Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια!

ΚΩΣΤΑΣ
ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ_

Πριν από πολλά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε: «Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε». Ωραία, τον πηδήσαμε τον  χειμώνα ετούτο (ή εν πάσι περιπτώσει μας πήδησε αυτός, μη κολλάμε σε τεχνικές λεπτομέρειες...). Και τώρα τι; Νοιώθει κανείς ότι καθάρισε για τα επόμενα δέκα χρόνια; Για τις επόμενες δέκα μέρες; Για τις επόμενες δέκα ώρες έστω; Υποθέτω πως όχι.  Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν περνάει την  - όχι ιδιαίτερα διασκεδαστική -  φάση του «δεν ξέρω τι μου ξημερώνει». Δεν ξέρουν δηλαδή αν θα έχουν δουλειά, κι αν έχουν πόσο θα πληρώνονται,  κι αν πληρώνονται κάθε πότε θα πληρώνονται , κι αν πληρώνονται εγκαίρως αν θα τους φτάνουν τα λεφτά για καλύψουν τα υπάρχοντα και τα επερχόμενα χαράτσια κ.ο.κ.

Πώς ακριβώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό και πόσους χειμώνες ακόμα πρέπει να πηδήσουμε (ή να μας πηδήσουν) μπας και καθαρίσουμε, ειλικρινά δεν μπορώ να σας πω.  Εγώ μπορώ να σας πω μονάχα για τον εαυτό μου. Στα 36 μου (τα λες και 37 αν είσαι σχολαστικός...) επέστρεψα στο πατρικό μου, ψάχνω δουλειά με οικονομικούς όρους που δεν  θα δεχόμουν να συζητήσω ούτε το 1999, όταν ο Χάρης Ξύδης με έβαζε στο μισθολόγιο του Sportime, δίνω αναφορά στον μπαμπά και στη μαμά τι ώρα θα γυρίσω το βράδυ και κοιμάμαι σε ένα δωμάτιο που έχει αφίσες της Κλόντια Σίφερ και του Ζήση Βρύζα (από το γκολ στο «Χάιμπουρι»,  μην παρεξηγηθώ κιόλας). Εφηβεία απ΄την αρχή.

Η πρώτη σκέψη είναι: αποτυχία. Η δεύτερη: αποτυχία. Η τρίτη, η τέταρτη, η πέμπτη το ίδιο.  Για να μην το κουράζουμε τέλος πάντων,  το αυτομαστίγωμα συνεχίστηκε επί μέρες. Και συνεχίζεται ακόμα εδώ που τα λέμε. Ταυτόχρονα όμως, μέσα απ’ την απογοήτευση ξεπήδησε ένα άλλο συναίσθημα.  ΟΚ, σχεδόν όλα - όσα θεωρούσα ότι κατέκτησα με την αξία μου τόσα χρόνια έγιναν καπνός. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν με το κλάμα και το αυτομαστίγωμα; Οχι φυσικά. Θα επιστρέψουν μόνο αν τα διεκδικήσω ξανά. Iσως, όχι σίγουρα. Στην παρούσα φάση όμως η μόνη σιγουριά είναι η ανεργία. Οπότε το ίσως μου αρκεί.

Επιστροφή στα 16 λοιπόν; Επιστροφή στα 16, γιατί όχι; Με περισσότερο μυαλό,  περισσότερη όρεξη, περισσότερη ορμή και ένα δημιουργικό θυμό για κινητήρια δύναμη ίσως τελικά τον πηδήξουμε τον μνημονιακό χειμώνα, όσο βαρύς κι αν αποδειχθεί. Στο ίδιο τραγούδι άλλωστε ο Σαββόπουλος λέει και κάτι άλλο: Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια!