Η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο

ΦΩΝΤΑΣ ΧΗΤΑΣ_

Παίρνω τη σκυτάλη από τον Γιάννη Μαμουζέλο, για να συνεχίσω τη συλλογιστική του, με την οποία και συμφωνώ, περί κολυμβήθρας του Σιλωάμ στην επαναλαμβανόμενη τώρα και στο Λονδίνο, ατάκα της … χαράς των αγώνων.

Σ’ αυτή δηλαδή που, όπως οι καλόγηροι του Αγίου Όρους βάπτιζαν το κρέας ψάρι, έτσι και οι πρωταγωνιστές του αθλητισμού φροντίζουν να μεταβαπτίζουν την αγωνιστική τους αποτυχία.

 Ο αθλητισμός, πέρα από τη συμμετοχή, την εμπειρία, τη χαρά και όλα τα αγνά ιδεώδη του, περιλαμβάνει την επιτυχία και την αποτυχία.

Θα περίμενα λοιπόν, από αθλητές και αθλήτριες πρώτης γραμμής, όπως είναι αυτοί που μετέχουν των Ολυμπιακών Αγώνων, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ή και να τις καταλογίζουν εκεί και όπου χρειάζεται.

Αντί, δηλαδή, να προστρέχουν στην εύκολη και ιδεατή προσέγγιση μιας αγωνιστικής τους αποτυχίας, ειδικά όταν αυτή είναι συγκρίσιμη με τα αγωνιστικά δεδομένα με τα οποία βρέθηκαν στο Λονδίνο.

Θα περίμενα ακόμη, οι προπονητές τους να έχουν μιλιά και λόγο όταν οι αθλητές τους απέχουν παρασάγγες από τις προσδοκίες που όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρχαν.

Θα περίμενα ακόμη να ακούσω, να δω και να διαβάσω ότι η παρουσία και τα αποτελέσματα της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας στο Λονδίνο, δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τους χαλεπούς καιρούς που διανύει και ο ελληνικός αθλητισμός, μέσα στα γενικότερα χάλια μας ως χώρα.

Η παραδοχή μιας αγωνιστικής αποτυχίας, σε καμιά περίπτωση δεν μειώνει ούτε τη συμμετοχή σε μια γιορτή του αθλητισμού, ούτε φυσικά τη χαρά για την παρουσία στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.

Όπως περιμένω βέβαια και τους έχοντες τα κλειδιά της εξουσίας, να σταματήσουν να πανηγυρίζουν, να τρέχουν στα … μαρκούτσια των ΜΜΕ  … αλαλάζοντες και έμπλεοι εθνικού πατριωτισμού τάχα μου, για τις επιτυχίες των αθλητών μας.

Τη στιγμή που, ο ελληνικός αθλητισμός συρρικνώνεται ως μέγεθος, μέρα με τη μέρα και αντιμετωπίζεται ως παρίας, με δικιά τους ευθύνη...