ΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΑΓΚΟΣ_
«Αύριο να συναντηθούμε να κάνουμε ένα blogspot». Να το έλεγε κάποιος αυτό, το 1994, όταν το Sportime συγκέντρωνε χρωματιστά όνειρα. Και την επόμενη μέρα που θα βρισκόμασταν στο ραντεβού για το blogspot να ερχότανε άλλος με… ορειβατικά. Αλλος με το μαγιό του. Αλλος με ρακέτα. Αλλος με μια μπάλα μπάσκετ. Αλλος με κράνος. Αλλος με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Άλλος με μια ζακέτα στο χέρι. Άλλος ντυμένος κάζουαλ κι άλλος με παπιγιόν. Κι άλλος με τάπερ με κεφτεδάκια.
Ο καθένας με… ό,τι να ‘ναι. Σάμπως ήξερε τι είναι αυτό; Απλώς, για να μην χάσει την… εκδρομή δεν θα το έχανε με τίποτα, νιώθοντας βαθιά μέσα του ότι κάτι καλό γινότανε. Καμία σχέση δηλαδή με το… «να μαζευτούμε, να πάτε», της εποχής. Πώς το έχουν πει αυτό; Ιστορία γράφουν οι παρέες. Θα πήγαινες για την παρέα κι όπου πάει. Κι ας μην ήξερες από… blogspot.
Σαν τον Εξαρχάκο στο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Στο τμήμα που είναι αστυνομικός διευθυντής της περιοχής που γίνεται μια πορεία ειρήνης (στην ταινία του 1966, με σενάριο-σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου…) καταφθάνουν, συλληφθέντες, ο Παπαμιχαήλ και η Βουγιουκλάκη.
Κι ο Εξαρχάκος μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιον Κώστα στα κεντρικά για δώσει στοιχεία της ταυτότητας της Βουγιουκλάκη ή αλλιώς… «δεσποινίς Σωτήρη». Ρωτάει λοιπόν ο Εξαρχάκος τη Βουγιουκλάκη: «Εχεις καινούρια ταυτότητα» και η Βουγιουκλάκη του απαντά: “No, no, I haven’t because I was in London last time”. Και το time το τραβάει, το λέει… “tiiiiiiime”.
Ο Εξαρχάκος, αποσβολωμένος, δεν καταλαβαίνει τίποτε, κουνάει το ακουστικό πάνω-κάτω λες και έχει πάρει… νερά και λέει στον Κώστα, στα κεντρικά: «Πού είσαι, ρε… Αχάφθε, αχάφθε. Αϊ γουός ιν Λόντον, ρε. Δεν ξέρω ρε, αυτά μου λέει, αυτά σου λέω».
Το 1994 λοιπόν, σε μέρες απόλυτης εμπιστοσύνης (ίσως αυτό να είναι και το άλλο… ονοματεπώνυμο της γλυκιάς αθωότητας, που λένε), αν έλεγε ένας να συναντηθούμε να κάνουμε ένα blogspot, θα πηγαίναμε όλοι. Κι ας μην ήξερε κανείς τι είναι το blog ή το spot. Θα πηγαίναμε όμως κι ας το κουνούσαμε έτσι το ακουστικό. Πάνω-κάτω, σαν να έχει πάρει… νερά, όπως το έκανε ο Εξαρχάκος.
Και πιο ακουστικό, ε; Το ενσύρματο. Διότι ήταν είδηση να έχει κάποιος κινητό τηλέφωνο (σε βαθμό που, στην αρχή, να ντρέπεσαι, αν κουδούνιζε κάπου δημοσίως) ενώ τώρα συσκευές κινητών τηλεφώνων μπορείς να βρεις κάτω στο πάτωμα π.χ. επειδή κάποιος το έβαλε εκεί, για… τάκο, γιατί κουνούσε το τραπέζι. Blogspot; Blogspot λοιπόν…
Το 1966 ο Σακελλάριος βάζει αυτόν τον τίτλο, «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», στην ταινία του, προφανώς γιατί ο κόσμος της εποχής καταλαβαίνει τι θέλει να πει με τον όρο «σοσιαλισμός». Σήμερα, σε αυτή την Ελλάδα, ο συγκεκριμένος όρος δεν θα γινόταν με τίποτε αντιληπτός.
Δύσκολα, με τέτοιο τίτλο να έκοβε στην α’ προβολή, 659.671 εισιτήρια, πρώτη προβολή που παρεμπιπτόντως έγινε στις 24 Οκτωβρίου του 1966, λίγες μόνο μέρες πριν από την τότε παρέλαση της 28ης χωρίς πάντως τότε, οι παρελάσεις να γίνονται με προσκλήσεις, σιδερόφρακτες και αυτοί που αντιδρούν να χαρακτηρίζονται αβίαστα «μειοψηφίες» και αυτό ήταν, πάει τελείωσε.
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια… Η Ελλάδα η σοσιαλίστρια… Στην ταινία, η μουσική είναι του Ζαμπέτα. Κάποια στιγμή αρχίζουν τα όργανα. «Σήκω χόρεψε συρτάκι με τρελή διπλοπενιά» και πιο κάτω, στο ίδιο τραγούδι, άλλος στίχος… «όσα κι αν μου πουν πληρώνω και κεράστε τα παιδιά, θέλω να σε καμαρώνω όλη ετούτη τη βραδιά».
Η Ελλάδα που ξεχάστηκε στο χορό και στο συρτάκι, η large αυτή χώρα που… όσα κι αν της πουν πληρώνει και… «κεράστε τα παιδιά». Την (μας) παραμύθιασαν (παραμυθιαστήκαμε γιατί μας άρεζε η παραμύθα) στο… «τι ωραίο συρτάκι που χορεύεις» κι όταν ξυπνήσαμε από τον κάματο του χορού, τα είχαν πάρει όλα. Ληστείαααα, ληστείαααα. Φώναζε τώρα.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα των αραχνιασμένων Ολυμπιακών Ακινήτων (όνομα και πράγμα) δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Αγκομαχούν οι ομάδες. Μόνες τους δεν μπορούν να συγκινήσουν χορηγούς. Τρέφονται από τα τηλεοπτικά και τον ΟΠΑΠ. Το ποδόσφαιρο παραδέχτηκε την ήττα του, οι περισσότερες των ομάδων τα δυσβάσταχτα χρέη τους. «Χωρίς αδειοδότηση, να μην υποβιβάζεται κανείς». Αρκετό… Συμφώνησαν όλοι.
«Τώρα πότε τα ‘πατε, πότε τα συμφωνήσατε», έλεγε ο Σταυρίδης στα «Κίτρινα Γάντια». Ποιος θα εξηγήσει σε άλλες ομάδες, κυρίως στον Ηρακλή, το γιατί το συγκεκριμένο παράπτωμα είχε άλλη ποινή πέρσι και άλλη φέτος;
Ποιος θα εξηγήσει, πειστικά, στον κόσμο που έβγαινε σε πορείες για τις αδειοδοτήσεις πέρσι και πρόπερσι, πλακωνόταν με τα ΜΑΤ, γίνονταν συλλήψεις, ότι τώρα, φέτος… «άστο μεγάλε, μπορούσε να αλλάξει και από πριν ο κανονισμός»; Τι να πούνε στον κόσμο;
Πώς αλλάζουν οι καιροί. Πώς το… άγνωστο blogspot του 1994 είναι καθημερινή λέξη 18 χρόνια μετά... Πώς οι ομάδες κάποτε θεωρούσαν αυτονόητες τις αδειοδοτήσεις ενώ τώρα πανηγυρίζουν, αν τις πάρουν… Πώς η ποινή για την αδειοδότηση αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη...
Ξαφνικά, η αδειοδότηση στην Ελλάδα του ΔΝΤ έγινε… τίτλος, τρόπαιο, ενώ πριν έναν χρόνο ήταν κάτι της… πλάκας. Τι έγινε; Ξαφνικά, θυμήθηκαν όλοι την κρίση, ενώ πέρσι η χώρα είχε ευρώ με το τσουβάλι;
(Το συρτάκι σταμάτησε να παίζει).
Μέχρι… χθες όλοι ήθελαν να κάνουν… ανταγωνιστική ομάδα, να κάνουν μεταγραφές και να χτυπήσουνε τίτλους (αυτά, δεν έλεγαν στον κόσμο;) και… σήμερα όλοι στοχεύουν στην τακτοποίηση του ταμείου, επενδύουν στις Ακαδημίες και άντε να πάρουμε την αδειοδότηση.
Κι όλοι να πατάνε πάνω στην πλάτη του κόσμου, στην καψούρα του, στην αγάπη του για την ομάδα. Οι περισσότεροι, στους υψηλόβαθμούς θώκους, έχουν διαχειριστές. Ο κόσμος πληρώνει από την τσέπη του γιατί αγαπά φανατικά. Αυτό γίνεται τόσα χρόνια. Θα αλλάξει;
Θα αλλάξει η χώρα πηγαίνοντας στις κάλπες; Αλλάζει η χώρα; Αλλάζουν οι άρχοντες σε όλους τους τομείς; Αλλάζει η πολιτική, ο αθλητισμός, η κοινωνία, η οικονομία; Αλλάζει ο κόσμος; Τέτοια ερωτήματα πηγαίνουν μαζί.
(Εντός αλλά κυρίως εκτός blogspot…)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου