Κι έγιναν οι... Σοφοί, σοφότεροι

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗΣ

Δεν είναι μόνο τα έξι – εφτά προηγούμενα χρόνια που μοιάζουν με... άλλος αιώνας για τον μπασκετικό Ολυμπιακό των τριών τελευταίων μηνών. Είναι ακόμα και η αρχή της φετινής σεζόν που μοιάζει το ίδιο μακρινή και ξένη προς την πραγματικότηρα ευτυχίας που ζουν στον Πειραιά. Ευτυχίας για το άθλημα που ήταν το αποκούμπι τους στην τελική ευθεία των πέτρινων χρόνων του ποδοσφαίρου, που μετά πέρασε τον δικό του πολύχρονο μαρασμό και που άργησε περισσότερο από κάθε προσδοκία να αποκτήσει υπόσταση.

Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος του φετινού Ολυμπιακού. Οτι άρχισε με 200 άτομα στις κερκίδες την χρονιά και έφτασε σε δυο μέρες να μαζέψει 24.000 στο ΣΕΦ. Τους έκανε να τραγουδάνε “έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό”, να βάλουν αυτή την ομάδα στην καρδιά τους, να της πιστώνουν ήδη μια πετυχημένη χρονιά, να πιστεύουν ότι μπορεί να πάρει και τουλάχιστον έναν από τους δύο μεγάλους τίτλους που διεκδικεί. Κυρίως όμως, να βλέπουν ότι έρχονται λαμπρά χρόνια μπροστά, αφού η ομάδα σφύζει από νιάτα, ενέργεια και κίνητρο.

Ενα σωρό παράδοξα μπορεί να φέρει κάποιος πρόχειρα στο μυαλό του. Οτι τα χρόνια που σκόρπαγαν εκατομμύρια οι Αγγελόπουλοι ουδέποτε φτιάχτηκε ομάδα που να την κάνει κέφι ο κόσμος. Και ήρθε αυτή την πρώτη χρονιά λιτότητας. 

Οτι οι Αγγελόπουλοι ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους πριν... μείνουν και δεν το μετανιώσουν που θα έχαναν την καλή από τις αμέτρητες... νέες αρχές.

Οτι ο Ιβκοβιτς δεν πίστευε τον Σλούκα και επέλεξε για ξένους τον “άγραφο” Χάουαρντ και τον μέτριο Λούκας.

Οτι έσπευσαν πολλοί να βγάλουν... απόμαχο και άχρηστο τον Ιβκοβιτς, για να πάμε στο άλλο άκρο. Ποιόν; Τον Ιβκοβιτς. Επί τούτου, έχω γνώμη ισχυρή και καταγεγραμμένη. Οταν έφυγε ο Γιαννάκης, είχα γράψει με θέρμη ότι ο Ντούντα ήταν ο ιδανικός για να φτιάξει μια κανονική ομάδα στον Ολυμπιακό. Εστω και χρησιμοποιώντας τον δύσκολο χαρακτήρα και τις εμμονές του για να κάνει γενικές εκκαθαρίσεις και να πάει στο δικό του μοντέλο.

Οταν τον είδα να το κάνει το περασμένο καλοκαίρι, είπα διστακτικά ότι πάει να φτιάξει κάτι μεγάλο και είχα μόνο δύο αμφιβολίες. Η μία ήταν ο χρόνος που του αναλογούσε και η άλλη οι ανύπαρκτοι ξένοι.

Οταν είδα το άδειο ΣΕΦ, άρα μηδενική πίεση και ομάδα... παρατημένη και φυσικά όταν έγιναν οι αλλαγές των ξένων, σιγουρεύτηκα.
Γνωρίζω ότι για να υπάρχουν οι επόμενοι Ελληνες πρωταγωνιστές στην ομάδα επέμειναν με πάθος οι Αγγελόπουλοι. (Ανα)γνωρίζω στον ξεροκέφαλο Ντούντα ότι όταν είδε πως του κάνουν τη δουλειά, τους έδωσε ρόλο και δεν έκανε πείσματα. Γελάω με όσους προσπαθούν να πείσουν τους οπαδικά αρρωστημένους εαυτούς τους ότι ο Σπανούλης... κοροϊδεύει. Αυτός “έσυρε” στα ζόρια τον Ολυμπιακό. Οπως γελάω με όσους ακόμα περιμένουν να... ξεφουσκώσει ο Πρίντεζης. Ο μεγάλος (συμ)πρωταγωνιστής του φετινού Ολυμπιακού.

Τα γουστάρουμε τα άκρα οι Ελληνες. Εχουμε και γνώμη για όλα, την αλλάζουμε και εύκολα, κρίνουμε και κατακρίνουμε πολλές φορές παρασυρόμενοι από συναισθήματα και μεμονωμένα γεγονότα και όχι με ψυχραιμία.

Είναι βέβαιο ότι ο Ολυμπιακός θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να πάρει τίτλο ή τίτλους αυτή τη χρονιά. Δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Είναι βέβαιο όμως, ότι έχει μέλλον αυτή η ομάδα, έχει ελληνικό στοιχείο, πείθει ότι σε δυο μήνες δεν θα μιλάνε πάλι για μια... νέα αρχή.