτη είχε μόλις παραδώσει την Κυβέρνηση στη ΝΔ του
Κώστα Καραμανλή για να επανιδρύσει το Κράτος… Τώρα κι οι δυο μαζί έχουν
διαλύσει κυριολεκτικά το Κράτος κι ετοιμάζονται να το παραδώσουν στον Τσίπρα,
να το …πετάξει, σαν πατσαβούρα, κατάμουτρα στην Μέρκελ, με την επωδό «πάρε
μωρή, έτσι σκατά που τά ‘κανες»!
Τέλος πάντων,
εγώ ακόμη θυμάμαι τις ηλιόλουστες μέρες στη Λισσαβόνα, στο Πόρτο, στο Φάρο και
ζω το όνειρο μιας γαλανόλευκης ομάδας που ανέτρεψε κάθε προγνωστικό και
στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Μεθυσμένοι
τότε από πολλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε καν ότι θα ικετεύουμε τώρα ένα
χαμόγελο, μια στάλα περηφάνια, μια αχτίδα αισιοδοξίας
σ’ ένα γκολ,
ένα βαθμό ή μια νίκη απ’ τους παίκτες της Εθνικής!
Προσωπικά
θεωρώ ότι το ρόστερ και η ομάδα του Ρεχάγκελ υπερτερούν αυτών
του Σάντος,
αλλά το παράθυρο στην ελπίδα δεν πρέπει να κλείσει, ώσπου να σφυρίξει ο
διαιτητής τη λήξη και του τρίτου αγώνα της α’ φάσης…
Η εκτίμησή
μου αυτή δεν στηρίζεται μόνο στο ότι οι παίκτες που συνδέουν το τότε με το τώρα
ήταν οκτώ χρόνια μικρότεροι και πιο φρέσκοι, αλλά κυρίως ότι στα χαφ και την
επίθεση υπήρχαν ποδοσφαιριστές που μπορούσαν ατομικά να κάνουν περισσότερα
πράγματα στο ματς απ’ όσο οι σημερινοί!
Δεν
χρειάζεται να μείνω σε ονόματα… Απλώς φέρτε στο νου σας τους αγώνες και τις
φάσεις του 2004 και τους πρωταγωνιστές τους. Κάντε συγκρίσεις με τα πρόσφατα
ματς και θα βρείτε εύκολα τις διαφορές…
Εγώ ανακαλώ
–σαν γούρι αν θέλετε- το όνειρο του 2004 που το ‘ζησα από πολύ κοντά και με τον
καλύτερο τρόπο στα γήπεδα της Πορτογαλίας και φωνάζω «μη με ξυπνάτεεε», όπως
στο τηλεοπτικό σποτ. Με την ευχή να το ζήσουμε ξανά στα γήπεδα της Πολωνίας,
ολόκληρο ή μισό δεν με νοιάζει! Άλλωστε ποτέ ένα όνειρο δεν είναι κακό, αρκεί
να έλθει ο εφιάλτης…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου