ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Ο μικρός του αγώνα
22 Φεβρουαρίου 2006
Στο Λονδίνο κάνει κρύο. Ένα κρύο έντονο. Στο «Στάμφορντ
Μπριτζ» παίζεται ο αγώνας για την πρόκριση στους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ. Το
γήπεδο είναι λασπωμένο, πράγμα το οποίο προκάλεσε ουκ ολίγες αναφορές και
πολεμικές στον Τύπο. Το περιβάλλον πολύ ένθερμο και πολύ αγγλικό. Από τη μία
είναι η Τσέλσι, με ένα παιχνίδι αμυντικό και συγκρατημένο, δυνατό και βίαιο, η
πιο δυνατή ομάδα της Ευρώπης. Από την άλλη μεριά η Μπάρτσα, με ταλέντο,
φαντασία, ομάδα θεαματική. Ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο ωραίο, αλλά την ίδια στιγμή
και εύθραυστο, που μπορούσε να αποδομηθεί με ευκολία. Και οι μεν και οι δε ήταν
πρωτοπόροι στα πρωταθλήματά τους και μέχρι τα τέλη του 2005 είχαν κάνει
θαύματα. Η νέα χρονιά (2006), παρ' όλα αυτά, δεν είχε αρχίσει αρκετά καλά: η Τσέλσι
στην Πρέμιερ δέχτηκε τρία γκολ στο γήπεδο της Μίντλεσμπρο και στο Κύπελλο
Αγγλίας υπέφερε τρομερά απέναντι στη μικρομεσαία Κόλτσεστερ. Η Μπάρτσα, χωρίς
τον Ετό, που έπαιζε στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, και τον Τσάβι τραυματία με
κάταγμα, είχε αποκλειστεί από το Κύπελλο Ισπανίας από τη Σαραγόσα και στο
πρωτάθλημα χωρίς τον Ροναλντίνιο είχε χάσει δύο αγώνες. Ήταν σκληρή η ήττα από
τη Βαλένθια, που πλησίασε την ομάδα της Βαρκελώνης στον βαθμολογικό πίνακα,
μειώνοντας τη διαφορά στους 6 βαθμούς. Και αφήνοντας αυτές τις καταστάσεις κατά
μέρος, ο αγώνας είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Οι αντιπαραθέσεις είναι μεγάλες, μεταξύ
του κατόχου της «Χρυσής Μπάλας» Ροναλντίνιο και εκείνου της «Ασημένιας», του
Φρανκ Λάμπαρντ, μεταξύ του Ετό και του Ντρογκμπά, του πρώτου και του δεύτερου
στην κατάταξη καλύτερων Αφρικανών παικτών. Ας μην ξεχνάμε και την αντιπαράθεση
μεταξύ των προπονητών, από τη μια μεριά του θεατρινίστικου Ζοσέ Μουρίνιο και
από την άλλη του ήρεμου Φρανκ Ράικαρντ. Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι και δύο
μοντέλα προπονητών εντελώς αντίθετα. Επιπλέον υπήρχε το «αιώνιο» πρόβλημα της
ρεβάνς ή της εκδίκησης που στο χώρο του ποδοσφαίρου πάντα λειτουργεί. Λίγοι
είχαν ξεχάσει την ήττα και τα τρία γκολ μέσα σε 19 λεπτά που οι «μπλε»
κατάφεραν κόντρα στους «μπλαουγκράνα» στις 8 Μαρτίου του 2005 στον επαναληπτικό
αγώνα των προημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπάρτσα ξεκινούσε με μικρό
προβάδισμα, μετά τη νίκη με 2-1 που πέτυχε στο «Καμπ Νου», αλλά μια σειρά από
λάθη της άμυνας λόγω έλλειψης ωριμότητας και συγκέντρωσης, όπως είπε ο Ράικαρντ,
υποχρέωναν τους «μπλαουγκράνα» να κυνηγούν μάταια την επιστροφή τους στη
διεκδίκηση της πρόκρισης. Παρά τα ανδραγαθήματα του Ροναλντίνιο και τις χαμένες
ευκαιρίες, αυτή η Μπάρτσα, που ήδη είχε αρχίσει να θεωρείται η νέα Ντριμ Τιμ,
είχε να αντιμετωπίσει τον Μουρίνιο που χοροπηδούσε στο γήπεδο και έστελνε φιλιά
στους φιλάθλους, και επιπλέον τους φραστικούς διαπληκτισμούς και τις βιαιότητες
μεταξύ των παικτών και των ανθρώπων της ασφάλειας του γηπέδου, στις οποίες
ενεπλάκη μέχρι και ο Ολλανδός προπονητής.
