ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ_
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες , αν και γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δεν είχαν ποτέ την ίδια επίδραση στους φιλάθλους με τα Μουντιάλ ή τα Euro. Ούτε παρέες μαζεύονται στα σπίτια, ούτε η κατανάλωση πίτσας και μπύρας συναγωνίζεται σε ποσότητα την κατανάλωση μαύρου σε κάμπινγκ της Γαύδου, ούτε τίποτα παρεμφερές.
Οι Έλληνες σε γενικές γραμμές δεν βλέπουν Ολυμπιακούς. Εκτός κι αν περιμένουν κάποια διάκριση. Αν περιμένουν κάποια διάκριση είναι –είμαστε- ικανοί να παρακολουθήσουν ακόμα και ντρεσάζ (το άθλημα όπου τα αλογάκια κάνουν μικρά μπροστινά και πισινά βηματάκια, το ψαγμένο κοινό χειροκροτεί και όλοι οι υπόλοιποι αναρωτιούνται αν ο θάνατος από αφόρητη πλήξη είναι επιστημονικά εφικτός...).
Στο Λονδίνο πάντως δεν ελπίζουμε σε πολλά. Ειδικά σε σχέση με τους αγώνες του Σίδνεϊ και της Αθήνας και τα – δυσανάλογα πολλά σε σχέση με το αστείο επίπεδο οργάνωσης του ελληνικού αθλητισμού- δεκάδες μετάλλια που πανηγυρίσαμε, η φετινή αποστολή μοιάζει καταδικασμένη στη μετριότητα. Αυτό δεν λέγεται πισωγύρισμα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Λέγεται προσγείωση στην πραγματικότητα.
Δυστυχώς, η υποκρισία, παρότι αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό ολόκληρου του σύγχρονου ολυμπιακού οικοδομήματος, δεν αποτελεί ολυμπιακό άθλημα. Ειδάλλως θα είχαμε εξασφαλισμένο το χρυσό. Η ιστορία με τον αποκλεισμό της Βούλας Παπαχρήστου είναι μια από τις πιο εξοργιστικές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Μια χώρα που στέλνει τη Χρυσή Αυγή στη βουλή με 400.000 ψήφους, αποφάσισε ξαφνικά ότι το κακό χιούμορ δεν μπορεί να μας εκπροσωπεί διεθνώς; Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνω.
Η κοπέλα έγραψε αποκλειστικά για τους φίλους τους στο twitter ένα κρυόκωλο αστείο (ή όχι και τόσο κρυόκωλο, ξέρω πολλούς που γέλασαν). Ένα κρυόκωλο αστείο, το οποίο ενόχλησε τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της Δημοκρατικής Αριστεράς και μέσω μιας σειράς υπερβολικών αλυσιδωτών αντιδράσεων οδήγησε στον αποκλεισμό της αθλήτριας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αντιλαμβάνομαι την αγωνία του Φώτη Κουβέλη - τώρα που έρχονται μια σειρά από σκληρά μέτρα με την αναγκαστική δική του συναίνεση- να δείξει ότι δεν έχει χάσει την αριστερή του ευαισθησία. Αυτή η ευαισθησία όμως μοιάζει πολύ με φασισμό.
Ας υποθέσουμε ότι η χαζομάρα της Παπαχρήστου δεν ήταν της στιγμής και εκφράζει τη γενικότερη άποψη της επί του θέματος. Ε, και; Οι δημοκρατίες, εξ ' όσων γνωρίζω, οφείλουν να τιμωρούν τις επιλήψιμες πράξεις. Όχι τις απόψεις. Αν τιμωρούν τις απόψεις, τότε δεν είναι δημοκρατίες.
Προσωπικά, σε σχέση με το ανέκδοτο της Παπαχρήστου, θεωρώ την ...κλασική πια δήλωση της Φανής Χαλκιάς περί ανωτερότητας του ελληνικού DNΑ (μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ), σαφώς πιο ρατσιστική, φασιστική και επικίνδυνη.
Τότε όμως κανείς δεν θίχτηκε. Εφημερίδες, ΜΜΕ, πολιτική ηγεσία, φίλαθλοι, άπαντες αποθέωσαν την αθλήτρια – πρώην ρεπόρτερ Τριανταφυλλόπουλου. Προφανώς όταν τα σχόλια κολακεύουν την εθνική μας ματαιοδοξία, δεν είναι ρατσιστικά, είναι πατριωτικά. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο Ηλίας Κασιδιάρης τείνει να εξελιχθεί σε sex-symbol...
Πολλά, περισσότερα απ΄ όσα φανταζόμαστε, ξεκινούν από δηλώσεις και συμπεριφορές τύπου Φανής Χαλκιά, προτού καταλήξουν σε βλακώδη "τιτιβίασματα" ή status. Είναι λοιπόν άδικο και υποκριτικό να θιγόμαστε τώρα από τα κακόγουστα ...ανέκδοτα (όχι τόσο κόσμος, ευτυχώς, όσο κάποιοι λίγοι καρεκλοκένταυροι).
Και είναι μια επιπλέον απόδειξη ότι εδώ υπάρχει όντως ένα μεγάλο, κακόγουστο ανέκδοτο μόνο που επιμένουμε να μην το πιάνουμε. Προφανώς επειδή το ανέκδοτο είμαστε εμείς...
(Το κείμενο γράφτηκε για το www.prismanews.gr)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου