ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Ούτε ένα λεπτό
30 Ιουνίου 2006
Τα γιγαντιαία αστέρια είναι άλλα. Ο Ροναλντίνιο, πάνω από
όλους. Σύμφωνα με τη γνώμη των αναλυτών, των σχολιαστών και των οπαδών, θα
είναι αυτός που θα λάμψει περισσότερο. Ο καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ, ο
κορυφαίος γκολτζής, προβλέπουν πολλοί. Μεταξύ των άλλων και επειδή η Βραζιλία,
σύμφωνα με τους προπονητές, τους παίκτες, τις εφημερίδες, τις τηλεοράσεις,
είναι το φαβορί για να πάρει στο σπίτι της τον τίτλο. Το να στοιχηματίσει
κανείς για τον Βραζιλιάνο της Μπάρτσα είναι λογικό και εύκολο. Έρχεται από μια
αγωνιστική περίοδο εκπληκτική: Χρυσή Μπάλα, πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ. Το
μόνο που του λείπει για να στεφθεί βασιλιάς είναι ένας δεύτερος παγκόσμιος
τίτλος.
Συνεχίζοντας στη λίστα, ένας άλλος Βραζιλιάνος, ο
Ρονάλντο, από τον οποίο αναμένεται η «νιοστή» ανάστασή του, και μετά ο Ντέιβιντ
Μπέκαμ, το ποπ αστέρι του ποδοσφαίρου και ο Ζιντάν, μπροστά στην τελευταία
πρόκληση της καριέρας του. Τους ακολουθεί ένα γκρουπ που αποτελείται από τον
Φίγκο, τον Μπάλακ, τον Τόρες, τον Φαν Νιστελρόι και τον Ντελ Πιέρο.
Εάν αναφερθούμε στην Αργεντινή το όνομα του Χουάν Ρομάν
Ρικέλμε, 28 χρόνων, ο οποίος γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, μέσος, παίζει στη
Βιγιαρεάλ, κανένα Παγκόσμιο Κύπελλο στο ενεργητικό του, αλλά είναι ο άνθρωπος
που εμπιστεύεται ο ομοσπονδιακός προπονητής Χοσέ Πέκερμαν. Η «αλμπισελέστε»
έχει διαμορφωθεί γύρω από αυτόν και το παιχνίδι της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό
από το τι μπορεί να κάνει στην ημέρα του ο Ρικέλμε. Ένας ποδοσφαιριστής ήρεμος,
φορτωμένος με την ευθύνη της ομάδας. Πρέπει να δίνει δύναμη, πρέπει να φτιάχνει
το παιχνίδι και να κάνει τα «μαγικά», πρέπει να κινείται μέσα στους χώρους
ψάχνοντας την αποφασιστική πάσα για τους επιθετικούς. Και ο Μέσι; Ωραία... Ο
Μέσι μπαίνει στην κατηγορία των μέσων αστέρων ή καλύτερα των νέων με πολλές
υποσχέσεις. Του έχουν κολλήσει την ετικέτα τού νέου Μαραντόνα, το Παγκόσμιο
Κύπελλο θα πρέπει να είναι η σκηνή στην οποία θα ξαφνιάσει όλο τον κόσμο στην
ηλικία των 18 ετών, μετά από την εκτίναξη του στη διεθνή σκηνή, στο «Στάμφορντ
Μπριτζ». Οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου τον έχουν συμπεριλάβει, μαζί με τον
Πορτογάλο Κριστάνο Ρονάλντο και τον Λουίς Βαλέντσια από το Εκουαδόρ, στη λίστα
των 6 υποψηφίων (οι άλλοι τρεις που προτάθηκαν από τη ΦΙΦΑ ήταν ο Σεσκ
Φάμπρεγας, ο Ελβετός Τρανκουίλο Μπαρνέτα και ο Γερμανός Λούκας Ποντόλσκι)
μεταξύ των οποίων θα επιλεγεί ο καλύτερος νέος παίκτης στον κόσμο (γεννημένος
από την 1η Ιανουαρίου του 1985) που θα διακριθεί στα γήπεδα της Γερμανίας για
το στυλ του, το χάρισμα, το καθαρό παιχνίδι και το πάθος του για το ποδόσφαιρο.
Οι Αργεντινοί θέλουν να τον δουν να κατακτάει αυτό τον τίτλο, εναποθέτουν πάνω
του πολλές ελπίδες και επιθυμούν να επιβεβαιωθεί απόλυτα, με τη φανέλα της
Εθνικής, το «θαύμα» που αναφέρουν στην Ευρώπη ως τον κληρονόμο του «Μαραμόντο»
(χαρακτηρισμός για τον Μαραντόνα). Από την εποχή του «Πίμπε Ντε Όρο»
ονειρεύονταν έναν παίκτη διαφορετικό, θεαματικό, μαγικό, τον οποίο μπορούν να
αγαπήσουν και να σέβονται όπως το έκαναν και ακόμα το κάνουν με τον Ντιέγκο. Εν
τέλει ήταν ο ίδιος ο «Πελούσα» (Μαραντόνα), ο οποίος, μερικούς μήνες μετά,
ζήτησε να δοθεί το νούμερο 10 στον Μέσι, μια φανέλα που η Ομοσπονδία της
Αργεντινής είχε αποσύρει προς τιμήν του. Σίγουρα ο Λίο μεγάλωσε μακριά από την
πατρίδα που γεννήθηκε, αλλά τους τελευταίους μήνες, για να επανέλθει από τον
τραυματισμό που υπέστη στον αγώνα με την Τσέλσι, επέστρεψε στην πατρίδα του.
Βρήκε χρόνο να εμφανιστεί, για να κάνει συνεντεύξεις και να αφήσει συγκεκριμένα
μηνύματα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πολυεθνικές και αργεντίνικες εταιρείες
στηρίχτηκαν σε εκείνον για να γευτούν τα πλεονεκτήματα από το Παγκόσμιο Κύπελλο
Ποδοσφαίρου. Για να μη μιλήσουμε για την Αdidas, την αθλητική εταιρεία της
Γερμανίας που είχε καλύψει ολόκληρες επιφάνειες, από τη Ρώμη μέχρι το Μπουένος
Άιρες και περνώντας από το Βερολίνο, με γιγάντια πόστερ με το πρόσωπο του.
Τελικά, τις παραμονές του Μουντιάλ, τουλάχιστον στον χώρο της διαφήμισης,
κερδίζει με μεγάλη διαφορά τους συμπαίκτες της ομάδας του. Χωρίς άλλο είναι ο
πιο αγαπητός στα ΜΜΕ από τους παίκτες της «αλμπισελέστε». Αλλά όλη αυτή η
διαφήμιση γεννάει εχθρότητα. Ένα επιπλέον πρόβλημα για τον μικρό για να γίνει
αποδεκτός στην εθνική του Πέκερμαν.
Επρόκειτο για ένα γκρουπ παικτών στο οποίο έφτασε
πρόσφατα, χάρη στην επιτυχία με την κατάκτηση του Μουντιάλ κάτω των 20. Το
ντεμπούτο με τη φανέλα με το εθνόσημο ήταν στις 17 του Αυγούστου του 2005 σε
ένα φιλικό αγώνα ενάντια στην Ουγγαρία στη Βουδαπέστη, στο στάδιο που ήταν
αφιερωμένο στον Φέρεντς Πούσκας. Μπαίνει στη θέση του Μάξι Λόπες στο 65° λεπτό
του αγώνα και παραμένει στο γήπεδο λίγο περισσότερο από 40 δευτερόλεπτα. Στη
δεύτερη μόλις επαφή του με την μπάλα, ντριμπλάρει τον Βάντσζακ. Ο Ούγγρος τον
τραβάει από την «ολόλαμπρη» φανέλα με το νούμερο 18, ο Μέσι σηκώνει το χέρι του
και σπρώχνει προς τα πίσω. Ένα χτύπημα στο πρόσωπο του αντιπάλου αμυντικού. Ο
Μάρκους Μερκ, ο Γερμανός διαιτητής, δεν έχει αμφιβολίες. Αγκωνιά. Και εν μέσω
των διαμαρτυριών των Αργεντινών βγάζει την κόκκινη κάρτα. Αποβολή από τον αγώνα
με την πρώτη του εμφάνιση. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που ο Λίο είχε
ονειρευτεί. Θα περάσει το υπόλοιπο του
αγώνα κλαίγοντας. Δεν έκαναν τίποτα τα λόγια συμπαράστασης του προπονητή και
των συμπαικτών της ομάδας του που θεωρούσαν υπερβολική την απόφαση του
διαιτητή. Μετά το ατυχές ντεμπούτο ήρθαν άλλοι αγώνες στους οποίους «έβγαλε το
αγκάθι» και συντονίστηκε με το γκρουπ. Αλλά δεν είναι εύκολο. Ο Μέσι όπως
γνωρίζουν όλοι πια είναι ντροπαλός. Μιλάει λίγο με τους συμπαίκτες του και με τους
τεχνικούς. Δεν λείπουν ανέκδοτες αφηγήσεις που το αποδεικνύουν, όπως όταν ο
προπονητής, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης των διεθνών στη Μαδρίτη,
παρουσίασε όλη την ομάδα στον μορφωτικό ακόλουθο των Αργεντινών κατά τη
διάρκεια ενός μπάρμπεκιου (σ.σ. ενός «τελετουργικού για την κοινωνικοποίηση
όλων των Αργεντινών»). Ο Λίο δεν άνοιξε το στόμα του ούτε για να ζητήσει ένα
λουκάνικο. Μια σιωπή απίστευτη που εντυπωσίαζε και τρόμαζε τους υπόλοιπους. Και
ο Μέσι δεν εγκατέλειπε τη σιωπή του ούτε για να κρατήσει τους τύπους. Για
παράδειγμα: όταν τα Χριστούγεννα όλοι οι Αργεντινοί παίκτες, με την επιστροφή
τους στην πατρίδα για διακοπές με τις οικογένειές τους, πηγαίνουν να
χαιρετήσουν τον ομοσπονδιακό τεχνικό, ο Μέσι δεν παρουσιάστηκε. Και εκείνη την
περίοδο η Ομοσπονδία του Αργεντίνικου Ποδοσφαίρου συναντούσε προβλήματα ακόμη
και με το να εντοπίσει πού βρισκόταν. Το παιδί δεν ακολουθούσε τους κανόνες
συμπεριφοράς, που ήταν τόσο σημαντικό για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, ούτε την
ιεραρχία. Δεν ήταν απείθαρχος, ούτε συμπεριφερόταν άσχημα, μα ούτε και το έκανε
επί τούτου, σήμαινε ότι απλά ήταν έτσι ο χαρακτήρας του. Για παράδειγμα, κατά
τη διάρκεια των προπονήσεων που προηγήθηκαν από το ντεμπούτο του με την Εθνική
Ανδρών, έχει αντίπαλο στα διπλά τον Γκαμπριέλ Χάιντσε. Τον αντιμετωπίζει
πρόσωπο με πρόσωπο μία, δύο, τρεις, τέσσερις φορές και τον περνάει και σε
κάποια στιγμή παρεξήγησης κολλάει το πρόσωπο του στο πρόσωπο του Χάιντσε. Ο
πρώην αμυντικός της Ρεάλ Μαδρίτης, με πληγωμένο εγωισμό, ήταν σε κατάσταση
έκρηξης και ανταπόδοσης της προσβολής. Έπρεπε να μεσολαβήσει ο Πέκερμαν για να
σώσει τα πόδια του μικρού και την τιμή του άλλου παίκτη. Μια σκηνή που
επαναλήφθηκε και με άλλους πρωταγωνιστές στη Νυρεμβέργη, όπου έγινε ένα μέρος
της προετοιμασίας της Αργεντινής σε γερμανικό έδαφος. Θρασύς, είναι το λιγότερο
που μπορεί κανείς να πει για τον νέο παίκτη της Μπαρτσελόνα. Ο Μαραντόνα, για
να επανέλθουμε στον παραλληλισμό, στα 18 του χρόνια, αν και αποτελούσε μια
φιγούρα εξελισσόμενη, δεν ήταν στις επιλογές του Σέζαρ Λουίς Μενότι για το
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 78. Ο Μέσι είναι στη Γερμανία, αλλά είναι
αναγκαίο να θυμηθούμε ότι, από τη δεκαετία του τριάντα, κανένας παίκτης της
«αλμπισελέστε» δεν μπήκε στην ομάδα για να αγωνιστεί σε μια τελική φάση σε
ηλικία 18 ετών. Το παιδαγωγικό μάθημα που ακολουθούσαν ανέκαθεν με τα «ταλέντα»
οι άνθρωποι που κάθονταν στον πάγκο έλεγε ότι ήταν αναγκαίο να προστατεύονται
όσο το δυνατόν περισσότερο οι νέοι παίκτες που ήταν σε εξέλιξη και ότι δεν θα
έπρεπε να αφήσουν να πέσει επάνω τους το βάρος μιας πιθανής ήττας.
Συμπεριλαμβανομένου και του ρίσκου να πάθουν και κάποιον τραυματισμό. Και η
ιστορία αυτών των περιπτώσεων πέρασε, όπως πέρασε και ο τραυματισμός που είχε
υποστεί στις 7 του Μαρτίου. Ο Μεσι φαινόταν εντελώς θεραπευμένος, ήδη είχε
παίξει σε διάφορα φιλικά παιχνίδια πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, αλλά
κάποιοι στα αποδυτήρια έλεγαν ότι ακόμα είχε μυϊκές ενοχλήσεις. Ψυχική
κατάσταση: ικανοποιημένος για τη συμμετοχή στο πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στις δηλώσεις την παραμονή υποστηρίζει ότι οι Βραζιλιάνοι, με τον φίλο του τον
Ροναλντίνιο απέναντι του, είναι φαβορί, αλλά και «εμείς έχουμε ομαδάρα». Και
ότι στην ομάδα υπάρχουν πολλοί μεγάλοι παίκτες. «Οπωσδήποτε θα πάμε βήμα, βήμα,
αγώνα με τον αγώνα. Και επίσης είναι αλήθεια ότι έχουμε πολύ καλούς αντιπάλους
και ότι όλες οι συναντήσεις πρόκειται να είναι πολύ δύσκολες. Αλλά εγώ πιστεύω
ότι η Αργεντινή μπορεί να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου». Η
«αλμπισελέστε» είναι στον 3ο Όμιλο, που θεωρείται από την αρχή σαν το γκρουπ
του «θανάτου»: Ακτή Ελεφαντοστού, Σερβία-Μαυροβούνιο και Ολλανδία. Καθόλου
εύκολο, κυρίως με το βάρος της αποτυχίας του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου
στην Κορέα και την Ιαπωνία.
Σάββατο 10 Ιουνίου, στο Αμβούργο, στις εννέα το βράδυ, ο
πρώτος αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού. Πέντε μέρες πριν, κατά τη διάρκεια μιας
προπόνησης, ο Μέσι υπέστη μία κάκωση, γι’ αυτό ήταν δύσκολο να παίξει. Η σκέψη
του προπονητή ήταν να τον βάλει όταν χρειαστεί και να τον χρησιμοποιήσει όταν η
ένταση ανέβει πολύ, γιατί ανάμεσα στα άλλα δεν ήταν πεπεισμένος ότι ο Λίο
μπορούσε να αποδώσει το εκατό τοις εκατό. Έτσι, δηλώνει ότι: «Δεν μπορούμε να
διασφαλίσουμε τίποτα και να δημιουργήσουμε προσδοκίες. Σε κάθε προπόνηση τον
βλέπαμε να επανακτά τη φόρμα του. Και κάθε φορά ήταν καλύτερα. Είμαστε
ικανοποιημένοι με τις προσπάθειες που έκανε για να βρίσκεται μαζί μας». Έμεινε
στον πάγκο. Από αυτό το «προνομιακό» παρατηρητήριο ο Λιονέλ βλέπει πώς ο Κρέσπο
βάζει με τον συνηθισμένο του ποδοσφαιρικό τυχοδιωκτισμό το γκολ νούμερο 30 με
τη φανέλα της «αλμπισελέστε». Βλέπει πώς ο Ρικέλμε, σε μια ανυποψίαστη στιγμή,
έχει μια θεϊκή έμπνευση, και κοιτώντας στην εξέδρα στέλνει την μπάλα ακριβώς
εκεί που έπρεπε να πάει, στον Χαβιέρ Σαβιόλα, ο οποίος αστοχώντας στο πρώτο
χτύπημα, δεν συγχώρησε στο δεύτερο τον τερματοφύλακα Τισιέ. Βλέπει πώς «οι
ελέφαντες» μάχονται και προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι χωρίς να το κατορθώνουν
να αντιμετωπίσουν την άμυνα της Αργεντινής -αυτό θα το πετύχουν στο τέλος μόνο
με τον γνωστό Ντρογκμπά- μια άμυνα που ήταν υπό την καθοδήγηση του αλάνθαστου
Αγιάλα. Το αποτέλεσμα 2-1. Η «αλμπισελέστε» αφήνει υποσχέσεις ακόμα και χωρίς
αυτόν (τον Μέσι). Λέει ο Πέκερμαν, σχολιάζοντας τον αγώνα: «Το ποδόσφαιρο για
μένα πάντα είναι ίδιο. Οι προσδοκίες μου για αυτήν την ομάδα προέρχονται από
την ανάλυση και όχι μόνο από την επιθυμία. Στο ντεμπούτο, είχαμε ένα μεγάλο
προβάδισμα από την πλευρά της άμυνας κρατώντας μακριά τους πολύ επικίνδυνους
παίκτες της Ακτής Ελεφαντοστού. Είναι αλήθεια ότι μας έλειπε ένταση. Αλλά το
καλό είναι ότι δεν εκνευριστήκαμε καθόλου». Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς
για να καταλάβει οτι ήταν ικανοποιημένος με το πώς είχαν πάει τα πράγματα, για
αυτό, στον επόμενο αγώνα ενάντια στη Σερβία-Μαυροβούνιο, την οποία φοβόταν (δεν
τον αποπροσανατόλιζε η ήττα της Σερβίας από την Ολλανδία), δεν είχε καμία
πρόθεση να ανακατέψει την τράπουλα που είχε βάλει στο τραπέζι, εκτός από το
γεγονός ότι έβαλε στο παιχνίδι τον Λούτσο Γκονζάλες στη θέση του Εστέμπαν
Καμπιάσο. Με λίγα λόγια, ο Μέσι στο γήπεδο του Γκεζελκίρχεν, στις 16 Ιουνίου,
βρίσκεται εκ νέου στον πάγκο των αναπληρωματικών. Του κάνει παρέα ο Κάρλος
Τέβες. Εξήντα πέντε λεπτά για να δει τρία γκολ και για να φανταστεί αυτούς που
θα μπορούσαν να τον μαρκάρουν. Στη συνέχεια, τον βλέπουμε να έχει σηκωθεί, με
το φωσφοριζέ φανελάκι του αναπληρωματικού, και να προετοιμάζεται κάνοντας
ζέσταμα λίγο πιο μακριά από τον πάγκο. Το ζέσταμά του έδινε υποσχέσεις ότι θα
έμπαινε στον αγώνα. Μετά πάλι πίσω στον πάγκο, ακολουθώντας τις κινήσεις και
τις υποδείξεις του προπονητή και, τελικά, ο Ούγκο Τοκάλι, ο βοηθός προπονητή,
τον στέλνει να φορέσει τη γαλάζια φανέλα με το νούμερο 19. Στο 74° λεπτό κάνει
το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Μπαίνει αντικαθιστώντας τον
Μάξι Ροντρίγκες.
Και μαζί με αυτόν μπαίνει στο γήπεδο και ο άλλος
μικρούλης, ο Κάρλος Τέβες. Στη θέση που βρισκόταν στην εξέδρα ο Μαραντόνα
σηκώνει τα χέρια του ψηλά στον ουρανό και φωνάζει και θριαμβολογεί μαζί με τους
χιλιάδες Αργεντινούς φιλάθλους.
Τραγουδάνε: «Οέεε, οέεεε, Μεεέ.,.σιιιι, Μεεέ...σιιι»!!!
Κάποιος σηκώνει μια αφίσα με το πρόσωπο του «Ψύλλου»
δίπλα στο τρόπαιο του Μουντιάλ. Από κάτω είναι γραμμένο: «Αυτό είναι το όνειρο
μου». Άλλοι κυματίζουν ένα πανό στο οποίο μπορεί κάποιος να διαβάσει: «Είναι
Αργεντινός και είναι ο Μεσσίας». Μία κοπέλα κρατούσε ένα πανό που τράβηξε την
προσοχή και ζητούσε: «Χοσέ, άφησε να μπει ο Μέσι (σε παρακαλώ)». Μέχρι εκείνη
τη στιγμή η «αλμπισελέστε» είχε παίξει καλά, χωρίς καμία αντίρρηση, αλλά όταν
μπήκε ο «Ψύλλος» η «μουσική» άλλαξε, το νούμερο 19 υποχρέωσε να ξυπνήσει μια ομάδα
που ήδη είχε συμβιβαστεί με το αποτέλεσμα, την υποχρέωσε να ξαναρχίσει να
τρέχει, και να επιταχύνει περισσότερο και περισσότερο. Του δίνουν την μπάλα και
επιτίθεται με μοναδικό σκοπό να φτάσει μέχρι την εστία των αντιπάλων. Προσφέρει
θέαμα με «χορευτικές» κινήσεις. Ένα φάουλ που χτυπήθηκε γρήγορα και ο Λίο
ξεγλιστράει από την αριστερή πλευρά του γηπέδου, φτάνει στην τελική γραμμή στο
βάθος, σηκώνει το κεφάλι του και σεντράρει χαμηλά, η μπάλα κάνει «πασαρέλα»
μπροστά από τα δοκάρια του τέρματος, ακριβώς όσο χρειάζεται για να μπορέσει ο
Κρέσπο, προλαβαίνοντας την άμυνα των Σέρβων, να απλώσει το πόδι και να κάνει
τον φωτεινό πίνακα να καταγράψει το τέταρτο γκολ. Λεπτό 87° του αγώνα: ο Τέβες,
ο Κρέσπο, και πάλι ο Τέβες και αφού είχε ήδη επιτευχθεί το πέμπτο γκολ, έρχεται
μια μακρινή μπαλιά ακριβείας για τον «Σπίντι Γκονζάλες» Μέσι, που μπαίνει με
μεγάλη ταχύτητα από τη δεξιά πλευρά. Ξεπερνά την άμυνα και, στέλνοντας την
μπάλα μεταξύ του δοκαριού και του χεριού του τερματοφύλακα, κάνει το έκτο γκολ.
Ο Κρέσπο πηγαίνει να τον αγκαλιάσει, και γίνεται ένας χαμός στις κερκίδες. Αυτή
τη φορά το ντεμπούτο ήταν εξαιρετικό, ακόμα και αν, όπως πάντα, ο άμεσα
ενδιαφερόμενος το υποβιβάζει: «Δεν σκεφτόμουν το ντεμπούτο μου. Σκεφτόμουν να
κερδίσουμε τον αγώνα από τη μια και από την άλλη ότι είχα όρεξη να παίξω. Στην
πραγματικότητα δεν μπήκα στη λογική τού να σκεφτώ ότι βρίσκομαι στο Παγκόσμιο
Κύπελλο Ποδοσφαίρου και ότι σήμερα εκπλήρωσα ένα όνειρο».
Ο Πέκερμαν πρέπει να αντιμετωπίσει το δίλημμα. Η πατρίδα
τον καλεί να χρησιμοποιήσει τον Μέσι από την αρχή. Να μην περιμένει μέχρι το
74° λεπτό του αγώνα και το δεύτερο ημίχρονο. Και ο Τύπος που βλέπει το ωραίο
και αυτό που πουλάει, ζητάει το ίδιο. «Και ποιος Τύπος ή ποια πατρίδα δεν θα
έκανε το ίδιο, αγαπητοί φίλοι;», έγραφε ο Πεπ Γκουαρδιόλα στο σχόλιο του στην
«Ελ Παΐς». «Μόνο αυτός (ο Πέκερμαν) θα αποφάσιζε τι θα κάνει με αυτήν την
ιδιοφυΐα. Κανείς δεν αμφέβαλλε ότι ο Μέσι μπορούσε να παίξει με την ίδια
απόδοση και στα 90 λεπτά του αγώνα αντί για 15 λεπτά. Εχθές ήταν όπως στην περίπτωση
που μια μητέρα έχει φυλαγμένη στην τσάντα της μια καραμέλα, και μάλιστα τόσο
καλά φυλαγμένη ώστε να τη δώσει στον μικρό της όταν δεν σταματά τα κλάματα.
Αυτό λειτουργεί πάντα, αν και στην περίπτωσή μας ήταν μόνο για δεκαπέντε
λεπτά».
Τελικά η απόφαση δεν ήταν τόσο δύσκολη, η καυτή πατάτα
καίει λιγότερο γιατί ο τελευταίος αγώνας του 3ου Ομίλου με την Ολλανδία ήταν
αδιάφορος. Και οι δύο ομάδες είχαν ήδη προκριθεί στην επόμενη φάση στους οκτώ,
αυτό που παίζεται είναι η πρώτη θέση στον όμιλο. Ο Πέκερμαν μπορούσε τώρα να
έχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: ο Τέβες και ο Μέσι στην αρχική ενδεκάδα, ο
Σαβιόλα και ο Κρέσπο εκτός για να αποφευχθεί και κάποιος τραυματισμός που θα
μπορούσε να είναι καθοριστικός για τον επόμενο αγώνα. Έτσι, λοιπόν, όλοι
ευχαριστημένοι και κυρίως αυτοί που ήθελαν να δουν και πάλι τον ιδιοφυή μικρό
Ροζαριάνο. Ανάμεσα σ' αυτούς που περιμένουν την εμφάνιση του στις 21 Ιουνίου
στο «Βάλντσταντιουμ» της Φραγκφούρτης είναι ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Μισέλ Πλατινί, ο
Φραντς Μπεκενμπάουερ και φυσικά ο Ντιέγκο Μαραντόνα που φορούσε την αξεπέραστη
φανέλα των «αλμπισελέστε». Με μια λέξη, ο «Όλυμπος των θεών» του παγκοσμίου
ποδοσφαίρου.