Η επιστροφή στην Ισπανία ήταν πικρή, αναλύοντας και
αναμασώντας τα λάθη που έγιναν και ρίχνοντας το βάρος στον Ιταλό διαιτητή
Πιερλουίτζι Κολίνα (περισσότερο το ανέφερε ο ισπανικός Τύπος), ο οποίος,
σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, δεν είδε διάφορα πέναλτι που έγιναν κατά τη
διάρκεια του αγώνα καθώς και για το φάουλ του Καρβάλιο στον Βαλδές στο 4-2 που
πέτυχε ο Τέρι. Τελικά νίκησε και προκρίθηκε η Τσέλσι.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το παρελθόν παίζει μεγάλο ρόλο.
Χρησιμοποιούνται μεγάλοι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα των
αθλητικών εφημερίδων, δίνεται η εντύπωση ενός τηλεοπτικού σίριαλ με τον τίτλο
«Η ρεβάνς», υπάρχει τεράστιο βάρος στις πλάτες των παικτών, που στις 19:45
τοπική ώρα μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Οι συνθέσεις των ομάδων
ανακοινώθηκαν: στην Τσέλσι απουσιάζει από την αρχική ενδεκάδα ο Ντρογκμπά, είχε
αντικατασταθεί στην επίθεση από τον Ερνάν Κρέσπο, ενώ πίσω στην άμυνα
επιβεβαιώνεται η παρουσία του Άσιερ Ντελ Όρνο και του πρώην «Μαδριλένου» Κλοντ
Μακελελέ. Στην Μπάρτσα ο Τιάγκο Μότα είναι ο παρτενέρ του Εντμίλσον ως αμυντικά
χαφ στον άξονα. Ο Αντρές Ινιέστα, βασικός εδώ και λίγο καιρό, μένει στον πάγκο.
Ο Λίο Μέσι έχει το νούμερο 30 στην κίτρινη φωσφοριζέ φανέλα του. Όταν μπαίνει
στο γήπεδο οι περισσότεροι δεν βλέπουν τίποτα περισσότερο από ένα παιδί. Πώς μπορεί
να υποφέρει μια τέτοια ένταση, που είναι δύσκολο να την αντέξει ακόμα και ένας
μεγάλος;
Μοιάζει να μην τον αγγίζει η πίεση. Νεανική «αναισθησία»;
Ή απλώς δεν τον άγγιζε ο φόβος; Η απάντηση έφτασε στο 3° λεπτό, το πρώτο σουτ
στην εστία είναι του Αργεντινού. Ο Πετρ Τσεχ το εξουδετερώνει χωρίς κανένα
πρόβλημα. Όχι, είναι σίγουρο, ο Μέσι δεν φοβάται. Και το αποδεικνύει ξανά στα
επόμενα λεπτά, μοιάζει σαν ένα ποντίκι που χώνεται σε όλα τα ελεύθερα σημεία
του γηπέδου. Τρέχει πάνω κάτω, δίνει πάσες ακριβείας, μοιράζει την μπάλα,
συνδυάζεται με τους συμπαίκτες του, δημιουργεί την πρώτη ευκαιρία για γκολ και
πανικοβάλλει την άμυνα των «μπλε». Είναι ένας εφιάλτης για τον Ντελ Όρνο, που
στο 31ο λεπτό του κάνει ένα σκληρό μαρκάρισμα χτυπώντας τον κάτω από το γόνατο
του δεξιού του ποδιού. Δεν του έγινε καμία επίπληξη από τον διαιτητή, αλλά δεν
υπήρξε και καμία διαμαρτυρία από την πλευρά του «Ψύλλου». Το παιχνίδι
συνεχίζεται. Αλλά έξι λεπτά μετά, η ενέργειά του πιάνει τόπο και κοστίζει την
αποβολή του Βάσκου αμυντικού αφήνοντας την Τσέλσι με έναν παίκτη λιγότερο. Τι
έγινε; Ο Μέσι ελέγχει την μπάλα κάτω από το κέντρο του γηπέδου και επιτίθεται
με ορμή από δεξιά προς την περιοχή της Τσέλσι, μονομαχώντας σώμα με σώμα με τον
Ρόμπεν, που εξακολουθεί να τον μαρκάρει και φαίνεται να κερδίζει τη μονομαχία
βγαίνοντας πρώτος προς την μπάλα, αλλά ο μικρός δεν παραδίδει τα όπλα.
Επιχειρεί να περάσει ξανά μπροστά από τον Ρόμπεν κοντά στην τελική γραμμή του
γηπέδου. Στο τέλος, με ένα ξεπέταγμα απρόσμενο, κερδίζει την μπάλα δίπλα στο
σημαιάκι του κόρνερ. Τώρα έχει τον Ρόμπεν ξανά μπροστά του, του περνάει την
μπάλα κάτω από τα πόδια με «τούνελ», τον προσπερνά, αλλά τότε φτάνει σαν ένα
μπλε τρένο ο Ντελ Όρνο και τον ρίχνει βίαια κάτω: «έβλεπα ότι το μαρκάρισμα θα
ήταν πολύ δυνατό, με άσχημες προθέσεις, και πηδάω...», λέει ο Αργεντινός. Ο
Μέσι με την κίτρινη φανέλα πέφτει στο έδαφος, το ίδιο και ο Ντελ Όρνο με την
μπλε. Οι πάντες τριγύρω βρίσκονται σε αναβρασμό. Φτάνουν όλοι, ο Ρόμπεν και ο
Γκούντγιονσεν απευθύνονται εκνευρισμένοι στον επόπτη γραμμών υποστηρίζοντας ότι
ο Μέσι είχε κάνει φάουλ νωρίτερα. Ο Ντέκο και ο Ροναλντίνιο κατευθύνονται
εναντίον του Ντελ Όρνο. Ο Πουγιόλ περίπου πιάνεται στα χέρια με τον Ρόμπεν. Ο
Μότα και ο Εντμίλσον προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ο Τέρι μαλώνει με τον
Τέριε Χάουγκε, τον Νορβηγό διαιτητή. Ο «Ρόνι» τού λέει κάτι. Και να... η
κόκκινη κάρτα, ο Ντελ Όρνο διαμαρτύρεται, ο Μότα χειροκροτεί και ο Μακελελέ
αποδοκιμάζει. Εντέλει το παιχνίδι επανέρχεται στην ηρεμία και ο Μουρίνιο
ανακατατάσσει την ομάδα του. Αντικαθιστά τον Τζο Κόουλ και βάζει τον Γκέρεμι
σαν δεξιό αμυντικό, ενώ ο Φερέιρα παίρνει εντολή να μαρκάρει τον Μέσι. Αλλά τα
πράγματα δεν αλλάζουν, ούτε τα φάουλ ούτε τα γρονθοκοπήματα και οι κλωτσιές
φόβισαν τον μικρό, ο οποίος δεν απομακρύνεται από το κέντρο του παιχνιδιού, δεν
αφήνεται και συνεχίζει. Είναι αυτός που ενδυναμώνει τη δεξιά πλευρά, είναι
αυτός που προσφέρει μπαλιές στον Ροναλντίνιο και τον Ντέκο, που ωστόσο δεν
κατορθώνουν να τις εκμεταλλευτούν. Ο Αργεντινός είναι πολύ μόνος, η ομάδα δεν
τον ακολουθεί, δεν καταφέρνει να επιβάλλει το παιχνίδι της. Παρ' όλα αυτά η
Τσέλσι, με έναν παίκτη λιγότερο, είναι κάθε φορά περισσότερο πιστή σε αυτό που
είχε δηλώσει σαν αρχή ο προπονητής της πριν τον αγώνα: «Σταθερά στο 0-0». Τώρα
υπάρχει η τέλεια δικαιολογία για να κλειστεί η ομάδα πίσω και να περιμένει την
κατάλληλη στιγμή για να πετύχει γκολ. Είναι ένας τρόπος παιχνιδιού που οι
«μπλε» κυριαρχούν με τελειότητα. Δεν χρειάστηκε να περιμένει κανείς πολύ για να
το καταλάβει. Στο 58° λεπτό, οι Άγγλοι, παίρνοντας ώθηση από την είσοδο στον
αγώνα του Ντρογκμπά στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, επιτυγχάνουν το γκολ του
προβαδίσματος. Είναι ο Μότα ο οποίος στην προσπάθειά του να αποκρούσει μια
μπαλιά στη μικρή περιοχή μπροστά από τον Λάμπαρντ, καταλήγει να στείλει την
μπάλα στη δική του εστία, αυτογκόλ. Το σκορ στον φωτεινό πίνακα αλλάζει 1 - 0
για την Τσέλσι. Όμως είναι και πάλι ο Μέσι ο οποίος το προσπαθεί ξανά και ξανά,
εμψυχώνει την ομάδα και αγνοεί τα συνθήματα και τα σφυρίγματα που ο κόσμος του
«Στάμφορντ Μπριτζ» του αφιερώνει κάθε φορά που παίρνει την μπάλα. Γρήγορος, με
κάθετη κίνηση, καλπάζοντας, κατατροπώνει την άμυνα και κάνει μια «θανατηφόρα»
πάσα που όμως κανείς συμπαίκτης του δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει. Μια φάση που
εξελίχθηκε από πλάγια κοντά στην τελική γραμμή της περιοχής, μία περίτεχνη
μπαλιά που βγαίνει από τα αριστερά του τερματοφύλακα της Τσέλσι. Και μετά μένει
εκεί, έκπληκτος, με μια έκφραση σχεδόν ειρωνική, σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε να
έχει καλύτερη κατάληξη. Είναι πλέον ο πιο αποφασιστικός και εν τέλει η ομάδα
τον ακολουθεί. Ο Τέρι στο 70° λεπτό επαναφέρει την τύχη στην Μπάρτσα. Μια
εκτέλεση φάουλ «ξυραφιά» από τον Ροναλντίνιο, ο Τέρι προσπαθεί να διώξει,
ξεγελάει τον Τσεχ, αυτογκόλ και ισοφάριση 1 -1 και η Μπαρτσελόνα αρχίζει να αποδίδει
ωραίο ποδόσφαιρο και να δημιουργεί ευκαιρίες. Νέα προσπάθεια από τον Μέσι,
δίνει μια καταπληκτική μπαλιά στον Λάρσον, ο οποίος είχε μπει στη θέση του
Μότα. Τρία λεπτά αργότερα, ο Τέρι πέφτει πάνω στον Αργεντινό μέσα στην περιοχή
της Τσέλσι για να τον εμποδίσει να ελέγξει την μπάλα. Πέναλτι; Ο διαιτητής
αγνοεί τη φάση. Στο 79° λεπτό, ο Ετό παίρνει την κεφαλιά μετά από μια σέντρα
του Μάρκες και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα 1 -2. Το κατάφεραν! Ο Ζοσέ
Μουρίνιο, αήττητος μέχρι εκείνη τη στιγμή στο «Στάμφορντ Μπριτζ», γνωρίζει την
πρώτη του ήττα, κατατροπώνεται, μετά από 49 αγώνες (38 νίκες και 11 ισοπαλίες).
Και δεν καταφέρνει να το χωνέψει αυτό. Είναι εκνευρισμένος με τον διαιτητή και
με τον Δίο: «Ρωτάτε αν είμαι απογοητευμένος με την αποβολή του Ντελ Όρνο; Το
είδατε ή όχι το παιχνίδι; Θα βρεθώ σε δύσκολη θέση να μιλήσω για τους
διαιτητές. Γράψτε τα εσείς... Δηλαδή τι μπορεί να γίνει τώρα μετά το παιχνίδι;
Να πάρουν πίσω την κόκκινη κάρτα του Ντελ Όρνο; Να αποβάλουν τον Μέσι που
έκανε... θέατρο; (σ.σ. στη φάση που ζήτησε πέναλτι). Το αποτέλεσμα δεν
πρόκειται να αλλάξει... Να είμαστε σοβαροί, ο Μέσι έκανε θέατρο. Η Καταλωνία
είναι μια περιοχή με κουλτούρα και ξέρετε πώς είναι. Εγώ πήγα θέατρο πολλές
φορές εκεί και είναι ποιοτικό. Και ο Μέσι το έχει μάθει για τα καλά...».
«Αυτός που είπε ότι ο Μέσι έκανε θέατρο, ας έρθει να τον
δει γυμνό να δει πόσα χτυπήματα έχει στο σώμα του», σχολίασε ο Ετό. «Τον έχουν
χτυπήσει σε όλα τα σημεία του σώματος του», διαβεβαιώνει ο Ράικαρντ.
Ο Λίο περιορίζεται στο να πει: «Έχω ένα χτύπημα στο
γόνατο μου, άλλο ένα στο μηρό και ένα ακόμη χαμηλά στο πόδι. Έχω όλο μου το
σώμα με χτυπήματα, αλλά δεν με πονάνε γιατί νικήσαμε». Και προσθέτει: «Έγινε
ένας αγώνας καταπληκτικός». Ήταν κάτι που συνειδητοποίησε όλος ο κόσμος,
ξεκινώντας από τους συμπαίκτες του στην ομάδα που τον αγκάλιασαν καθώς έβγαινε
από το γήπεδο ενώ οι φίλαθλοι της Μπαρτσελόνα που βρέθηκαν στον αγώνα
τραγουδούσαν το όνομά του. Την επόμενη ημέρα μονοπωλούσε όλα τα επίθετα και
τους χαρακτηρισμούς. Έλεγαν για «καθιέρωση», για «ιδιοφυΐα», για «βιρτουόζο της
μπάλας», για τον «θησαυρό της Μπάρτσα», για «τη γέννηση ενός μεγάλου αστεριού»,
για τον «καλύτερο» και τον πιο «γενναίο», τον πιο «άξιο της ομάδας». Το παίξιμο
του συνολικά για την ηλικία του και για τη θρασύτητά του συγκρίθηκε με αυτό του
Πελέ στο Παγκοσμιο Κύπελλο της Σουηδίας το 1958, με αυτό του Μαραντόνα στο
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 20 του 1979, με αυτό του Κρόιφ ενάντια στην
Μπενφίκα το 1969 ή με αυτό του Τζορτζ Μπεστ. Του έπλεξαν εγκώμια, σαν να ήταν
το παιδί που πέρασε το τεστ με άριστα και μαζί με αυτόν και όλη η ομάδα.
