Ευτυχώς, τελείωσε το Μουντιάλ. Το ευτυχώς (μου) έχει μόνο μία αναφορά αφού σε όλα τα... υπόλοιπα (πρέπει να) είναι δυστυχώς. Είδαμε την καλύτερη μπάλα, στα καλύτερα γήπεδα, από τους καλύτερους παίκτες. Είδαμε τις καλύτερες ομάδες στην... καταλληλότερη χώρα για ένα τέτοιο event! Brasil και τα μυαλά στα κάγκελα! Θαυμάσαμε παιχταράδες και τερματοφυλακάρες. «Γεμίσαμε» θέαμα, «χορτάσαμε» γκολ, «κουραστήκαμε» από τις παρατάσεις. Παρατάσεις σε αγώνες αλλά και σε αγωνία.
Πού βρίσκεται το «ευτυχώς» του προλόγου; Στο γεγονός ότι μείναμε ξανά... εμείς κι εμείς στην ποδοσφαιροπαρέα και την ποδοσφαιροκουβέντα. Μας εγκατέλειψαν οι άσχετοι και οι φανατικοί. Φανατικοί παντός είδους. Οπαδοί της «αμερικανιάς» του Μπιλ Σάνκλι: «If you are first you are first. If you are second you are nothing». Μετάφρασις: «Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα».
Μεγάλη μορφή της Λίβερπουλ ο συγχωρεμένος (αυτός την έκανε... Λίβερπουλ), αλλά το γνωμικό του αξίζει μόνο για τα αποδυτήρια. Εκεί που οι κάθε λογής Αλέφαντοι ψάχνουν τρόπους να «ντοπάρουν» τους παίκτες τους. Είτε με αμερικανιές του στιλ «If you are first...», είτε με Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες, Μεγαλέξανδρους και «This is Sparta»!
Συμπαθάτε με αλλά προτιμώ Καβάφη. Εμαθα να δίνω -μεγάλη- αξία και στη συμμετοχή. Σέβομαι και ασπάζομαι ότι ο ηττημένος δίνει αξία στον νικητή.
Η αξία του κάθε Μέσι, του κάθε Ρόμπεν, του κάθε Νεϊμάρ και του κάθε Ρονάλντο δεν μειώνεται επειδή δεν πάτησαν στην κορυφή. Αλλωστε στην ποδοσφαιρική κορυφή υπάρχει θέση μόνο για έναν. Επίσης δεν παρατήρησα... αυξητικές τάσεις στην αξία ούτε του Οζίλ, ούτε του Μίλερ, ούτε του Χούμελς, οι οποίοι σήκωσαν το χρυσό αγαλματάκι στο «Μαρακανά».
Ας θημηθούμε, λοιπόν, τους στίχους από «Το Πρώτο Σκαλί» του Κ. Π. Καβάφη, ας ηρεμήσουμε, ας ξαναφέρουμε στη σκέψη μας τι απολαύσαμε στη Βραζιλία φέτος το καλοκαίρι κι ας προετοιμαστούμε για τα... δεινά που μας περιμένουν στα εγχώρια -παντός είδους- γήπεδα τούτο τον χειμώνα.
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ικαρος 1984)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου