ΠΙΕΡΡΟΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΣ_
Είναι φορές που τα λόγια δεν αρκούν για να εκφράσουν το
μεγαλείο. Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα υπερνικούν κάθε λογική.
Ξημερώνουν μέρες, οι οποίες χαράσσονται για πάντα στη μνήμη.
Ως Παναθηναϊκοί ζήσαμε αυτό το μεγαλείο. Ξεπεράσαμε κάθε
αντίστοιχο συναίσθημα. Αδράξαμε τις τόσες αξέχαστες μέρες. Κάθε κύκλος της
ζωής, έτσι όπως ανοίγει ξαφνικά, με τον ίδιο άκομψο τρόπο κλείνει. Ένας τέτοιος
κύκλος ολοκληρώθηκε, δυστυχώς, σήμερα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποτελεί πλέον
παρελθόν από τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Μετά 13 χρόνια απίστευτων και
ασύγκριτων επιτυχιών ο μπασκετικός Παναθηναϊκός βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο
μεταίχμιο, καθώς ο αρχιτέκτονας της αυτοκρατορίας απομακρύνεται από το
δημιούργημά του.
Διότι μπορεί μεν ο Παναθηναϊκός να είχε την τύχη να διοικείται
από δύο πραγματικά τεράστιες «πράσινες ψυχές», αλλά είναι βέβαιο ότι τα
σημερινά επιτεύγματα του συλλόγου δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί χωρίς το σέρβο
μαέστρο στον πάγκο του…
Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ μένει, όμως, αναπάντητο: Γιατί δεν
κατάφεραν οι δύο πλευρές να βρουν- έστω και την ύστατη ώρα- τη χρυσή τομή; Ο
Ζοτς δήλωσε ότι δεν είναι ζήτημα χρημάτων. Μίλησε για σεβασμό στο πρόσωπο και
το έργο του. Διεκδίκησε τον απόλυτο έλεγχο της ομάδας, όπως ακριβώς συνέβαινε
και τα 13 χρόνια που μας πέρασαν. Το διοικητικό καθεστώς στον Παναθηναϊκό
άλλαξε.
Ο Παύλος κι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μεγάλωσαν,
κουράστηκαν, κορέστηκαν. Λογικό θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Άνθρωποι σχετικά
προχωρημένης ηλικίας, διοίκησαν όλα αυτά τα χρόνια παραβλέποντας τα προβλήματα
υγείας, ξεπερνώντας κάθε υλικό όριο, βάζοντας πάντα πλάτη στις όποιες δυσκολίες
εμφανίζονταν κατά καιρούς. Και τα κατέκτησαν όλα. Η συνεργασία τους με τον Ζοτς
ήταν πάντοτε άψογη. Χαρακτηριστικά ήταν τα στιγμιότυπα κάθε φορά που ο
Ομπράντοβιτς καλούνταν να συναντηθεί μαζί τους, προκειμένου ν’ ανανεωθεί η
συνεργασία τους: Πέντε λεπτά συζήτηση- χαβαλές, υπογραφές, φιλιά και ραντεβού
ξανά στα… βάθρα: Στο ΟΑΚΑ, στο Ελληνικό, στο εξοχικό, στη Θεσσαλονίκη, στη
Μπολόνια, στο Βερολίνο, στη Βαρκελώνη, παντού…
Την προηγούμενη εβδομάδα, όμως, ο Ομπράντοβιτς δεν
συναντήθηκε ούτε με τον Παύλο, ούτε με τον Θανάση Γιαννκόπουλο. Συναντήθηκε με
τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη διοίκηση της
ΚΑΕ. Και δεν τα βρήκαν. «Τα εν οίκω μη εν δήμω» σημείωσε στην ανακοίνωσή του ο
Ομπράντοβιτς, αλλά οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η…
συγκατοίκηση του σέρβου τεχνικού με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο δεν θα οδηγούσε
την ομάδα στις επιτυχίες. Εξ ου και η έντονη κρυψίνοια των τελευταίων ημερών:
Είναι φανερό, ότι ο Ομπράντοβιτς δεν θέλει να δημιουργήσει περισσότερα
προβλήματα στην ομάδα της καρδιάς του και κρατά το στόμα του κλειστό. Στο
κοντινό ή το απώτερο μέλλον, πάντως, είναι βέβαιο ότι ο σέρβος θα μιλήσει…
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος διεκδίκησε στα ίσια από τον
Ζοτς το ρόλο του πρωταγωνιστή. Επιχείρησε να παραστεί με φανφάρες ως αρχηγός
της αποστολής του Παναθηναϊκού στον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος, κάτι όμως
που δεν έγινε ποτέ. Μάλλον αντελήφθη ότι η νίκη στο ΣΕΦ ήταν σχεδόν αδύνατη και
σκέφτηκε ότι δεν είναι ανάγκη να «χρεωθεί» αυτός την απώλεια του τίτλου. Κανείς
δεν θα του τη χρέωνε πάντως… Κατά τη διάρκεια του πρώτου ραντεβού με τον
Ομπράντοβιτς ο Γιαννακόπουλος φέρεται να αναμίχθηκε ενεργά με τις περιπτώσεις
παικτών που πρέπει να φύγουν από τον Παναθηναϊκό, καθώς και με πιθανούς
αντικαταστάτες αυτών που ο ίδιος θεωρεί υπ’ ατμόν. Ο Ομπράντοβιτς- όπως και
κάθε μεγάλος προπονητής οποιουδήποτε ομαδικού αθλήματος- δεν επιθυμεί τέτοιου
είδους παρεμβάσεις. Και καλά κάνει. Διότι στο καράβι ένας είναι αυτός που έχει
το γενικό κουμάντο. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το χθεσινό δεύτερο ραντεβού των
δύο ανδρών ήταν θέμα τύπων και τίποτα άλλο…
Σε κάθε περίπτωση, αυτός που πληρώνει έχει φυσικά τον
πρώτο λόγο. Αλλά πρέπει, ταυτοχρόνως, ν’ αντιλαμβάνεται ότι σε μια αλυσίδα,
κάθε κρίκος έχει τη σημασία του. Κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να
αφαιρέσει από την αλυσίδα των επιτυχιών τον ισχυρότερο κρίκο. Από εδώ και στο
εξής μπορεί να νομίζει ότι αυτός θα είναι ο μοναδικός πρωταγωνιστής, αλλά τα
μεγέθη με τα οποία επιχειρεί να συγκριθεί είναι απροσπέλαστα…
Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να μεγαλώνεις στη σκιά ενός
«γίγαντα». Πόσο μάλλον εάν αυτός ο «γίγαντας» είναι ο πατέρας σου. Προσπαθείς
με όλους τους τρόπους, χρησιμοποιώντας όλες τις δυνάμεις σου, να ξεπεράσεις το
βεληνεκές του, αλλά είναι το σύμπλεγμα που σε καταβάλλει πριν καν ξεκινήσεις.
Προσπαθείς να χτίσει κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο, ισχυρότερο, υποκινούμενος όμως
από τις υποσυνείδητες δυνάμεις της καταστροφής, για τις οποίες μίλησε πρώτος ο
Φρόιντ περιγράφοντας την άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου. Κι όπως όλοι βλέπουν οι
σημερινές συνθήκες δεν είναι οι καταλληλότερες για τέτοιες κινήσεις… Προσωπικά,
ως Παναθηναϊκός, εύχομαι στο Δημήτρη Γιαννακόπουλο από τα βάθη της ψυχής μου να
οδηγήσει την ομάδα σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, κάτι που επιθυμούν φυσικά
όλοι οι φίλοι της ομάδας. Παρόλα αυτά, θεωρώ κάτι τέτοιο σχεδόν αδύνατο. Όπως
επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι η ΚΑΕ έπρεπε να κάνει τα πάντα για να κρατήσει
στον πάγκο της τον Ομπράντοβιτς, διότι πρόκειται για μια από τις σπάνιες
περιπτώσεις που ένας άνθρωπος καθορίζει προσωπικά σε πολύ μεγάλο βαθμό το
μεγαλείο της ομάδας, τουλάχιστον αυτά τα τελευταία 13 χρόνια. Αλλά αυτά
συμβαίνουν όταν το μεγαλείο συναντάται με το σύμπλεγμα. Καλή δύναμη σε όλους…
ΥΓ. Οι διάφοροι κακεντρεχείς που χαίρονται με την τροπή
που πήραν τα πράγματα στον Παναθηναϊκό του μπάσκετ δεν πρέπει να ξεχνούν ότι
κάτι τέτοιες συγκυρίες τους εκθέτουν σε απόλυτο βαθμό: Αποκαλύπτεται σε πλήρη
ανάπτυξη το κόμπλεξ που κουβαλούν από παιδιά, διότι δεν έζησαν κι ούτε
πρόκειται να ζήσουν ποτέ ανάλογες, με αποτέλεσμα να φθονούν τους διπλανούς
τους. (Και) για κάτι τέτοιους τύπους έφτασε η Ελλάδα στην κατάσταση που
βρίσκεται σήμερα…
πηγή: http://www.soccerplus.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου