Γαμώ τη χαρά των αγώνων!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ_

Λυπάμαι που χρησιμοποιώ έναν προκλητικό τίτλο στο σχόλιό μου, αλλά δυστυχώς εκνευρίζομαι σφόδρα όταν ακούω τη φράση «ήρθα για να χαρώ τον αγώνα…» που έγινε …καραμέλα στο στόμα πάρα πολλών αθλητών και αθλητριών μας, όταν τους ζητούν να σχολιάσουν την εμφάνισή τους σε μια μεγάλη διοργάνωση!

Μια κοινοτυπία που φαίνεται ότι στο μυαλό πολλών αθλητών (ειδικά ατομικών σπορ…) μοιάζει με κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνίζονται οι ευθύνες ή αν θέλετε η αρνητική εκτίμηση μιας κακής εμφάνισης!

Νομίζω ότι τη συγκεκριμένη φράση την σκέφτηκε κάποιος προπονητής ομαδικού σπορ (μάλλον του ποδοσφαίρου) στην προσπάθειά του να αποφορτίσει το άγχος των παικτών του, πριν από ένα ματς με σαφώς ισχυρότερη και φημισμένη ομάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση, λ.χ. Τσάμπιονς Λιγκ, Μουντιάλ ή Euro.

Εντάξει, εκεί στέκει μια τέτοια προσέγγιση, αλλά και πάλι ως ένα σημείο… Δηλαδή να φύγει το υπερβολικό άγχος που μπορεί να στοιχίσει γρήγορα, αλλά το «χαίρομαι το παιχνίδι» δεν σημαίνει ότι το να χάσουμε με τέσσερα πέντε γκολ θα είναι καλό…

Χωρίς να θέλω να φανώ σκληρός ή να υποτιμήσω την προσπάθεια των αθλητών οφείλω να σημειώσω ότι καλό είναι να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τη φράση αυτή, που μού φέρνει στο μυαλό το γνωστό ελληνικό σλόγκαν «από τότε που βρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το… φιλότιμο»!

Θα το εξηγήσω όσο πιο απλά και σύντομα μπορώ, μέσα από μερικά ερωτήματα που οι απαντήσεις είναι αυτονόητες…

1. Υπάρχει περίπτωση κάποιος να μπαίνει σ’ έναν αγώνα (ακόμη και μικρής εμβέλειας) για να στενοχωρηθεί, να λυπηθεί, να νευριάσει;

2. Υπάρχει περίπτωση να νιώθει κανείς δυσάρεστα εξασφαλίζοντας συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες, σε Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα;

3. Υπάρχει περίπτωση να μπαίνεις στην Εθνική ή στην Ολυμπιακή ομάδα, να εκπροσωπείς τη χώρα σου, να απολαμβάνεις την όποια δημοσιότητα και εκτίμηση του κόσμου και να …στραβώνεις;

Επειδή η κοινή απάντηση στα παραπάνω είναι ένα μεγάλο όχι, είναι προφανές ότι μόνο το φυσιολογικό άγχος μπορεί να συνοδεύει έναν αθλητή ή αθλήτρια πριν από έναν αγώνα… Άγχος που μπορεί και να μειώνεται όταν δεν θεωρείται φαβορί ή αουτσάϊντερ για μια μεγάλη διάκριση ή δεν συγκεντρώνονται επάνω του οι προσδοκίες των φιλάθλων της χώρας για μια επιτυχία…

Θα θεωρούσα πολύ φυσιολογικό από έναν ώριμο και υπεύθυνο αθλητή να δέχεται ότι δεν απέδωσε καλά, ότι έκανε πιθανώς τεχνικά λάθη ή ότι τα… έχασε μέσα στο στάδιο, παρά να χαμογελάει και να ξεφουρνίζει « δεν πειράζει, χάρηκα τους αγώνες»!

Δεν μπορεί να το λέει όμως αυτό όταν έχει σημειώσει μια κακή επίδοση, όταν εμφανίζεται μακριά απ’ τις δυνατότητές του, όταν δεν φταίει μια υπαρκτή ατυχία για την αποτυχία…

Σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετική η εντύπωση, αν η φράση αυτή ακουγόταν στο τέλος των δηλώσεων, μετά την αυτοκριτική, την αποδοχή της κακής ή μέτριας εμφάνισης ως μια καλή ανάμνηση της παρουσίας μέσα σ’ ένα αγωνιστικό χώρο Ολυμπιακών ή άλλων μεγάλων αγώνων.

Εγώ, αν ήμουν πρωταθλητής, και πήγαινα μ’ ένα στόχο, αν είχα επίδοση που δικαιολογούσε κάποιες προσδοκίες, αν έβλεπα τον υψηλό ανταγωνισμό ως ευκαιρία να βελτιωθώ κι έμενα σε μια κακή επίδοση θα ήμουν σκασμένος κυριολεκτικά, δεν θα ‘μουν χαρούμενος, τη στιγμή που γύρω μου πολλοί άλλοι θα ‘χαν ξεπεράσει τα φετινά ή ατομικά τους ρεκόρ!

Και ομολογώ ότι και προσωπικά αλλά και άλλοι συνάδελφοι σχολιαστές νιώθαμε πολύ άσχημα ψυχολογικά, αν διαπιστώναμε ότι στις μεταδόσεις είχαμε κάνει ένα σοβαρό, ένα αδικαιολόγητο λάθος… Δεν λέγαμε ποτέ «δεν πειράζει, είδαμε ωραίους αγώνες και μεγάλες επιδόσεις…»

Είναι φυσιολογικό βέβαια ο καθένας αναζητά κάποιες δικαιολογίες για την εμφάνισή του, ακόμη και στον καιρό, που συνήθως δεν φταίει γιατί είναι κοινός για όλους…

Νομίζω λοιπόν ότι είναι καιρός οι αθλητές να εκπαιδεύονται κατάλληλα από προπονητές (πρωτίστως…) και παράγοντες να αντιμετωπίζουν το ρόλο, την σταδιοδρομία τους και ιδιαίτερα την αγωνιστική παρουσία τους με αυτογνωσία υπευθυνότητα, ωριμότητα…. Σίγουρα θα κερδίσουν πολλά περισσότερα ακόμη κι απ’ τις διακρίσεις ή τα μετάλλια της καριέρας τους!