" Για τον Αλκέτα..."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ_

Ήταν απ' τους ανθρώπους που δεν χρειαζόταν να πεις το επώνυμό του! Έλεγες ο Αλκέτας κι όλοι -ακόμη κι άσχετοι με τ' αθλητικά- καταλάβαιναν ότι εννοούσες τον Παναγούλια, τον "κοσμοπολίτη της μπάλας", τον προπονητή που για την εποχή του ήταν πολύ μπροστά από τους Έλληνες συναδέλφους του κι ανθρώπους του ποδοσφαίρου, όχι μόνο γιατί ήταν "σπουδαγμένος", αλλά γιατί ήξερε να είναι "και του σαλονιού και του...λιμανιού", ήξερε public relations  και promotion  και marketing για το ποδόσφαιρο, την ομάδα και τον εαυτό του!

Τώρα αν πέτυχε περισσότερα απ' όσα ήθελε, αν είχε πολύ περισσότερους φίλους από "εχθρούς", αν έγραψε πολλές σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου θα το θυμηθούμε στην εκδήλωση της Δευτέρας 16 Ιουλίου (Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν, πρώην Χανδρή, ώρα 6μμ) στην ειδική "εκδήλωση μνήμης", που -προς τιμήν τους- συνδιοργανώνουν ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικών Οικονομολόγων (ΠΣΑΟΣ), ο ΠΣΑΠ, η Πανελλήνια Ένωση Πτυχιούχων ΦΑ (ΠΕΠΦΑ) και ο "Γαλανόλευκος Φάρος", ο γνωστός σε όλους σύνδεσμος φίλων της Εθνικής ποδοσφαίρου.

Παλιοί και νεότεροι διεθνείς, παράγοντες, πολιτικοί, προπονητές, εκπρόσωποι της ΕΠΟ, δημοσιογράφοι κ.α. θα συμπληρώσουν με σύντομες ομιλίες το οπτικοακουστικό υλικό της πολύ ενδιαφέρουσας (όπως προβλέπεται) εκδήλωσης.

Πιστεύω ότι όσοι είχαν γνωρίσει με οποιαδήποτε ιδιότητα τον Αλκέτα Παναγούλια αξίζει να τιμήσουν με την παρουσία τους την μνήμη του. Κι εγώ σαν μια μικρή συνεισφορά καταθέτω το παρακάτω  κείμενο με όσα θα ήθελα -χωρίς έρευνα και αναλύσεις- να πω για τον αείμνηστο "κύριο Αλκέτα", όπως συνήθως τον προσφωνούσα όταν ήμουν νέος...

 

Ο άνθρωπος που θυμόμαστε και τιμάμε σήμερα ήταν από τους πρώτους Έλληνες προπονητές που είχε αυτό που χαρακτηρίζουμε «διεθνές, προχωρημένο προφίλ» τόσο μέσα όσο κι έξω απ’ το γήπεδο, στις σχέσεις του με τα ΜΜΕ και τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου…

Νομίζω ότι δεν αδικώ κανέναν αν πω ότι πράγματι ξεχώριζε, ότι είχε τον  αέρα της κοσμοπολίτικης ελίτ του ποδοσφαίρου, σε εποχές που πασχίζαμε και αθλητικά ν’ αποτινάξουμε τα χαρακτηριστικά της… ψωροκώσταινας!

Κι αυτό αποδείχτηκε χρόνια αργότερα και με την ανάμιξή του στα κοινά (δημοτικός σύμβουλος, υποψήφιος βουλευτής) και με την ανάληψη θέσης διευθυντού αθλητικής εγκατάστασης στην οργάνωση των Ολυμπιακών του 2004, απ’ τους ελάχιστους της γενιάς του που είχαν τα προσόντα και τη δυνατότητα.

Το 1994 στην Αμερική πήγα εκεί λίγες μέρες μετά την Εθνική, που έκανε το τελικό στάδιο προετοιμασίας και προσαρμογής εγκατεστημένη κάπου στο New Island και με προπονητικό κέντρο το Adelphi University.

Ο Παναγούλιας οι συνεργάτες του και οι διεθνείς δούλευαν καλά στις προπονήσεις, διάθεση υπήρχε, τα φιλικά με την ΗΠΑ, την Ελλάδα Ν. Υόρκης και την Κολομβία δεν ήταν απογοητευτικά, αλλά δυστυχώς το κλίμα δεν ήταν καλό, γιατί άλλες δραστηριότητες και κινήσεις προκαλούσαν εντάσεις και ψυχολογικό αποσυντονισμό των παικτών…

Φοβάμαι ότι είτε από νοοτροπία (να βάλει δηλ. το παιχνίδι της προβολής και του μάρκετινγκ σε άλλα επίπεδα για τα ελληνικά δεδομένα) είτε από ανάγκη (αδυναμία των τότε παραγόντων να διαχειριστούν συγκεκριμένα τμήματα του πρότζεκτ «συμμετοχή στο Μουντιάλ») έκαναν τον Παναγούλια πολλά περισσότερα από προπονητή!

Αυτό έφερε από αντιπαραθέσεις έως ζωηρές εντάσεις /συγκρούσεις ίσως/ μεταξύ παικτών και προπονητή και οι ημέρες πριν απ’ τα ματς δεν ήταν καθόλου ρόδινες…

Ο Παναγούλιας έδειχνε ψύχραιμος, προσπαθούσε να ρίχνει ένα πέπλο ηρεμίας και αισιοδοξίας προς τα έξω, σίγουρα όμως διαπίστωνε (βάσει και όσων ήρθαν στο φως μετά το τέλος της διοργάνωσης) ότι είτε είχε σταθμίσει λάθος το δικό του ρόλο είτε επωμίστηκε βάρη που αναλογούσαν σε άλλους…

Το πρώτο ξέσπασμα ήρθε όταν μετά το 4-0 απ’ την Αργεντινή όχι μόνο δεν σταμάτησε στο τερέν για το flash interview αλλά δεν έδωσε σημασία στις παρακλήσεις του press officer της ΦΙΦΑ που πήγε στ’ αποδυτήρια και γύρισε απογοητευμένος λέγοντάς μου «no way, your coach is very upset, he is angry with everything and everybody…»!

Στη συνέχεια ο Αλκέτας δεν ήταν ο άνθρωπος που όλοι γνωρίζαμε, παρ’ ότι δεν απέφευγε να μιλάει στον Τύπο και να διευκολύνει τη δουλειά μας… Έβλεπε ότι ένα ελληνικό όνειρο –ιδίως των ομογενών των ΗΠΑ που τον αισθάνονταν δικό του- έσβηνε στα χέρια του κι αυτό τον βάραινε ψυχολογικά…

Κάποιοι θυμάστε ίσως όσα ακολούθησαν, άλλοι μπορείτε να βρείτε μια ευρεία περίληψη στο βιβλίο μου «100 χρόνια Εθνική Ελλάδας», όπου τα σχόλια για τον Αλκέτα δεν ήταν τόσο ήπια…

Την Άνοιξη του 2007 στην παρουσίασή του στο φουαγέ του Βελλίδειου ήταν απ’ τους πρώτους παρόντες, χαμογελαστός κι ευδιάθετος… Πίστευα ότι αν είχε δει ή αν διάβαζε βιαστικά τις αναφορές μου θα ..στράβωνε, θα παρεξηγούνταν… Έσπευσα να του πω τη λαϊκή έκφραση «Αλκέτα στα ρίχνω στο βιβλίο…» κι εκείνος με πλατύ χαμόγελο απάντησε περίπου ως εξής «εντάξει, καλά έκανες, έγιναν λάθη τότε… Εσείς είστε για την κριτική, ξέρω ότι μ’ αγαπάς και δεν κάνεις σκόπιμα πολεμική..»!

Και κάλεσε τους παρευρισκόμενους για μια ομαδική φωτογραφία…

Νομίζω ότι δεν ξανασυναντηθήκαμε έκτοτε, δεν μού παραπονέθηκε ούτε τηλεφωνικά κι εγώ έχοντας χάσει την εκδήλωση της παρουσίασης της αυτοβιογραφίας του πήρα το βιβλίο του Κουκούλογλου κι έμεινα ν’ ανακαλώ στιγμιότυπα απ’ τον άνθρωπο, προπονητή και δάσκαλο ενός προχωρημένου ποδοσφαιρικού πολιτισμού για τα ελληνικά δεδομένα  Αλκέτα Παναγούλια!

Τον ευχαριστούμε για όσα μας έδωσε και σίγουρα συχνά θα γίνονται αναφορές σ’ εκείνον… Γιατί πήρε μέρος σε πολλά κεφάλαια της  ποδοσφαιρικής μας ιστορίας!