ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗΣ_
Πες το διαστροφή, πες το μαζοχισμό, πες το προσπάθεια να το πιστέψω... ολοκληρωτικά, πάντως το καυτό πρωινό Κυριακής με βρήκε να παρακολουθώ μπάσκετ Ολυμπιακών αγώνων. Νιγηρία - Τυνησία ήταν το ματς που άνοιξε το πρόγραμμα του αντρικού τουρνουά. Ναι, ο Ντιόγκου, οι Αμινού μπράδερς, ο Οκουντούρου και οι λοιποί εξολοθρευτές της Εθνικής μας είναι στο Λονδίνο, μετράνε ήδη την πρώτη τους νίκη και στο γκρουπ που έχουν πέσει, ξέρουν ότι είναι άκρως ρεαλιστικό να βρεθούν στα προημιτελικά των αγώνων.
Με διαφορά τεσσάρων πόντων νίκησε η Νιγηρία την Τυνησία. Ελέγχοντας το ματς, αλλά τραβώντας ένα ζόρι προς το τέλος. Και φυσικά, για άλλη μια φορά, παρακολουθώντας την εξέλιξη αυτού του αγώνα, μονολόγησα "ρε τι πάθαμε, πώς πιαστήκαμε τόσο κορόιδα". Κάποια πράγματα δεν αμφισβητούνται. Ενα ότι οι Νιγηριανοί είναι εκεί με τη μαγκιά τους. Οπως επίσης ότι η δική μας Εθνική είναι πολύ ανώτερη και ότι άλλες 99 και όχι 9 φορές να παίξουμε, θα τους νικήσουμε. Και φυσκά, ότι χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία όχι μόνο για μια ακόμα συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και για διεκδίκηση σημαντικής διάκρισης σε αυτούς.
Σαφώς και αυτή η Εθνική Ελλάδας, ομάδα με μέλλον και δυνατότητα επιτυχιών από την επόμενη κιόλας συμμετοχή της, δεν είναι για να "κλαίει" μια χαμένη ευκαιρία. Οχι βέβαια και ότι μπορεί να την χωνέψει εύκολα, ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από το σοκ του Καράκας. Οσοι και όσα κι αν έφταιξαν, όσο κι αν έφταιξαν, το αποτέλεσμα εκείνης της Παρασκευής πιο πολύ στο μεταφυσικό παραπέμπει. Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει βέβαια. Και οι Νιγηριανοί είναι στο Ολυμπιακό χωριό και οι δικοί μας στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια παραλία, μάλλον ρίχνοντας κι αυτοί κλεφτές ματιές στα δρώμενα του Λονδίνου όσο επώδυνο κι αν είναι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου