Η μάταιη ζωή χωρίς αγώνα

ΣΩΤΗΡΗΣ
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ_

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου και εξ εκείνων που δεν εξαγόρασαν τον αγώνα που έκαναν κατά της χούντας, έχει γράψει σε ένα από τα βιβλία του: “Στη ζωή αξίζει ν' αγωνίζεσαι έστω και μάταια, παρά να ζεις μάταια”.

Από τη φράση αυτή ορμώμενοι θα θέλαμε να καταθέσουμε ορισμένα ψήγματα σκέψεων που έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή κατάσταση που ζει η χώρα, αλλά και με τον αγώνα που όλοι οφείλουμε να δώσουμε, έστω και κατά την καζαντζάκεια έννοια της ευθύνης για να σώσουμε τον κόσμο.

Πριν, βεβαίως, σώσουμε όλο τον κόσμο πρέπει να σώσουμε τη χώρα, την Ελλάδα, τις ζωές των Ελλήνων που εξαθλιώνονται και φτωχοποιούνται συστηματικά, χωρίς η διαδικασία αυτή να έχει πιάσει ακόμη πάτο. Οι εκλογές δεν είναι μακριά και ορισμένοι εξ εκείνων που συνέβαλλαν στην εξαθλίωση του λαού θα ζητήσουν την ψήφο τους ως σωτήρες αυτή τη φορά υποσχόμενοι ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς βεβαίως να διευκρινίζουν εάν αυτό το καλύτερο μέλλον θα είναι καλύτερο συγκριτικά με τη ζωή στην Ελλάδα ή την Βουλγαρία, αν και υποπτευόμαστε πως μάλλον τη γειτονική χώρα θα εννοούν.

Για να μην χανόμαστε, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ολόκληρος βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή. Η Ελλάδα και οι Ελληνες είναι μέρος ίσως ενός πειράματος που ξεκίνησε από τον ευρωπαϊκό νότο για να επεκταθεί μέχρι που δεν ξέρουμε προκειμένου να αλλάξουν τα πάντα. Οι εργασιακές σχέσεις, οι ζωές, οι μισθοί. Να καμφθούν οι αντιστάσεις, να καλλιεργηθούν φοβικά σύνδρομα προκειμένου ο λαός να μην απαιτεί, να μην ζητά, να μην αντιστέκεται, αλλά να σιωπά και να υπομένει το μέλλον που θα του έχει ετοιμάσει η παγκόσμια παρέα που κινεί τα νήματα. Αυτή που δημιούργησαν την κρίση στις ΗΠΑ, την έστειλαν στην Ευρώπη και στη συνέχεια έλαβαν μέτρα για να σώσουν τους εαυτού τους. Τράπεζες, αγορές, μεγάλες κυβερνήσεις είναι τα ονόματά τους.

Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές. Η περίοδος αυτή είναι μία από τις περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας με την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ασχοληθούν εκτενώς. Το τέλος της ιστορίας είναι σίγουρο ότι δεν έχει επέλθει, ακόμη και ο ίδιος ο Φουκουγιάμα πήρε πίσω τη θεωρία του αυτή και μάλλον ο Χάντιγκτον δικαιώνεται, μιας και η ιστορία δεν τέλειωσε, αλλά συνεχίζεται με τη σύγκρουση των πολιτισμών.

Μιας και περί σύγκρουσης ο λόγος επανερχόμεθα στο προκείμενο. Στη ζωή αξίζει να μάχεσαι, έστω και μάταια. Διότι αν δεν δώσεις τον αγώνα θα έχεις μετανιώσει και είναι προτιμότερο να μετανιώσεις για πράγματα που έκανες, παρά για αυτά που δεν έκανες. Η αντίσταση και ο αγώνας είναι πλέον ο μόνος δρόμος, είναι πλέον μονόδρομος. Είναι η μοναδική διέξοδος και η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η ιστορία και να μην καταλήξουμε στην προκαθορισμένη μοίρα μας, στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουν κατά παράφραση και του γνωστού τραγουδιού.

Ο πόλεμος δεν χάθηκε και αυτό είναι σίγουρο. Αντιστάσεις υπάρχουν ακόμη και είναι πολλές και αν ακόμη, ακόμη δεν υπάρξουν, θα τις ανακαλύψουμε σαν το στίχο του Ελύτη που λεει πως αν η Ανοιξη δεν έρθει, κοίταξε να την ανακαλύψεις. Μόνο με τον αγώνα και την αντίσταση έστω και αν αυτά είναι μάταια υπάρχει ελπίδα. Μόνο έτσι μπορεί οι ζωές ν' αλλάξουν. Την ιστορία άλλωστε,τη γράφουν οι άνθρωποι. Δεν γράφεται από μόνη της. Είμαστε λοιπόν, υποχρεωμένοι ν' αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε απέναντι στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Εχουμε ιερό καθήκον να το πράξουμε, διότι αλλιώς είναι σίγουρο πως όχι μόνο οι δικές μας ζωές, αλλά και των επόμενων γενεών θα είναι μάταιες...