Στις 7 του Μάρτη, στο «Καμπ Νου», διεξάγεται ο αγώνας
ρεβάνς. Είναι το 23° λεπτό, ο Λίο Μέσι μαρκάρει και κλέβει την μπάλα από τον
Ρόμπεν, αλλά ξαφνικά ένα επιτόπιο πήδημα, φέρνει το χέρι του ακουμπώντας το
αριστερό του γόνατο και πέφτει στο έδαφος. «Σε μια σύγκρουση με τον Γκαλάς ήδη
αισθάνθηκα ένα πρώτο... τσίμπημα, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω», θα πει αργότερα,
«και στην επόμενη ενέργεια αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα».
Δεν υπήρχε καμία απότομη κίνηση, κανένα χτύπημα, αλλά ο
Λίο είχε πέσει στο έδαφος. Ένας μορφασμός πόνου, τα χέρια του κρατάνε τα μαλλιά
και καλύπτουν το πρόσωπο για να απομακρύνουν τον φόβο. Ο κόσμος σιωπηλός στην
εξέδρα. Οι συμπαίκτες του τον κοιτούν ανήσυχοι και σκεπτικοί. Αυτός, απαρηγόρητος,
βγαίνει από το γήπεδο. Ο Ράικαρντ όλο συγκίνηση τον αγκαλιάζει. Πολύ σκληρές
στιγμές για όποιον ζητωκραύγαζε, από τους 90.000 θεατές που ήταν στο «Καμπ
Νου», όχι για τον ηθοποιό θεάτρου, αλλά για τον πρωταγωνιστή που κίνησε τα
νήματα της νίκης στο «Στάμφορντ Μπριτζ», θλάση μυών στο πάνω μέρος του
δικεφάλου του δεξιού ποδιού και μαζί ένα σχίσιμο τεσσάρων εκατοστών στον μυ!
Οι γιατροί της Μπαρτσελόνα λένε ότι θα επανέλθει σε 4 με
6 εβδομάδες. Αλλά η τύχη δεν είναι σύμμαχος του Λίο. Όταν επρόκειτο να
επιστρέψει, προέκυψαν και άλλα προβλήματα στο ίδιο σημείο του τραυματισμού,
χειροτέρεψε η πληγή. Έπρεπε να παίξει με τη Βιγιαρεάλ και δεν έπαιξε, έπρεπε να
είναι στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς
Λιγκ με τη Μίλαν και δεν ήταν. Στον τελικό ήταν ήδη 79 ημέρες εκτός
γηπέδων. Και έζησε έναν τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ βλέποντάς τον από την εξέδρα.
Μίλησαν και συζήτησαν επί της πιθανότητας να αγωνιστεί στον μεγάλο τελικό,
Μπάρτσα - Άρσεναλ στο «Σταντ Ντε Φρανς», στο Παρίσι, θα μπορούσε να παίξει για
λίγα λεπτά τουλάχιστον, αλλά ο Ράικαρντ, παρότι ο Μέσι είχε αποθεραπευτεί,
αποφάσισε να μην το ρισκάρει. Στο τέλος, οι συμπαίκτες του πήραν το κύπελλο, το
δεύτερο στην ιστορία της Μπάρτσα. Ο Λίο, θλιμμένος και μοναχικός, δεν
κατεβαίνει στο γήπεδο να πάρει το μετάλλιό του.
πηγή: barcelonismo.gr
Μετάφραση: Αργυρώ Ζαχαρίου
Επιμέλεια: Απόστολος Βαβαρίνης
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Ημερ. Έκδοσης: 07/05/2012
Σελίδες: 306
ISBN: 978-960-484-328-2
Βιβλιοδεσία: Soft Cover
Σχήμα: 14.5x20.5
Τιμή: 13,99€
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου