Επέστρεψε χθες στη χώρα μας και το τελευταίο γκρουπ αθλητών/αθλητριών της αποστολής στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Μονάχου. Σε πρώτο πλάνο, βέβαια, το χρυσό χαμόγελο της Ελίνας Τζένγκο.
Στο... φόντο καμιά δεκαριά ακόμη
συμμετέχοντες οι οποίοι «απέτυχαν». Ούτε μετάλλιο κατέκτησαν ούτε πήγαν σε
κάποιον τελικό. Δεν κλάψαμε γι’ αυτούς, ούτε νιώσαμε εθνικά υπερήφανοι!
Τα είπε
η Ελίνα –και τα ’μαθαν κι όσοι δεν τα ήξεραν– για τις πρωτόγονες συνθήκες κάτω
από τις οποίες έκανε τόσα χρόνια την προετοιμασία της. Είναι βέβαιο, δυστυχώς,
ότι από αύριο το πρωί μαζί με τον προπονητή της Γιώργο Μποτσκαριώβ και τον
σύλλογό της Κένταυρο Χαλκιδικής θα συνεχίσουν να πασχίζουν και να ψάχνουν
τρόπους για πιο... ανθρώπινες συνθήκες προπόνησης/προετοιμασίας/επιβίωσης. Τα
βασικά, ρε παιδιά!
Είναι βέβαιο, επίσης, ότι η λάμψη του χρυσού μεταλλίου θα
τους βοηθήσει. Κατόπιν εορτής, αλλά «έτσι δουλεύει σ’ αυτή τη χώρα το σύστημα».
Η Ελίνα, ο Γιώργος κι η ομάδα τους, έστω και αργά, θα τη βρουν τη... λύση.
Για
τα παιδιά στο... φόντο της φωτογραφίας; Για τα παιδιά που έμειναν πίσω; Θα
ενδιαφερθεί –πραγματικά– κανείς; Είναι σίγουρο ότι ανάμεσά τους υπάρχουν ταλέντα
που μπορούν να φτάσουν ψηλά.
Ενα ταπεινό «silver alert», μόνο, θέλω να καταθέσω:
«ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;». Ολοι αυτοί στους οποίους απευθύνεται το μήνυμα ξέρουν.
Ξέρουν και ποιοι είναι, ξέρουν τις λύσεις και είναι σε θέσεις από τις οποίες –αν
θέλουν– μπορούν να πάρουν αποφάσεις. «ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;»
μανΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου