Για τις στρατιωτικές χούντες, το ποδόσφαιρο ήταν πάντα το όπιο του λαού. Για τη χούντα που ζούμε σήμερα; Για τη χούντα του φόβου;
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, δηλωμένος... ζητιάνος του ποδοσφαιρικού θεάματος, μιλάει –με το δικό του μοναδικό τρόπο- στην τηλεοπτική εκπομπή του «Η ζωή σύμφωνα με τον Γκαλεάνο», για την εξουσία του φόβου. Και μας δίνει να καταλάβουμε ότι σε λίγο ούτε το ποδόσφαιρο δεν θα μπορεί, έστω και ως μια απλή δόση, να μας κάνει να γελάσουμε. Δεν αποκλείεται να μας κάνουνε να φοβόμαστε ακόμα και τα γκολ...
Διαβάστε μερικά αποσπάσματα η ακόμα καλύτερα δείτε (παρακάτω στο βίντεο) αυτά που λέει ο Ουρουγουανός συγγραφέας στον τηλεοπτικό σταθμό «Ενκουέντρο».
«Θυμάμαι τον καιρό της εξορίας στις ακτές της Καταλονίας μια μέρα μου έκαναν δώρο έναν ινδικό χοιρίδιο (τρωκτικό, που μοιάζει με κουνέλι). Εφτασε στο σπίτι μέσα σε ένα κλουβί. Λυπήθηκα να το βλέπω έτσι φυλακισμένο. Και το μεσημέρι άνοιξα το κλουβί. Οταν επέστρεψα στο σπίτι, το σούρουπο, το βρήκα όπως το είχα αφήσει. Στο βάθος του κλουβιού. Κολλημένο στα κάγκελα, τρέμοντας από το φόβο της ελευθερίας», λέει και αρχίζει να διηγείται με το δικό του τρόπο μερικές ιστορίες του φόβου...
«Αυτοί που δουλεύουν, φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Αυτοί που δεν δουλεύουν, φοβούνται πως δεν θα βρουν δουλειά.
Οποιος δεν φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.
Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να πει.
Οι άμαχοι φοβούνται τους στρατιωτικούς και οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων. Τα όπλα φοβούνται την έλλειψη των πολέμων.
Είναι καιροί φόβου. Φόβο στη μοναξιά και φόβο στο πλήθος. Φόβο σε ό,τι ήταν, φόβο σε αυτό που θα είναι. Φόβο να πεθάνεις, φόβο να ζήσεις…»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου