Χωρίς να είμαι φανατικός (ούτε καν φίλος) του μπάσκετ δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στο καμάρι της Ρόδου, την Κολοσσάρα. Φέτος με την καθοδήγηση του Βασίλη Φραγκιά ο Κολοσσός κατέκτησε τίτλο στην κανονική διάρκεια της Α1.
Η 3η θέση για μία επαρχιακή ομάδα ισοδυναμεί με περισσότερο από κατάκτηση τίτλου μια και στο ελληνικό μπάσκετ (που είναι ακριβώς όπως το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Σκωτία) οι δύο πρώτες θέσεις είναι «αιώνια» καπαρωμένες. Ο Κολοσσός με σταθερή πορεία τα τελευταία χρόνια άφησε πίσω του δυνάμεις με δυνατές φανέλες όπως ο Πανιώνιος, ο Άρης και ο ΠΑΟΚ.
Εδώ στο σμαραγδένιο νησί, το διαλυμένο κράτος αρνείται πεισματικά να επενδύσει στον αθλητισμό με αποτέλεσμα να γήπεδα να είναι ακατάλληλα για υψηλό επίπεδο τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ.
Ακόμη και στις εποχές που πραγματικά λεφτά υπήρχαν και η Ρόδος γέμιζε κάθε καλοκαίρι τα ταμεία του υπουργείου Οικονομικών, κανείς δεν υπέγραφε την έγκριση για την κατασκευή ενός σύγχρονου κλειστού γυμναστηρίου. Το κράτος άρμεγε τη Ρόδο σαν αγελάδα και μεταξύ μας καλά έκανε αφού αυτή η αγελάδα δεν αντιδρούσε και δεν έδινε μία κλωτσιά σε όλους εκείνους τους ανεύθυνους πολιτικούς.
Ετσι ο Κολοσσός εξασφαλίζει την έξοδό του στην Ευρώπη χωρίς να έχει γήπεδο ν΄ αγωνιστεί. Το θαύμα των παιδιών που φορούν τη θαλασσί φανέλα κινδυνεύει να μην αναγνωριστεί στην πράξη.
Το Βενετόκλειο παρά τις βελτιώσεις που δέχθηκε δεν μπορεί πλέον να φιλοξενήσει τη δυναμική του Κολοσσού και τα όνειρα για το παρών και μέλλον. Ακόμη και αν γίνει, όπως θέλει ο Κολοσσός, μελέτη για νέα επέκτασή του, δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένα γήπεδο χωροθετημένο μέσα στην πόλη με ελάχιστες θέσεις πάρκινγκ και μέσα σε αυλή σχολικού συγκροτήματος. Πάντα το Βενετόκλειο θα χρειάζεται παρεμβάσεις για να μπορεί να είναι η έδρα μίας ομάδας που θέλει να καθιερωθεί στα ψηλά πατώματα του ελληνικού μπάσκετ.
Το άκρως… ελληνικό είναι πως στη Ρόδο, με πρωτοβουλία ενός Καποδιστριακού δήμου που πλέον δεν υπάρχει, ξεκίνησε πριν τρία χρόνια η κατασκευή ενός σύγχρονου κλειστού γυμναστηρίου, στην περιοχή Φαληράκι, μόλις 12 χλμ. μακριά από τη φυσική έδρα του Κολοσσού. Οι πολιτικές υποσχέσεις και τα χαρτιά που υπογράφηκαν δεν αρκούσαν για την ολοκλήρωση του φιλόδοξου σχεδίου.
Πλέον μόνο μία αγελάδα (παχιά όπως η οικονομία της Ρόδου) θυμίζει ότι γίνονται εργασίες για την ολοκλήρωσή του. Μόλις το χαριτωμένο τετράποδο φάει όλο το χορτάρι στον προαύλιο χώρο, τότε η Ελλάδα θα μπορέσει να επιστρέψει στο σμαραγδένιο νησί έναν κόκκο άμμου απ’ όσα έχει εισπράξει εδώ και 5 δεκαετίες. Ίσως τότε ο Κολοσσός βρει μια καλή στέγη για τα όνειρά του. Και ίσως τότε η 3η θέση και η συμμετοχή στην Ευρώπη να μην είναι το ταβάνι!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου