Έχουν βρεθεί ξανά αντίπαλοι στον πάγκο!

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ_

Απρίλιος του 2000. Η Τσέλσι, στην πρώτη σεζόν της ιστορίας της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (όχι μόνο σε Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και στο πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών), κάνει μία καταπληκτική πορεία για «πρωτάρα». Το μέγεθός της σε Αγγλία (ένα μικρομεσαίο κλαμπ που έκανε υπέρβαση όποτε τερμάτιζε πάνω από την 8η θέση) και Ευρώπη (ένας σύλλογος με δύο Κύπελλα Κυπελλούχων στην τροπαιοθήκη του, αλλά πέραν τούτου ουδέν) δεν άφηνε περιθώρια για όνειρα, αλλά οι «μπλε» του αριστοκρατικού Λονδίνου –δίπλα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ βρίσκεται η συνοικία του Τσέλσι- έκαναν και με το παραπάνω τη δουλειά τους: πρόκριση στην 1η φάση των ομίλων με αντιπάλους Μίλαν, Χέρτα και Γαλατασαράι, πρόκριση και από τη 2η φάση των ομίλων (απέναντι σε Φέγενορντ, Μαρσέιγ και Λάτσιο). Και προημιτελικός απέναντι στην Μπαρτσελόνα!

Ηταν το πρώτο από τα πολλά συναπαντήματα των δύο συλλόγων που ακολούθησαν στην προηγούμενη δεκαετία (τέσσερα τον αριθμό). Και κατά τη γνώμη μου, τη γνώμη ενός ανθρώπου που έχει παρακολουθήσει την Τσέλσι σε τουλάχιστον 50 ματς περισσότερα απ ότι ο… Αμπράμοβιτς (ο Ρώσος ανέλαβε το 2004, εγώ παρακολουθώ τους «μπλε» από τις περιγραφές του Σερέτη στην ΕΡΤ-2 τη δεκαετία του 70!), είναι ότι πιο κοντινό στο σημερινό ημιτελικό. Ποτέ άλλοτε, ούτε στα τελευταία χρόνια της παντοκρατορίας της Μπαρτσελόνα, το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν… έγερνε τόσο πολύ προς την πλευρά των Καταλανών, όσο έγερνε εκείνο τον Απρίλη του 2000 αλλά και σήμερα, τον Απρίλη του 2012. Ακόμη και το προ τριετίας συναπάντημα, τότε που για να αντιμετωπίσεις τη διαστημική Μπαρτσελόνα χρειαζόσουν δύο πούλμαν μπροστά στην εστία σου και μπόλικες προσευχές, ο Χίντινκ είχε προσευχηθεί όσο έπρεπε και είχε τοποθετήσει τα κατάλληλα πούλμαν μπροστά στην εστία του Τσεχ, μήπως και κλέψει την πρόκριση. Την έχασε ελέω ενός ανεκδιήγητου διαιτητή, που αρνήθηκε τρία πέναλτι στους «μπλε» κι ενός γκολ του Ινιέστα στις καθυστερήσεις.

Στον πρώτο προημιτελικό, 5 Απριλίου του 2000, βρισκόμουν στις εξέδρες του Στάμφορντ Μπριτζ για εκείνο το σπουδαίο παιχνίδι. Και είδα live το μαγικό δεκάλεπτο μεταξύ 30 και 38, όταν η Τσέλσι σκόραρε τρεις φορές (δύο γκολ αν θυμάμαι καλά ο Νορβηγός Φλο) και έφερνε το σκορ στο 3-0.

Ηταν η απόδειξη ότι ο Δαβίδ μπορεί να τα βάλει με το Γολιάθ. Η Τσέλσι συνέχισε να χάνει ευκαιρίες, η Μπαρτσελόνα αντέδρασε στην επανάληψη και τελικά πέτυχε ένα υπερπολύτιμο για τη ρεβάνς γκολ, στο τελικό 3-1.

Ημουν σίγουρος ότι ο Ντι Ματέο, ο σημερινός υπηρεσιακός προπονητής της Τσέλσι ήταν παρών σε εκείνο το παιχνίδι. Ψάχνοντας στα αρχεία, ανακάλυψα ότι ήταν μεν στο γήπεδο, αλλά στον πάγκο, όταν ένας από τους 7 αναπληρωματικούς των «μπλε». Και το οξύμωρο είναι ότι στον άλλο πάγκο, πάλι με φόρμα αναπληρωματικού, ήταν και ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ο σημερινός προπονητής της Μπαρτσελόνα.

Στην 11άδα της Μπάρτσα αγωνίστηκαν οι Τσάβι και Πουγιόλ, αντίθετα στην αποστολή της Τσέλσι δεν υπήρξε ουδείς από το υπάρχον ρόστερ.
Οι συνθέσεις εκείνου του αγώνα:
ΤΣΕΛΣΙ: Ντε Γκούι, Ντεσαγί, Τομέ, Μπαμπαγιάρο, Πετρέσκου, Γουάιζ, Ντεσάμπς, Μόρις, Φλο, Τζόλα. Αναπληρωματικοί: Κουντιτσίνι, Χογκ, Πογιέ, Σάτον, Ντι Ματέο, Λαμπούρ, Χάρλεϊ.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Χεσπ, Πουγιόλ, Αμπελάρντο, Φ. Ντε Μπερ, Μπογκάρντε, Γκάμπρι, Τσάβι, Κοκού, Φίγκο, Κλούιφερτ, Ριβάλντο. Αναπληρωματικοί: Αρνάου, Ραϊζίνγκερ, Ντεχού, Γκουαρντιόλα, Λιτμάνεν, Ντάνι, Σιμάο.

Στον επαναληπτικό του «Καμπ Νου», η Μπαρτσελόνα σκόρπισε στους πέντε ανέμους την Τσέλσι, κερδίζοντας την με 5-1 (κι ενώ θα μπορούσε να πετύχει διπλάσιο σκορ…). Αλλά για 15 βράδια, όσα μεσολάβησαν μεταξύ των δύο αγώνων, οι φίλοι των «μπλε» μπορούσαν να ονειρεύονται. Γνωρίζοντας ότι mission is impossible, αλλά με τις χολιγουντιανές ταινίες ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Αυτό ενδεχομένως να μπορεί να το κάνει και σήμερα η ομάδα του Λαμπάρντ, του Ντρογκμπά, του Τέρι. Λίγο πριν αποχωρήσουν από τη διεθνή σκηνή, μπορούν να προσφέρουν στους χιλιάδες πιστούς τους μία τελευταία σπουδαία ποδοσφαιρική παράσταση. Να ξανακάνουν τους οπαδούς των «μπλε» -ανάμεσά τους και την αφεντιά μου- να ονειρεύονται μέχρι τη ρεβάνς στο… Κολοσσαίο που λέγεται «Καμπ Νου». Εκεί όπου οι Λονδρέζοι θα παριστάνουν τους χριστιανούς και η παρέα του Μέσι τα λιοντάρια. Τι ωραία που θα ήταν να ξαναζήσουν σήμερα τα ίδια συναισθήματα Ντι Ματέο και Γκουαρντιόλα, παρακολουθώντας τη βερσιόν μίας ιστορίας που δεν μας γυρίζει τρία, αλλά 12 ολόκληρα χρόνια πίσω…