Κι έψαχνα να βρω τι μου θυμίζει… Τελικά το βρήκα: Το πρωτάθλημα της Superleague μου θυμίζει κινηματογραφικό συγκρότημα Multiplex. Με τη μόνη διαφορά ότι σ’ όλες τις αίθουσες παίζει το ίδιο έργο.
Στο ίδιο έργο θεατές… Και το χειρότερο είναι πως αυτό το έργο δεν βλέπεται με τίποτα. Χίλιες φορές στα Village. Άσε που εκεί είναι και πιο φτηνό το εισιτήριο.
Διάβασα ότι είμαστε μία από τις χώρες με τον πιο φτωχό μέσο όρο τερμάτων ανά παιχνίδι. Ανά την Ευρώπη. Το συνηθέστερο σκορ είναι το 1-0. Όπως λέει και το παλιό σύνθημα, ένα και να καίει. Και ο φίλαθλος να κλαίει· τα λεφτά του.
Βάλε λοιπόν το υπερθέαμα που απολαύσαμε και στο φετινό πρωτάθλημα, βάλε και την κρίση, κανείς πλέον δεν πρέπει ν’ αναρωτιέται γιατί τα γήπεδα αδειάζουν. Και τα Village (κρίση-ξεκρίση) γεμίζουν.
Ο αντίλογος εδώ βέβαια είναι ότι τελευταία ακόμα και στα σινεμά σούπες βλέπουμε. Και μάλιστα ανάλατες. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον ρε παιδάκι μου κάποιοι ηθοποιοί που, αν μη τι άλλο, τις κάνουν πιπεράτες.
Τη δική μας τη σούπα όμως που βλέπουμε κάθε σου-κου δεν υπάρχει κανείς να την κάνει πιπεράτη. Εντάξει, δεν λέω, κάποιοι προσπαθούν. Όπως π.χ. οι ανακοινώσεις και οι δηλώσεις κατά της διαιτησίες. Λέει ο ένας, απαντάει ο άλλος. Έτσι νοστιμεύει η σούπα. Σου ’πα – μου ’πες.
Το μαγείρεμα της συγκεκριμένης σούπας πάντως πέρασε από πολλά στάδια. Και κυρίως από το στάδιο Καραϊσκάκη, όπου ξανά-μανά αριβάρισε η κούπα. Και όχι η σούπα.
Περί ορέξεως ασφαλώς ουδείς λόγος. Στους βάζελους, για παράδειγμα, όσες φορές και να τους τη σερβίρουν, δεν πρόκειται να αρέσει ποτέ αυτή η σούπα. Οι γαύροι από την άλλη πλευρά την απολαμβάνουν και με το παραπάνω. Ψαρόσουπα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου