Αχ αυτή η ηλικία...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ_

Άλλο θέλω να γράψω κάτι καλό, κάτι θετικό, για τους αθλητές και τις αθλήτριες της Ολυμπιακής μας ομάδας αλλά η απόδοσή τους και οι δηλώσεις τους δεν μ’ αφήνουν… Ή για να είμαι μάλλον πιο σωστός και δίκαιος οι ερωτήσεις και τα σχόλια των συναδέλφων σχολιαστών ή ρεπόρτερ δεν μ’ αφήνουν!

Δεν θα κρίνω αν είναι καλοί ή όχι, αν κάνουν εύστοχες ερωτήσεις κ.λπ., αλλά θ’ αναφερθώ στην εμμονή πολλών να δικαιολογούν την κακή ή μέτρια απόδοση των αθλητών ή αθλητριών με βάση το νεαρό της ηλικίας τους ή λ.χ. την πρώτη παρουσία τους σε Ολυμπιακούς!

Δεν είχα απαίτηση η χώρα μας να σαρώσει τα μετάλλια ή να γεμίσει θέσεις στις 8άδες ή στους τελικούς και φυσικά ούτε το νεαρό της ηλικίας ούτε η απειρία πολλών εκπροσώπων μας είναι προς ψόγο…

Το αντίθετο, θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο της μή ικανοποιητικής εμφάνισής τους, αλλά απ’ τα τελευταία κι όχι να προτάσσεται σε κάθε περίπτωση, σε μια προσπάθεια να απαλυνθεί η αναπόφευκτη απογοήτευση κάθε φιλότιμου και φιλόδοξου αθλητή, που θα ήθελε –στο μέτρο του δυνατού και τηρουμένων των αναλογιών- να έχει μια καλύτερη εμφάνιση στην κορυφαία αθλητική αναμέτρηση.

Δυστυχώς όμως η τάση αυτή φαίνεται ότι έχει βαθιές ρίζες, που οι νεότεροι αθλητικοί συντάκτες δεν κατάφεραν ακόμη να κόψουν… Γιατί στην Ελλάδα συνηθίσουμε έναν 22χρονο ή ακόμη και 25χρονο αθλητή να τον αποκαλούμε ταλέντο, φερέλπι ή μικρό, λες κι ο αθλητισμός (πλην ορισμένων σπορ) θα σε περιμένει να διακριθείς γύρω στα 30 και βάλε!

Δεν παραγνωρίζω ότι και η ηλικιακή ωριμότητα και η πείρα παίζουν σημαντικό ρόλο σε κάθε άθλημα για να φτάσει κάποιος σε μια σημαντική διάκριση ή ακόμη να πλησιάσει ή να βελτιώσει τις επιδόσεις του…

Αλλά αποτελεί «αθλητική τύφλωση» ή «αθλητικό Αλτσχάϊμερ» να μη βλέπουν ή να ξεχνούν οι αθλητικοί συντάκτες πόσοι τζούνιορ ή 20άρηδες παίρνουν μετάλλια, κάνουν καταπληκτικές εμφανίσεις, παίρνουν πρωταγωνιστικές θέσεις όχι βέβαια στο κολύμπι ή στη γυμναστική (σύνηθες και φυσιολογικό εκεί), αλλά στο στίβο, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ και σε πολλά άλλα ατομικά ή ομαδικά σπορ!

Να πιστέψουμε ότι όλοι αυτοί είναι φαινόμενα της φύσης (όπως λέμε για τον Μπολτ) ή ότι ξέρουν το… σωστό απαγορευμένο καρπό και φτάνουν στον αθλητικό Παράδεισο, ενώ οι δικοί μας είναι απλά παιδιά της διπλανής πόρτας, όπως λένε και τα κανάλια;

Ειλικρινά δεν θέλω ν’ απογοητεύσω κανέναν Έλληνα αθλητή ή αθλήτρια που ξέρω ότι προσπαθεί με αντίξοες συνθήκες να κάνει πρωταθλητισμό και να σταθεί επιτυχώς σ’ αυτό το σκληρό ανταγωνισμό, αλλά κάποια στιγμή όλοι (φυσικά και οι δημοσιογράφοι) πρέπει να μάθουν ότι η ηλικία (μικρή ή και άνω των 30) παίζει τελικά μικρό ρόλο στην αθλητική διάκριση!

Όπως στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο (ή στο μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ κ.α.) υπάρχουν παντού 18άρηδες ή 19άρηδες που «βγάζουν μάτια», έτσι και σε άλλα αθλήματα αντίστοιχης ή λίγο μεγαλύτερης ηλικίας νέοι και νέες μπορούν να στέφονται ολυμπιονίκες ή παγκόσμιοι πρωταθλητές!

Μ’ αυτή τη λογική πρέπει να θέλουμε και να πιστεύουμε (και θεωρητικά να απαιτούμε…) ότι και κάποιοι δικοί μας αθλητές του στίβου, της κολύμβησης ή άλλου αθλήματος θα μπορέσουν κάποτε να συνδυάσουν το υψηλό ταλέντο και την σκληρή και σωστή προπόνηση για διεκδικήσουν υψηλές διακρίσεις, χωρίς να σκάφτονται ενδόμυχα ότι είναι ακόμη μικροί κι οι επιτυχίες μπορούν να …περιμένουν!

Τώρα δεν έχω χρόνο να επεξεργαστώ τα στοιχεία για να δούμε πόσοι «μικροί» πήραν μετάλλια ή θέσεις στην ολυμπιακή 8άδα, αλλά ακόμη κι όπως παρακολουθείτε τους Αγώνες του Λονδίνου και βλέπετε τα’ αποτελέσματα μια ματιά στις ηλικίες και τους πρωτοεμφανιζόμενους διακριθέντες θα σας πείσει ότι… σωστά τα λέει ο παλιός!