Ο Λίο είναι ο τελευταίος που κατέβηκε από το πούλμαν της
ομάδας με το ipod στα αυτιά, αφού έριξε μια ματιά στο γήπεδο και συζήτησε με
τους Ολλανδούς συμπαίκτες του στην Μπαρτσελόνα (Φαν Μπρόνχορστ και Φαν Μπόμελ),
ήταν και ο τελευταίος που άρχισε το ζέσταμα. Τη στιγμή που έμπαινε στο γήπεδο
ακολουθούσε στη σειρά του πίσω από τους συμπαίκτες του. Στα πόδια του ένα
ζευγάρι παπούτσια της Αάΐά2$ που του είχε δώσει η εταιρεία ειδικά για το
Μουντιάλ. Ήταν γραμμένο το όνομά του, υπήρχε ο ήλιος της αργεντίνικης σημαίας
και η φράση: «Το χέρι του θεού» και μια ημερομηνία: 22 Ιουνίου του 1986. Την
επόμενη ημέρα θα έκλειναν 20 χρόνια από τότε που ο Ντιέγκο έβαλε στην Αγγλία,
με το χέρι και το πόδι, τα δύο γκολ στο Μουντιάλ του '86. Στις εξέδρες, μεγάλες
προσδοκίες. Τι θαυμάσιο, αυτή τη φορά θα παίζει ο Μέσι. Εάν σε δεκαπέντε λεπτά
έκανε τόσα, ποιος ξέρει τι θα έκανε στα ενενήντα. Αλλά χωρίς αμφιβολία αυτή δεν
είναι η νύχτα του, η παρουσία του στο γήπεδο είναι υποτονική ή περίπου τέτοια.
Στο πρώτο ημίχρονο παίζει από τη δεξιά πλευρά και είναι μαρκαρισμένος στην
άμυνα ζώνης από τον Τιμ Ντε Κλερ. Γίνεται κάτοχος της μπάλας σε έντεκα φάσεις
και δίνει επτά καλές πάσες. Στο δεύτερο ημίχρονο αλλάζει, παίζει από την
αριστερή πλευρά, όπου τον καλύπτει ο Κιου Γιάλιενς. Σε είκοσι τρία λεπτά κάνει
τρεις μπαλιές, από τις οποίες μόνο μία είναι εξαιρετική. Στο 69° λεπτό ο
Πέκερμαν τον αντικαθιστά με τον Χούλιο Κρουζ. Είναι λίγα όσα μπορεί να θυμηθεί
κανείς: ένας αριστεροπόδαρος ακίνδυνος, μια βαθιά μπαλιά στον Καμπιάσο που
αποκρούστηκε με δυσκολία από τον Φαν Ντερ Σαρ, μια απίστευτη πάσα για τον Μάξι
Ροντρίγκες και ένα ωραίο ένα - δύο με τον Ρικέλμε με ένα τελικό σουτ που
καταλήγει λίγο έξω από το δοκάρι. Ήταν ο αγώνας (Αργεντινή-Ολλανδία) της πρώτης
φάσης του Μουντιάλ που όλοι περίμεναν περισσότερο, μία σύγκρουση μεταξύ δύο
δυνάμεων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με πολύ παρελθόν (ανάμεσα στις
σημαντικότερες ο τελικός του 1978 στην Αργεντινή) που χωρίς άλλο απογοήτευσαν.
Μερικές εφημερίδες υπαινίσσονταν με κακία ότι η «φτωχή» εμφάνιση του νούμερο 19
θα δώσει στον Πέκερμαν την τέλεια δικαιολογία για να τον γυρίσει ξανά στον
πάγκο.
Και έτσι είναι. Στις 24 Ιουνίου, την ημέρα των γενεθλίων
του, καταλήγει να είναι και πάλι θεατής από τον πάγκο για ογδόντα τέσσερα
λεπτά. Και αυτή τη φορά η Αργεντινή δεν λειτουργεί, το Μεξικό, η ομάδα που είχε
ομοσπονδιακό τεχνικό τον Αργεντινό Ρικάρντο Ντε Βόλπε, τη φέρνει σε δύσκολη θέση.
'Οταν ο Μέσι μπαίνει στο ματς αντικαθιστώντας τον Σαβιόλα το αποτέλεσμα είναι
1-1. Ο αγώνας πηγαίνει σε παράταση Και εκεί το παιδί της Μπάρτσα αλλάζει τον
ρυθμό της ομάδας, της δίνει το απαραίτητο βάθος και περνάει από τα πόδια του η
μπαλιά που θα καταλήξει σε μια γκολάρα από τον Μάξι Ροντρίγκες. Ο Μάξι
κοντρολάρει με το στήθος και με το αριστερό πόδι εξαπολύει ένα βολέ που
καταλήγει στο παραθυράκι του τέρματος. Η Αργεντινή, με περισσότερα προβλήματα
και δυσκολίες από όσο αναμενόταν, βρίσκεται στους «8», στα προημιτελικά της
τελικής φάσης.
Στο Βερολίνο, στις 30 Ιουνίου, αντιμετωπίζει τη
διοργανώτρια και οικοδέσποινα του Μουντιάλ, τη Γερμανία. Εκατόν είκοσι λεπτά
αγώνα, από τα οποία ο Λίο Μέσι δεν έπαιξε ούτε ένα. Είναι ένα αίνιγμα και
προκαλεί αντιπαραθέσεις, για έναν αγώνα που κατέληξε με τον αποκλεισμό της
Αργεντινής στα πέναλτι (4-2, μετά από την ισοπαλία στον κανονικό αγώνα 1-1).
Ας ξαναδούμε το φιλμ του αγώνα για να καταλάβουμε πώς
γίνεται η ομάδα που έπρεπε να ήταν η «αποκάλυψη» στο Παγκόσμιο Κύπελλο να
καταλήγει να μην κερδίσει τον αποφασιστικό αγώνα. Ο Πέκερμαν έχρισε βασικό στην
ενδεκάδα τον Τέβες στη θέση του Σαβιόλα, και από πίσω του δίνει θέση βασικού
στον Λούτσο Γκονζάλες. Δύο παίκτες που λειτουργούσαν, καμία ένσταση. Η πρώτη
αλλαγή στο 71° λεπτό: Ο τερματοφύλακας Πάτο Αμπονταντσιέρι χτύπησε σε μια φάση
με τους «γερμανικούς πύργους». Τον αντικαθιστά ο Λέο Φράνκο. Έξω επίσης ο
Ρικέλμε, «ήταν κουρασμένος», θα πει ο προπονητής. Στη θέση του μπαίνει ο
Καμπιάσο. Ο Πέκερμαν ψάχνει την ισορροπία ή καλύτερα προσπαθεί να κλειδώσει
αμυντικά το μέχρι τότε αποτέλεσμα. Η Αργεντινή κερδίζει I -0 χάρη σε μια
κεφαλιά του Αγιάλα, έπειτα από εκτέλεση κόρνερ, καταφέρνοντας να αποφύγει τα
δυνατά μαρκαρίσματα των Γερμανών. Και φτάνει η τελευταία αλλαγή του, η τρίτη κατά
σειρά, αντικαθιστώντας τον Κρέσπο με τον αναπληρωματικό Κρουζ στο 79° λεπτό,
ακριβώς ένα λεπτό πριν ο Κλόζε πετύχει με κεφαλιά το γκολ της ισοφάρισης. Για
να αλλάξει η κατάσταση και το αποτέλεσμα θα έπρεπε η ομάδα να έχει ταχύτητα,
ικανότητα και επινοητικότητα, χαρακτηριστικά τα οποία ο Κρουζ δεν διέθετε και ο
Τέβες δεν μπορούσε πια να έχει εξαιτίας της κόπωσης που είχε αποκομίσει κατά τη
διάρκεια του αγώνα. Εν τέλει, έλειπε ο Μέσι. Εάν είχε μπει στο γήπεδο, λέει «η
φωνή του λαού», η Αργεντινή θα είχε κλειδώσει τον αγώνα πριν φτάσει στη
διαδικασία των πέναλτι. Γιατί ο Πέκερμαν δεν τον βάζει; Γιατί προτιμά τον
Κρουζ; «Σε αυτή την περίπτωση χρειαζόμασταν έναν επιθετικό περιοχής και ο Μέσι
δεν ήταν τέτοιος», λέει αργότερα στη συνέντευξη Τύπου, μετά τα δάκρυα, μετά τον
τσακωμό των Όλιβερ Μπίρχοφ, Φρινγκς και Κρουζ και πριν να δηλώσει ότι ο κύκλος
του στην Εθνική τελείωσε.
«Πάντα είχαμε στη σκέψη μας, στη διαχείριση του
παιχνιδιού την αλλαγή του Μέσι, γνώριζε ότι στηριζόμασταν σε αυτόν», δηλώνει ο
προπονητής της Εθνικής. Και μια πιο «δυνατή» δήλωση ότι «η Αργεντινή μπορούσε
να έχει και άλλες εναλλακτικές στον αγώνα, αλλά δεν μπορούσαμε να τις
εφαρμόσουμε».
Σήμερα ο Ούγκο Τοκάλι επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Για
να αντιμετωπίσουμε το ψηλό παιχνίδι της Γερμανίας έπρεπε να βάλουμε στο
παιχνίδι τον Κρουζ. Κερδίζαμε 1-0, έναν αγώνα που ελέγχαμε καλά, που
κυριαρχούσαμε, πριν την ατυχία του τραυματισμού του Αμπονταντσιέρι που έφερε
πίσω όλα μας τα σχέδια». Αλλά οι εξηγήσεις τους δεν πείθουν κανέναν. Και επάνω
σε αυτό το θέμα εμφανίζεται η μία υπόθεση επάνω στην άλλη:
1.Λάθος: ο Πέκερμαν απλώς είχε κάνει λάθος. Δεν είχε
ερμηνεύσει σωστά τον αγώνα. Είχε πάρει μια απόφαση βεβιασμένη και είχε
αποφασίσει την αλλαγή όταν δεν έπρεπε.
