Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: με κάτι σπουδαίο που οι φίλοι γαύροι –θέλουν να- ξεχνούν. Ο Ολυμπιακός της τελευταίας 4ετίας είναι η μοναδική ομάδα με ισάριθμες παρουσίες στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Την ίδια –τελευταία- 4ετία έχει τερματίσει δις στην κορυφή της βαθμολογίας της κανονικής περιόδου και μία 2ος (την άλλη 5ος). Ναι, αυτές οι επιτυχίες (αναμφίβολα είναι) δεν προσφέρονται για κάδρα και λάβαρα(!). Δεν αξίζουν όμως και για μηδενισμό των προσπαθειών ή... κατάρες ολούθε.
Κι εγώ συμφωνώ ότι κάτι δεν πήγε καλά στον φετινό σχεδιασμό. Ο Τόμας Γουόκαπ πρόσθεσε το βάρος ενός ακόμη χρόνου στην πλάτη -και την ευπαθή μέση- του ενώ η επιστροφή του Κίναν Εβανς στα παρκέ περιλάμβανε αρκετά ερωτηματικά ύστερα από τόσο μακρύ χρόνο απουσίας, ασχέτως πώς κατέληξε η «υπόθεση».
Οι πάντες, συμπεριλαμβανομένης της πέραν του Ατλαντικού κοινότητας του αθλήματος, αποδέχονται και εξυμνούν την αξία του «1». Στο επίνειο της ελληνικής πρωτεύουσας προτίμησαν να κάνουν τον σταυρό τους και να περιμένουν. Τι; Δεν ξέρω. Ενα θαύμα ίσως...
Οι φίλοι γαύροι έχουν βγει στα κάγκελα(κια). Στηρίζουν μεν ομάδα και Μπαρτζώκα, αλλά στα social δεν βάζουν γλώσσα μέσα. Φταίνε κι οι «απέναντι» που πήραν το 7ο. Φταίει κι ότι φέτος είναι χρυσή ευκαιρία για «απάντηση». Μέσα στο σπίτι τους. Γνώμη μου είναι ότι αυτό –το τελευταίο- είναι η μητέρα των... δεινών.
Αν συνέβαινε το αντίθετο και το φάιναλ φορ είχε έδρα τον Πειραιά, ο Γιαννακόπουλος δεν θα περίμενε τον Λεσόρ να «αναστηθεί» ούτε θα κατέθετε έτσι εύκολα τα όπλα στην υπόθεση Βαλανσιούνας. Και θα το έψαχνε μέχρι τον Φεβρουάριο. Ως την τελευταία στιγμή.
Δεν ξέρω αν θα προσπαθούσε να επαναφέρει στην ενεργό δράση τον μπαμπά Σαμπόνις ή αν θα έστελνε μήνυμα «περασμένα ξεχασμένα» στον Ντίνο Ράτζα. Αν διάβαζα όμως ότι έκανε ξανά άνω κάτω τον οργανισμό των Ντένβερ Νάγκετς με μυθική πρόταση στον Νίκολα Γιόκιτς θα «τσιμπούσα».
Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα των -φίλων- γαύρων; Ακριβώς το αντίθετο με ό,τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο με τους φίλους βάζελους;
manE
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου