Με θέα το Αιγαίο...

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ

Λένε πως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, τις περισσότερες φορές μοιάζει με φάρσα. Δεν έχουν και άδικο… Στην δική μου περίπτωση και τη σχέση μου με το Sportime όλα ήταν μία πολύ όμορφη ιστορία που όμως στο μυαλό μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία φάρσα που κρατάει εδώ και περίπου είκοσι χρόνια... Καταρχήν να ξανασυστηθούμε: Νικόδημος Λιανός ή Psi. Το γιατί; Το ξέρουν αυτοί που πρέπει. Όσοι δεν το ξέρουν νομίζω ότι θα το καταλάβουν στη πορεία μέσα απ’ αυτόν τον ιστότοπο (παλιά λέγονταν και εφημερίδες). «Νονός» ο Psarakis από τα παλιά τα χρόνια στο «Τρίποντο» όταν είχαμε και τη πρώτη μας γνωριμία: Psarakis αυτός, Psi εγώ ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Γιατί όμως η αναφορά στο παρελθόν; Γιατί πολύ απλά πριν από τρεις ή τέσσερις ημέρες (εάν θυμάμαι καλά) δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Μένιο. Οπως και τότε. Για συνεργασία σε μία αθλητική εφημερίδα που ξεκινούσε. Δέχτηκα να πάω. Η άλλη λύση ήταν να φύγω στην Ιταλία για το μεταπτυχιακό στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως πτυχιούχος Θεολογίας (δεν θέλω γέλια εντάξει;) Όμως δεν πήγα ποτέ σε εκείνο το ραντεβού. Προτίμησα τη ζεστασιά του γυναικείου κορμιού της τότε φίλης μου. Οταν πήγα -με καθυστέρηση της μίας και πλέον ώρας- βρήκα μία πολύ καλή δικαιολογία (έβρεχε αρκετά και δεν είχα μεταφορικό μέσο ήταν και Γενάρης τότε) άλλωστε βοηθούσε και η εμφάνιση…

Οταν μπήκα στα γραφεία της εφημερίδας, στη Δαβάκη 1, ο κ. Ξύδης με είδε και φρίκαρε. Μου άρεσε να περπατάω στη βροχή από μικρός και όταν μπήκα στο γραφείο ήμουν απλά… μούσκεμα. Είχα περπατήσει περίπου 200 μέτρα μέσα στη βροχή για να καλύψω την αργοπορημένη μου εμφάνιση. Η σύσκεψη είχε τελειώσει και ο Μένιος με πήρε και πήγαμε στο «Λούκουλο», απέναντι για φαγητό και μία πρώτη -γρήγορη- ενημέρωση. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με το Sportime και τον Χάρη Ξύδη… Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Αλλά πάντα εκεί. Με πολύ γκρίνια, πολύ κόντρα (κυρίως για να μπούμε στον μαγικό κόσμο του Ιντερνετ) αλλά με απίστευτη αγάπη για αυτή την εφημερίδα. Μέχρι που λίγο πριν κλείσει οριστικά μετακόμισα στον Ελεύθερο Τύπο και από εκεί στη Νάξο (έχοντας κι ένα πέρασμα ενός έτους από την ΙΜΑΚΟ και τα περιοδικά του Κωστόπουλου).

Σήμερα, βρίσκομαι εγκατεστημένος στις πλαγιές ενός βουνού και έχω απέναντι μου την Πάρο και το απέραντο χαλάζιο του Αιγαίου. Κάθομαι με τις ώρες και γράφω. Αλλωστε τελικά μόνο αυτό κατάφερα να κάνω στη ζωή μου. Το τι γράφω; Θα το δείξει ο χρόνος. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το Sportime ήταν είναι και θα είναι κομμάτι της ζωής μου. Ανεξάρτητα τι έκανα ή τι θα κάνω πάντα θα είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε κρατώντας υπερήφανα αυτή την εφημερίδα στα χέρια του. Γιατί πάνω απ όλα ήμουν φανατικός θαυμαστής της. Πρόσφατα βρήκα στο αρχείο μου παλιές εφημερίδες. Της… ρούφηξα. Κάθε γραμμή που διάβαζα έφερναν και δάκρυα στα μάτια. Την λατρεύω –τι κι εάν έχουν περάσει τόσα χρόνια- και μου λείπει… Οπως και τα πρόσωπα που την αποτελούσαν στο τμήμα μπάσκετ: ο μόνιμα ερωτευμένος κοντός Γουγάς, η ξανθιά αγαπημένη Χριστίνα Αμερικάνου, ο αυστηρός επιμελητής Σεβαστιάδης, ο δάσκαλος Παναγιωτόπουλος, ο μόνιμα καθισμένος στην καρέκλα Αγριτάκης και κυρίως ο Psarakis… Α, και η Κατσαντώνη που έχει γενέθλια την Πρωταπριλιά, αλλά ποτέ δεν μας είπε την ηλικία της (χρόνια πολλά Χριστίνα).

Οταν έκλεισα το τηλέφωνο έχοντας ολοκληρώσει την επικοινωνία μου με τον Σεβαστιάδη γύρισα και είπα στη... γυναίκα μου «είμαι ευτυχισμένος». Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό είπα αυτή τη λέξη. Η προηγούμενη φορά δεν ξέρω πότε ήταν. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το ζητούμενο είναι ότι είμαι και πάλι χαρούμενος. Και σας ευχαριστώ…

Καθισμένος στο γραφείο μου και με θέα το Αιγαίο αρχίζουμε λοιπόν μία νέα εποχή, μία άλλη σελίδα στη ζωή όλων μας. Και ελπίζω να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι όπως τότε. Ακόμη και όταν μας φώναζε ο κ. Ξύδης για κάποιο θέμα που είχαμε χάσει… Είμαστε ζωντανοί και αυτό μετρούσε πάνω απ΄όλα. Ε και τώρα έτσι αισθάνομαι και πάλι ζωντανός...