2.Μυστήριο: η αλήθεια βρίσκεται μέσα στο κεφάλι του
προπονητή και θα είναι αποτυπωμένη στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου
όπως όλα τα άλλα μυστικά: η αποβολή του Ρατίν στην Αγγλία το '66, το ντοπάρισμα
του Μαραντόνα στις Ηνωμένες Πολιτείες το '94 ή η κόκκινη κάρτα στον Ορτέγκα στη
Γαλλία το '98.
3.Κακοί σύμβουλοι: ο Πέκερμαν επηρεάστηκε από κάποιους
στα αποδυτήρια, οι οποίοι είχαν ενοχληθεί από την υπερβολικά πρωταγωνιστική
εμφάνιση του Μέσι στα μέσα επικοινωνίας. Με άλλα λόγια: ο Μέσι τονίζει ότι
θέλει να παίξει και αυτό εκνευρίζει τους αρχηγούς της ομάδας, Χουάν Ρομάν
Ρικέλμε και Φαμπιάν Αγιάλα, οι οποίοι το επισημαίνουν και τον ανακαλούν στην
τάξη σε μια συνέντευξη Τύπου. Είναι εκείνοι τελικά που πείθουν τον προπονητή να
αφήσει τον Ροζαριάνο έξω από τους αρχικούς ΙΙ.
4.Αξίες και κανόνες: ο Πέκερμαν δεν μπορούσε να σβήσει το
παρελθόν και να αγνοήσει τις αρχές και τις αξίες, δηλαδή τους ποδοσφαιριστές
που είχαν κερδίσει μέσα σε τόσα χρόνια το δικαίωμα να βρίσκονται στο γήπεδο.
Ποτέ δεν θα διευκρινιστεί ποια είναι η σωστή εκδοχή,
όποια και αν είναι. Ο Χοσέ Πέκερμαν το άφησε χωρίς απάντηση και δεν μίλησε ποτέ
ξανά γι' αυτό. Ένα χρόνο αργότερα, σε μία συνέντευξη στην αθλητική εφημερίδα
«Μάρκα», όταν τον ρωτούν τι έγινε με τον Μέσι και εάν είχε κάποιες
αντιπαραθέσεις μαζί του, εκείνος απαντά: «Εγώ είμαι υπερήφανος γι' αυτόν και
ήμουν εγώ εκείνος που τον επέλεξα στην εθνική ομάδα κάτω των 20 όταν κανείς δεν
τον ήξερε. Το πρόβλημα που υπάρχει στην Αργεντινή είναι ότι στηρίζονται πολύ σε
αυτόν και με το να παίζει λίγο τους δημιουργεί άσχημα συναισθήματα. Και ο
κόσμος περίμενε ότι ο Μέσι θα ξεπερνούσε τον μεγάλο Μαραντόνα σε αυτό το
Μουντιάλ. Αλλά αυτός έκανε μόνο τα πρώτα του βήματα σε μία πολύ καλή ομάδα όπως
αυτή της Αργεντινής. Περιμένω ότι αυτή η εμπειρία θα του χρησιμεύσει για το
μέλλον».
Και ο Λίο Μέσι; Το ίδιο και αυτός, δεν μιλάει. Εκείνη τη
βραδιά στο Βερολίνο είναι ένας από τους λίγους που δεν παρουσιάζεται μπροστά
στις κάμερες και τα μικρόφωνα. Δεν ήταν μόνο η απογοήτευσή του για τον
αποκλεισμό, αλλά και ο θυμός του για όσα έλεγαν μερικά μέσα ενημέρωσης σχετικά
με τη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των πέναλτι. «Είπαν
πράγματα όπως ότι εμένα δεν με ενδιέφερε ότι αποκλειστήκαμε, ότι δεν με
ένοιαζε. Εάν κάποιος ήταν μέσα στα αποδυτήρια», εξομολογείται σε μία συνέντευξη
στην «Ελ Μούντο Ντεπορτίβο» πέντε ημέρες μετά, «θα μπορούσε να καταλάβει τι
αισθανόμουν εγώ εκείνες τις στιγμές». Επί του θέματος ότι ο Πέκερμαν τού είχε
δώσει πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής δεν μιλάει: «Αυτός αποφάσισε να είναι έτσι τα
πράγματα... Αυτός το επέλεξε επειδή λειτουργούσε. Υπήρχαν παίκτες όπως ο
Σαβιόλα και ο Κρέσπο που τα πήγαιναν πολύ καλά, και αυτό είναι όλο». Αυτό είναι
όλο. Πρέπει να αλλάξουμε σελίδα.
Μετάφραση: Αργυρώ Ζαχαρίου
Επιμέλεια: Απόστολος Βαβαρίνης
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Ημερ. Έκδοσης: 07/05/2012
Σελίδες: 306
ISBN: 978-960-484-328-2
Βιβλιοδεσία: Soft Cover
Σχήμα: 14.5x20.5
Τιμή: 13,99€
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου